 |
H τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) για την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2013, επισημοποίησε την σοβούσα εδώ και καιρό, διάσταση ανάμεσα στο «υπερατλαντικό» και «ευρωπαϊκό» μπλοκ σχετικά με το ποιός κάνει κουμάντο στην Ευρωζώνη εφαρμόζοντας και τα αντίστοιχα «οικονομικά εργαλεία» θανάτου ολόκληρων κοινωνιών. Η διαμάχη αυτή φανερώνει ότι η ανασυγκρότηση της κυριαρχίας, αντίθετα με τα θρυλούμενα, δεν είναι μια γραμμική πορεία ενοποίησης των επί μέρους κομματιών της κυριαρχίας σε μια ενιαία πλανητική υπερκυριαρχία από κάποια υπερδύναμη με θεϊκές ικανότητες (ούτε υπήρχε, ούτε θα υπάρξει ποτέ τέτοια δύναμη), ούτε ακριβώς το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας των ισχυρότερων οικονομικών κέντρων του πλανήτη μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αδυσώπητο πόλεμο διαφόρων κέντρων και παράκεντρων, που ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί
μιας περίπλοκης παγκόσμιας κατάστασης. Αδυσώπητος αλλά έως τώρα ελεγχόμενος, αφού η προοπτική να θαφτούν όλοι «επί των κοινών ερειπίων» φαντάζει ακόμα εφιαλτική για τους «λογικούς» παίχτες, που γνωρίζουν ότι κινούνται σε ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον συγκρούσεων και ταυτόχρονα αλληλεξαρτήσεων.
Ο πόλεμος αυτός διεξάγεται με φανφαρόνες διακηρύξεις, αλλά και αιφνιδιασμούς, με θεσμικές αλλά ταυτόχρονα ανορθόδοξες τεχνικές, υπονομεύσεις αλλά και υπόγειες διαβουλεύσεις. Ο χτεσινός σύμμαχος είναι εν δυνάμει ο αυριανός εχθρός. Κάθε βεβαιότητα για την έκβαση και τις πιθανές συνέπειες είναι μάταιη. Από έναν «τρελό» που θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα ως την αναβίωση των αυτοκρατορικών σχηματισμών του παρελθόντος και των παμπάλαιων ηγεμονισμών, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο σε αυτή την παρανοϊκή και αυτοκαταστροφική πορεία.
Σε αυτή την πορεία οι «παίκτες» είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν ολόκληρες κοινωνίες ακόμα και για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα ή για να δώσουν μια μικρή παράταση στο «παιχνίδι». Το αδιανόητο –από ηθικής πλευράς- έχει καθιερωθεί πλέον ως ο μοναδικός κανόνας.
Αυτό ακριβώς επισημαίνουν με τον τέλειο κυνισμό τους οι υπεύθυνοι του IMF. Αφού «καρφώνουν» με κομψό τρόπο τους «εταίρους» τους στην Ευρώπη για την ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας με διάφορα προσχήματα όπως «σημαντικές παραλείψεις» της ΕΕ και καθυστερήσεις στην «αναδιάρθρωση χρέους», εν συνεχεία αποκαλύπτουν γιατί συμμετείχαν στο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας…
To μεγάλο «κόλπο» του PSI (Private Sector involvement – συμμετοχή του «ιδιωτικού τομέα» στη διαγραφή κρατικού χρέους)
«Ένας τρόπος για να γίνει η προοπτική του χρέους πιο βιώσιμη θα ήταν να επιχειρήσουμε την αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή (exante). Ωστόσο, το PSI δεν ήταν μέρος του αρχικού προγράμματος. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με το πρόγραμμα του Ταμείου στην Ουρουγουάη το 2002 και την Τζαμάικα το 2011, όπου το PSI είχε ανακοινωθεί εκ των προτέρων. Ωστόσο, στην Ελλάδα, στις παραμονές του προγράμματος, οι αρχές απέρριψαν την αναδιάρθρωση του χρέους ως «κόκκινη γραμμή» (redherring) και αποκλείστηκε από το τραπέζι για την ελληνική κυβέρνηση και έτσι δεν προτάθηκε από το Ταμείο. Στην πραγματικότητα, η αναδιάρθρωση του χρέους είχε συζητηθεί από τα μέρη της διαπραγμάτευσης, αλλά είχε αποκλειστεί από τη ζώνη του ευρώ. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό:
• Ορισμένοι εταίροι στην ευρωζώνη έθεσαν ζητήματα ηθικής τάξης κατά της αναδιάρθρωσης. Ένα πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα με πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν πιθανόν δύσκολο να εγκριθεί, όπως θα ήταν απαραίτητο, από όλα τα κοινοβούλια της ζώνης του ευρώ.
• Η αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε άμεσα τους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών. Αυτό θα συνεπαγόταν μια πρόσθετη χρηματοδότηση του προγράμματος που θα υπέρβαινε το ποσό που προοριζόταν για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση βάσει του ΤΧΣ.
• Η αναδιάρθρωση του χρέους έθετε τον κίνδυνο μετάδοσης του προβλήματος σε άλλα μέλη της Ευρωζώνης και, ενδεχομένως, εκδήλωσης τύπου Lehman, ενώ το EFSF (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) δεν είχε ακόμη ιδρυθεί. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν μεγάλα αποθεματικά σε ελληνικά ομόλογα – όπως επίσης είχαν και μεγαλύτερη ανησυχία δεδομένου του μεγέθους της έκθεσής τους, πολλά περισσότερα ομόλογα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που θα έχαναν σε αξία αν οι Έλληνες πιστωτές επρόκειτο να διασωθούν…
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί σχολιαστές θεώρησαν την αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτη. Με την αναδιάρθρωση του χρέους εκτός του τραπεζιού, η Ελλάδα αντιμετώπιζε δύο εναλλακτικές λύσεις: Να πτωχεύσει αμέσως, ή να προχωρήσει μπροστά σαν να μπορούσε να αποφευχθεί η αναδιάρθρωση του χρέους. Η τελευταία στρατηγική εγκρίθηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτή χρησίμευσε μόνο για να καθυστερήσει την αναδιάρθρωση του χρέους και επέτρεψε σε πολλούς ιδιώτες πιστωτές να ξεφύγουν».
Ήταν προφανές από την αρχή ότι η παγκόσμια επιχείρηση «διάσωσης» της Ελλάδας ισοδυναμούσε με την «τέλεια καταστροφή» της κοινωνίας αλλά ακόμη και αυτών των κρατικών δομών προς όφελος ευρύτερων συμφερόντων. Η πρωτοτυπία αυτής της καταστροφής είναι ότι πραγματοποιήθηκε με «θεσμικά» μέσα ώστε να εξυπηρετηθεί η παγκόσμια «τροφική αλυσίδα» και να μην διαταραχθεί η ευρωπαϊκή «σταθερότητα», όπως άλλωστε και στην άλλη «ειδική περίπτωση», αυτής της Κύπρου.
Γιατί όμως έγιναν όλα αυτά;
«Από τη θετική πλευρά, η προώθηση του ελληνικού προγράμματος έδωσε στη ζώνη του ευρώ αρκετό χρόνο για να χτίσει ένα τείχος προστασίας για να προστατεύσει άλλα ευάλωτα μέλη και απέτρεψε δυνητικά σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.[...] Μια καθυστερημένη αναδιάρθρωση του χρέους έδωσε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τους ιδιώτες πιστωτές για να μειώσουν την έκθεσή τους και να μεταφέρουν το χρέος σε επίσημα χέρια. Ως είδαμε και προηγουμένως, αυτή η στροφή έγινε σε μεγάλη κλίμακα και περιόρισε τις ζημιές των πιστωτών, όταν το PSI τελικά πραγματοποιήθηκε, αφήνοντας τους φορολογούμενους και το δημόσιο τομέα να φορτωθεί τις ζημιές.» [1]
Όπως έλεγε και η Νίκη Τζαβέλα σε ακρόαση του Ευρωκοινοβουλίου, η ευρωβουλευτής του μικρού ακροδεξιού κόμματος ΛΑΟΣ, αλλά «παλιά καραβάνα» σε διεθνείς οργανισμούς, «αν είναι η Ελλάδα να καεί, ας καεί για να υπάρχει μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη».
Η έκθεση του IMF προκάλεσε τα πικρόχολα σχόλια αξιωματούχων της ΕΕ και της ΕΚΤ. «Δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο. Το ΔΝΤ απλά προσπαθεί να “νίψει τας χείρας του” πετώντας τα απόνερα στις πλάτες της Ευρώπης,» δήλωσε ο Όλι Ρεν. Ο Γιούνκερ στις 7/6 αφού κατηγόρησε το ΔΝΤ για αδυναμία σωστών προβλέψεων έσπευσε να συμπληρώσει με νόημα ότι: «Οι αποφάσεις που λάβαμε ήταν οι σωστές, παρ’ ότι οι προβλέψεις ήταν εν μέρει λάθος.» Είχε προηγηθεί, πριν καν την δημοσίευση της έκθεσης, το μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ Γεργκ Άσμουσεν, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της διάλυσης της τρόικας μέσω της αποχώρησης του ΔΝΤ. Στο ίδιο μήκος κύματος η δήλωση του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung»), ο οποίος ανέφερε ότι το ΔΝΤ «θα πρέπει μακροπρόθεσμα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη».
Ως αιτία το IMF προβάλλει την άρνησή του να συνεχίσει την χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος αν δεν εξευρεθούν 4 ΔΙΣ ευρώ ως τον Ιούλιο του 2014 εκτός αν πραγματοποιηθεί νέο «κούρεμα» χρέους από κράτη, κεντρικές τράπεζες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (OSI –Official Sector Involvement) που διακρατούν αξιόγραφα του ελληνικού κράτους και συμμετέχουν στα παγκόσμια κερδοσκοπικά παιχνίδια επαναγοράς χρέους. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε σκαρφίζονται τα διάφορα ελληνικά “success stories” που κάνουν τον Αντωνάκη Σαμαρά να χάνει το μυαλουδάκι του. Στην πραγματικότητα το IMF με «διπλωματική γλώσσα» προειδοποιεί ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για αυτά που θα συμβούν στο μέλλον…
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση των εγχώριων κομμάτων. Από τους αντικαπιταλιστές του ΚΚΕ και της άκρας αριστεράς ως τους μπρουτάλ εθνικιστές της Χρυσής Αυγής, σύμπασα η πολιτική κάστα σαν συνεννοημένη μεταχειρίστηκε το κόλπο της «λαθολογίας» για να συσκοτίσει την ουσία που είναι ότι: η ελληνική κοινωνία θυσιάστηκε στο βωμό των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων εξουσιαστικών συμφερόντων. Κάτι που φανερώνει ότι πέραν από τις διαφορές και τις φωνασκίες τους, τα κόμματα είναι εξαρτήματα των ίδιων αυτών συμφερόντων και ότι η επιβίωση τους συναρτάται από το μερίδιο της σάρκας που αποσπούν τα αφεντικά τους από το σώμα των ανθρώπων που διαβιούν στον ελλαδικό χώρο.
Επί του πιεστηρίου: Σε μια «κατά παραγγελίαν απόφαση», συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Υπενθυμίζουμε ότι μέσω του κόλπου του PSI καταληστεύτηκαν όλα τα συνταξιοδοτικά ταμεία, πανεπιστήμια, επιμελητήρια και φυσικά πρόσωπα (ομολογιούχοι) που επένδυσαν τους κόπους μιας ζωής σε κρατικά κουρελόχαρτα. Τώρα πώς εξηγείται το ότι γνωστοποιήθηκε η απόφαση πριν λήξει η συνεδρίαση του ΣτΕ, που έγινε «κεκλεισμένων των θυρών», είναι ένα άλλο ζήτημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου