Τι μας…θωρεί ακίνητος;

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΚΑΤΩ τα χέρια απ’ το ΠΑΣΟΚ!». Το’ χε πει κάποτε ο
Α. Παπανδρέου απευθυνόμενος στους αντιπάλους
του κι είχε δίκαιο, στο ποσοστό που το’ χε φτιάξει. Κι
ύστερα; Το επανέλαβαν κατοπινοί ως…φάρσα. Τα
χρόνια πέρασαν, η φθορά ήρθε αγκαλιά με τη
διαφθορά και κάποιοι…άντρες του το’ χαν για όπλο
αμυντικό. Όταν είχαν πρόβλημα προσωπικό! «Κάτω τα χέρια απ’ το
ΠΑΣΟΚ» ξεστόμισε…επιβλητικά ο κ. Λαλιώτης, σε μια παλιά προσωπική
του διαφορά με τον κ. Μητσοτάκη. Το επανέλαβε ο κ. Μαντέλης; Ίσως.
ΣΗΜΑΣΙΑ έχει πως οχυρώνονταν πίσω απ’ το Κόμμα άνθρωποί του κι
αυτή η πρακτική έφτασε στις μέρες μας. Και, βέβαια, είναι κάπως…αργά
να επικαλείσαι ανοήτως το (οποιοδήποτε) Κόμμα και να περιβάλλεις εαυτόν με την ιστορία του ως προστατευτικό του μανδύα. ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, που η Ελλάδα βράζει με τους κλάδους εργαζομένων σε  ξεσηκωμό, απέχουμε πολύ απ’ τον γενικό ξεσηκωμό. Γιατί; Γιατί κάτι

ξέρει ο μέσος έλληνας, κάτι θυμάται, τα ζυγιάζει και κάνει πίσω. Κι
αφήνει μόνο του τον κάθε κλάδο αδικημένων και «αδικημένων» να τα
βγάλει πέρα μόνος του.
ΟΙ κυβερνώντες ισχυρίζονται πως κάνουν ό,τι μπορούν, κι απέναντι μια
αντιπολίτευση που δεν φορτώθηκε ευθύνες, αλλά κάνει κι αυτή ό,τι
μπορεί. Για να καταλάβει το κάστρο και να μοιραστούν υπουργεία τα
παλληκάρια της. Αγκαλιά με κλάδους εργαζομένων και «εργαζομένων»
κουβαλάνε τα δίκια τους, αλλά υποσχόμενη τα πάντα σε κάθε
πικραμένο. Χωρίς ένα λυτρωτικό «ναι», που θα την ανέβαζε στα μάτια
του κόσμου. Και, βέβαια, κάνει ό,τι έκανε και εκάτερος των σημερινών
όταν δεν ήταν «καβαλάρης». Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση εγκυμονεί
κινδύνους που δεν σηκώνουν κομματικά παιχνιδάκια.
ΚΑΙ ποια είναι η επωδός στην αναμέτρηση εργαζομένων με τους
κυβερνώντες; «Θ’ αγωνιστούμε με τον λαό…», λίγο-πολύ…κάτω τα χέρια
απ’ το λαό (κι ας πρόκειται, εν πολλοίς, για συντεχνιακές διεκδικήσεις
και διαμαρτυρίες απ’ το ξεβόλεμα). Λες και πίσω απ’ τα κλαδικά τους
κρύβεται ο λαός, ταυτίζεται με τα δίκια τους, έτοιμος να ξεσηκωθεί, με
τους συνδικαλιστές μπροστάρηδες.
ΛΑΘΟΣ εκτίμηση και δες τον λαό πόσο παγερά στέκεται απέναντι,
ανέκφραστος και με τα χέρια σταυρωμένα. Τι τρέχει, άραγε, και «μας
θωρείς ακίνητος»; ΚΑΤΙ ξέρει, τους ξέρει, μας ξέρει, θυμάται, και φρενάρει (χωρίς να
ταυτίζεται με τους κυβερνώντες) κι ας τον επικαλούνται οι…ξεβολεμένοι
(δεν μιλάμε για τους απολυμένους)
Του Θνάση Νικολαίδη