Να’μαστε πάλι εδώ, μετά τη διαδικτυακή απουσία του Αυγούστου. Απουσία συνειδητή, με τη σκέψη κυρίως σε όσους είναι σταθεροί "περιηγητές," που δεν θα ήθελα να τους φορτώνω καλοκαιριάτικα και με τις δικές μου γραφές. Στο ίδιο διάστημα, κάποιοι που είναι η δουλειά τους να γράφουν, αλλά και κάποιοι που δεν είναι, ασχολήθηκαν με την αφεντιά μου με αρκετά –ευφάνταστα, πρέπει να πω- σενάρια: "γεύματα", "δείπνα", "διαβουλεύσεις", "προσκλήσεις", "συνεργασίες", "προσχωρήσεις" και "δως του και οι καρβουνιάρηδες", όπως θα’λεγε κι ο Σαββόπουλος. Είναι που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το ενδεχόμενο ότι μερικοί, έστω λίγοι βρε αδερφέ, έχουν απόψεις και συμπεριφορές τις οποίες δεν αλλάζουν κάθε βδομάδα, αλλά τις υποστηρίζουν σταθερά, πορεύονται με βάση αυτές και με αυτές προσπαθούν να οικοδομήσουν μια αξιόπιστη σχέση με τον κόσμο. Επιμένοντας. Έτσι ώστε να γίνονται κατανοητές οι έννοιες, οι προθέσεις, οι στόχοι, οι
επιδιώξεις. Για να μη δημιουργείται σύγχυση σαν αυτή που απεικονίζεται σε κάποιο αληθινό ή φανταστικό επεισόδιο στην περίοδο του Εμφυλίου, όπου μια ομάδα ένοπλων ρωτά απειλητικά έναν έντρομο πολίτη: "λέγε ρε, είσαι με μας ή με τους άλλους;" "Μ' εσάς," απαντά ο δυστυχής. "Μα εμείς είμαστε οι άλλοι", λένε οι ένοπλοι. Κάπως έτσι μοιάζουν οι αποκρουστικοί εμφυλιοπολεμικοί διάλογοι που παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό μεταξύ των κομμάτων αλλά και στο εσωτερικό τους, σε μια ούτε κατ' επίφαση πλέον δημοκρατία. Καλό φθινόπωρο…
Γιώργος Φλωρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου