Αντί να έχουμε επεκτατικούς και αποικιοκρατικούς πόλεμους τα κράτη έχουν παραδοθεί σε πολυεθνικές, και στην πράξη δεν επιτρέπεται στους λαούς να αποφασίσουν για το παρόν και το μέλλον τους.
Οικονομικοί δολοφόνοι παίρνουν έμμεσα ή άμεσα τον έλεγχο «εκλεγμένων» κυβερνήσεων είτε με μεθόδους που θα ζήλευε και η μαφία, είτε με την προοπτική της «οικονομικής ανάπτυξη», και επιβάλλουν πρακτικές που διογκώνουν το χρέος.
Χρήμα παραγόμενο όχι από την εργασία και την παραγωγή, αλλά δημιουργημένο και βασισμένο σε εικονικές πιστωτικές αξίες και παράγωγα, διακινείται σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Πλήρης ασάφεια για το ποιος /ποιοι το συγκεντρώνουν και το διαχειρίζονται.
Μέσω της προπαγάνδας και της καταστολής καμία αντίθετη φωνή δεν επιβιώνει ή δεν ακούγεται, αφού μέσα στον ορυμαγδό της υπερκατανάλωσης αφομοιώνονται συνειδήσεις και διαφορετικότητα.
Ο ατομικισμός κυριαρχεί σε σημείο που έχει αλλοιώσει ακόμα και τον πολιτισμό σε όλες του της εκφράσεις. Το συλλογικό κατηγορείται ως γραφικότητα και χαρακτηρίζεται ανεπαρκές και αδύναμο, μειώνοντας την αντίσταση και εκμηδενίζοντας τις αντιδράσεις, αφήνοντας χώρο στους πραγματικούς δυνάστες μας να κυβερνούν.
Σήμερα η ποιότητα της ζωής καθορίζεται από την ποσότητα των αγαθών που καλύπτουν επίπλαστες και δημιουργημένες τεχνητά, περιττές αναγκαιότητες .
Η δημοκρατία έχει υποχωρήσει, η ελευθερία και η ισονομία κοντεύουν να μετατρέπουν σε άδειες λέξεις χωρίς νόημα, η δικαιοσύνη έχει καταστεί πολυτέλεια για λίγους, και η έννοια της πατρίδος χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να καλυφθεί κάθε σκληρότητα απέναντι στον άνθρωπο και την κοινωνία.
Υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, πρόσβαση στο νερό και την αποχέτευση, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες, βασικές προϋποθέσεις, για ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, έχουν παραδοθεί ή θα παραδοθούν σε ιδιωτικά συμφέροντα, για να καλυφθούν δανειακές υποχρεώσεις, και η αδηφάγος μαύρη τρύπα του χρέους.
Εργατικά δικαιώματα μειώνονται, ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται, ζωές χάνονται , αλλά ολοένα και λιγότεροι ασχολούνται πέρα από το να ακούν αδιάφορα , μέχρι βέβαια που η καταστροφή αγγίξει την δική τους απομονωμένη και ψευδός ασφαλή πραγματικότητα.
Το περιβάλλον βιάζεται, την φύση λίγο την σέβονται τα οργανωμένα συμφέροντα, η οικολογία τοποθετείται στο περιθώριο και με διάτρητες περιβαλλοντολογικές μελέτες επιτρέπουν σε δάση να εξαφανίζονται, νερά και αέρας να ρυπαίνονται και η θάλασσα να δηλητηριάζεται.
Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθεί το χρέος.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Συμβαίνει παντού στον πλανήτη. Ο Homo Sapiens έχει γίνει Homo Chreosticous , όλοι στον πλανήτη είναι χρεωμένοι είτε έχουν πάρει δάνειο είτε όχι, ο ένας στο άλλον και όλοι μαζί σε κάποιους άλλους, ένας φαύλος ατέρμονος κύκλος.
Η παγκοσμιοποίηση έχει δράσει ως ένας τεράστιος και ανελέητος οδοστρωτήρας βγάζοντας στο παζάρι της διεθνούς απληστίας τα πάντα στο σφυρί.
Βασιζόμενοι σε πραγματικές αξίες χτίζουν πυραμίδες εικονικών αξιών που έχουν στα στόχο να δημιουργήσουν κέρδη. Το ότι το υπάρχον κεφαλαιοκρατικό σύστημα βασίζεται σε σαθρά θεμέλια, αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν απασχολεί ιδιαίτερα κανένα από τους ιθύνοντες.
Η παρούσα κρίση θα καταλήξει να καταστρέψει πολλές ανθρώπινες ζωές αν δεν αντιμετωπισθεί στην ρίζα της, δηλαδή αν δεν διαλύσουμε το θεμέλιο τους συστήματος που την γέννησε, το όποιο δεν είναι άλλο από την ανοχή μας και την συμμετοχή μας σε αυτό.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε είναι να αποδεσμεύσουμε την κοινωνία από την οικονομία των χρηματαγορών και των λίγων και να την γυρίσουμε στην οικονομία της παραγωγής που να χαρακτηρίζεται από τον σεβασμό στον άνθρωπο,σ τον εργαζόμενο και στην φύση.
Μπορεί η Ελλάδα να το πετύχει;
Μπορεί αν σταματήσει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας να συμμετέχει ενεργά, στο να μην αφήσει να διαιωνίζεται το χρεωκρατικό καθεστώς.
Χρειάζεται όμως αλλαγή νοοτροπίας. Από τα περιττά στα ουσιώδη. Από την γιγάντωση της κατανάλωσης, στην οικονομία του αναγκαίου.
Από τα εύκολα δάνεια και τον εύκολο πλουτισμού, στην ουσιαστική εργασία, με στόχο όχι το κέρδος αλλά την αξιοπρεπή διαβίωση.
Και φυσικά με τον εξοστρακισμό πολιτικών πρακτικών που έχουν οδήγησή την χώρα μας σε αυτό το χάλι.
Οι κυβερνώντες δεν μπορούν να είναι αφεντικά του λαού αλλά υπηρέτες του, όπως και ο λαός χρειάζεται να μην παθητικός δέκτης, άλλα ενεργός πολίτης ελέγχων τους πολιτικούς ,και να απαιτεί η οικονομία να είναι λειτουργία της κοινωνίας και όχι η κοινωνία λειτουργία της οικονομίας.
Ίσως τότε να δούμε πραγματικά μια άλλη καθημερινότητα, ίσως η πολιτική εξουσία να γυρίσει στους πολίτες και η δημοκρατία να βρει τον δρόμο της.
Μέχρι τότε όμως, επαγρύπνηση και αγώνα όπου το μετερίζι του καθενός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου