Αποτελεί εκτυφλωτική αντίφαση μεταξύ πραγματικοτήτων του να προτείνεται ότι η δημοκρατία, η πραγματική και αληθινή δημοκρατία, μπορεί να συνυπάρξει στο εσωτερικό ή παράλληλα με ένα οικονομικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός. Οι δύο αυτές έννοιες βρίσκονται, στην πραγματικότητα, στα δύο άκρα αντίθετα του όλου φάσματος όσον αφορά την ανθρώπινη απελευθέρωση: ενώ η αληθινή δημοκρατία είναι η ενδυνάμωση της κοινωνίας ως συνόλου ώστε να ενεργήσει από κοινού για δικαιοσύνη και αμοιβαιότητα προς όφελος όλων, ο καπιταλισμός είναι η δημιουργία ολοκληρωτικών οργάνων, περιβάλλοντος και συνεπειών που χρησιμεύουν στην ενίσχυση των ανισοτήτων σε βάρος μας, σαν να είναι κανονικές και απαραίτητες σε μια υπό διατεταγμένη κοινωνία. Είναι οι δύο αυτές έννοιες που έχουν οδηγηθεί
Στην παρούσα ανθρώπινη ιεραρχία είμαστε διαιρεμένοι με βάση έξι πρωταρχικά σημεία διαίρεσης: διαχωριζόμαστε πρώτα απ’ όλα σε σχέση με το φύλο, διαχωρισμός που ακολουθείται από τη φυλή, την εκπαίδευση, την τάξη, την ηλικία, και τη θρησκεία. Θα συζητηθεί εδώ το πιο προσιτό θέμα σε μας, ο ταξικός διαχωρισμός, αλλά πρέπει να δηλωθεί σαφώς και να συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι ο ταξικός διαχωρισμός ασκεί συντριπτική επίδραση πάνω σε όλα τα άλλα ήδη δηλωμένα σημεία διαίρεσης.
Αρχίζοντας, ο καπιταλισμός (σε αντιδιαστολή με μια αληθινή δημοκρατική, παράλληλη κοινωνία) τοποθετεί τους πόρους της γης στα χέρια λίγων, αναγκάζοντας κατά συνέπεια το άτομο να υποβληθεί σε μισθωτή δουλεία προκειμένου να ικανοποιήσει τις πρώτες ανάγκες της επιβίωσής του, όπως τα τρόφιμα, τη στέγη, τον επαρκή ιματισμό, το νερό, την πρόσβαση στην υγεία και την ιατρική φροντίδα καθώς επίσης και την εκπαίδευση ή την πληροφόρηση. Έτσι λοιπόν, ο καπιταλισμός υπαγορεύει και ελέγχει τη ζωή μας σε μεγάλη έκταση, τι τρώμε, ποιοι είναι οι γείτονές μας, την ποιότητα του νερού που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε, ποια υφάσματα φοράμε, σε ποιον παρέχεται κάτω του μετρίου υγειονομική περίθαλψη και ποιος θα έχει πρόσβαση στην «ανώτερη εκπαίδευση» (εάν υπάρχει).
Κατά συνέπεια, όταν οι επιλογές στήριξης της ζωής μας και επιδίωξης της ευτυχίας μας είναι περιορισμένες και βασίζονται στους οικονομικούς πόρους που κερδίζουμε μέσω της αναγκαστικής εργασίας μας, κάποιος μπορεί να αντικρίσει την πλάνη πίσω από την αποκαλούμενη δημοκρατία τους. Η αποκαλούμενη δημοκρατία τους είναι η θεσμοποιημένη επιβολή μιας τάξης σκλάβων με την εγκαθίδρυση μιας εξάρτησης του ενός από τον άλλον που δεν τελειώνει ποτέ, ώστε να αποκτήσουμε τα τρόφιμα που εύκολα μπορούμε εύκολα να καλλιεργήσουμε μόνοι μας, τα ενδύματα που εύκολα μπορούμε να ράψουμε ή τα μαθήματα που μπορούμε να μάθουμε μέσω της πραγματικής εμπειρίας της ζωής που είναι και ο αληθινός μας δάσκαλος.
Ούτε θα έπρεπε να εξαρτιόμαστε από ένα εύπιστο οικονομικό σύστημα για τα τετραγωνισμένα μας κιβώτια (σπίτια), όταν οι πόροι της γης θα έπρεπε να είναι διαθέσιμοι στον καθέναν να χτίσει όπως επιθυμεί, περιορισμένος μόνο από την κοινή αίσθηση και τη φαντασία. Έτσι, όπως μπορούμε να δούμε, μέσα σε μια καπιταλιστική οικονομική δομή η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει. Οι άνθρωποι δεν επιλέγουν από μόνοι τους να είναι φτωχοί, είναι φτωχοί λόγω των έμφυτων χαρακτηριστικών του καπιταλισμού που θέτει άνθρωπο ενάντια σε άνθρωπο για τις ανάγκες της ανθρώπινης βασικής επιβίωσης. Ως εκ τούτου, η καπιταλιστική κοινωνία μάς φορτώνει με τον περιττό καρκίνο της ένδειας και τα κακοήθη συμπτώματα της έλλειψης στέγης, του αναλφαβητισμού, της ανεργίας, του υψηλού εγκλήματος, του υψηλού ποσοστού ανθρώπων χωρίς κατάλληλη ιατρική και προληπτική υγειονομική περίθαλψη και της πείνας.
Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός απομονώνει περαιτέρω τους φτωχούς από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, επιβάλλει τη διαίρεση σε τάξεις, καθώς ο πλούτος διανέμεται από πάνω προς τα κάτω. Κατασκευάζοντας αυτή την ταξική διαίρεση, ο καπιταλισμός δίνει αξία στη δυνατότητα ενός μόνο ατόμου να δημιουργήσει ή να αποκτήσει πλούτο, κάτι το οποίο τροφοδοτεί περαιτέρω τον σεξισμό, δεδομένου ότι είναι ο άντρας και όχι η γυναίκα που ελέγχει τον καταμερισμό των φυσικών πόρων από τους οποίους δημιουργείται ο πλούτος. Ο ταξικός διαχωρισμός τροφοδοτεί, επίσης, περαιτέρω τον ρατσισμό, καθώς η άρχουσα τάξη και όχι οι υποταγμένες ή γηγενείς φυλές ιθαγενών, παίρνουν τις αποφάσεις για το πώς θα καταμεριστούν οι πόροι αυτοί.
Στην καθημερινή ζωή οι αλήθειες αυτές είναι τόσο εμφανείς σε κάθε χώρα όπου εφαρμόζεται μια πρακτική μορφή καπιταλισμού, χωρίς εξαίρεση, από τις πιο φιλελεύθερες δημοκρατικές χώρες έως τις πιο ολοκληρωτικές δικτατορίες.
Έως ότου υπάρξει μια πλήρης κατάργηση της επιβεβλημένης καπιταλιστικής σκλαβιάς δεν μπορεί να υπάρξει καμία αληθινή δημοκρατία, επειδή οι επιθυμίες των τάξεων που ελέγχουν ή των αρχουσών τάξεων θα βρίσκονται πάντα σε προτεραιότητα απ’ ό,τι οι φωνές των εργαζομένων, ακόμα και όταν οι συνέπειες (όπως ο παρών πόλεμος στο Ιράκ) είναι καταστρεπτικές για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Το βλέπουμε, επίσης, καθημερινά με τον εξωραϊσμό (gentrification) των γειτονιών, το βλέπουμε με την εξάπλωση των προαστίων, το βλέπουμε με την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου και άλλα περιβαλλοντικά ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα τους πόρους που χρειαζόμαστε ως άνθρωποι για να επιζήσουμε, το βλέπουμε με την έλλειψη καθολικής υγειονομικής περίθαλψης, το βλέπουμε στον αγώνα για ένα βιώσιμο μισθό, το βλέπουμε στον αγώνα για μια βελτιωμένη και ελεύθερη εκπαίδευση.
Ό,τι βλέπουμε γύρω μας είναι οι φωνές που δεν ακούγονται και οι ζωές που θυσιάζονται στην καπιταλιστική μηχανή επειδή η κατώτατη γραμμή και το περιθώριο κέρδους δεν ενδιαφέρουν. Οι βαρόνοι του καπιταλισμού έχουν τους μεσάζοντές τους και έχουν εξαγοράσει τους πολιτικούς που έχουν δημιουργήσει τους νόμους όχι για χάρη μιας δημοκρατικότερης κοινωνίας που να βασίζεται στις επιθυμίες των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν, αλλά για χάρη περισσότερου πλούτου από πλευράς εκείνων που είναι ήδη πλουσιότεροι απ’ ό,τι όλο μαζί το 97% του πληθυσμού ολόκληρου κόσμου.
Δεν ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εάν ζούσαμε θα βλέπαμε τους πολιτικούς να δίνουν υποσχέσεις στα καταφύγια των αστέγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου