Ουδέν…άβατον (για τη διαφθορά)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗΣ έστρωσαν το δρόμο ο χρόνος και η ατιμωρησία.
Εισχώρησε η διαφθορά, στρώθηκε, μας βρήκε στον
ύπνο, ξυπνήσαμε, τρέχουμε με τον δαυλό κι είναι
αργά.
ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ πως υπήρχε άβατο (για τη διαφθορά) και
πέσαμε έξω. Κι αν ήταν αδιανόητο π.χ. εμπορία
καυσίμων ακόμα και στο στρατό, το φάγαμε κι αυτό και το χωνέψαμε.
Όπως και τις προμήθειες περί το πολεμικό υλικό.
ΚΑΙ τι απόμεινε από (καταπατημένο) άβατο; Ο ευαίσθητος (συνηθίζουμε
να το λέμε) χώρος της υγείας. Δεν παίζεις με τη ζωή και το θάνατο κι
είναι αδιανόητο να πλουτίζουν άνθρωποι εμπορευόμενοι την υγεία.
Υπήρξε το πάρτι με τους «γλεντζέδες» του, που δεν το απόσωσαν. Ακόμα και σήμερα που σήμανε σάλπιγγα για τη διάλυση.
ΚΑΙ, βέβαια, υπήρχαν μικροκυκλώματα στο ευρύτερο κύκλωμα, ωστόσο, υπάρχουν γιατροί μαχητές και ανθρωπιστές. Είναι οι πολλοί, αλλά δεν κάνουμε στατιστική. Ούτε για τους «αξιωματούχους»
του ΕΣΥ έχουμε
ποσοστά πλουτισάντων κι εδώ θα σταθούμε. Απέναντι στο πρόχειρο
και…αποστομωτικό(;) «δεν είναι όλοι».
ΦΥΣΙΚΑ δεν κλέβουν όλοι οι βενζινάδες κι οι ταξιτζήδες. Δεν
αισχροκερδούν όλοι οι έμποροι κι ούτε φοροδιαφεύγουν άπαντες στον
χώρο της εστίασης. Κι εμείς τι (αντ)απαντούμε; Αν, για παράδειγμα,
ένας (στα 11.000.000 ελλήνων) σκοτώνει, κάθε πενήντα χρόνια, τη μάνα
του, το ποσοστό είναι μηδαμινό και η «ποσότητα» αμελητέα. Άρα, μη
μας απασχολεί το θέμα κι ας το…ξεχάσουμε. Κι όμως! Αρπάζουμε τον
δολοφόνο, τον δικάζουμε, τον τιμωρούμε και το φαινόμενο μας
απασχολεί.
ΑΝ, λοιπόν, στο χώρο της υγείας και των ορκισμένων για το
λειτούργημα τους, βρεθούν και παρανόμως πλουτίσαντες, δεν έχουμε
παρά να απαιτήσουμε την ανακάλυψη και την τιμωρία τους. «Θα τα
επιστρέψουν» διαβεβαιώνει ο Υπουργός, «εκόντες-άκοντες»
συμπληρώνουμε και τον παροτρύνουμε για τα περεταίρω και αναγκαία.
ΕΙΝΑΙ άλλο ν’ αδειάζουν τη τσέπη καψούρηδων στα σκυλάδικα κι άλλο
να λαδώνεται λειτουργός της υγείας. Άλλο να τα σκορπάς για
λουλουδικό και σαμπάνιες (κατά την αισθητική και την κουλτούρα σου)
κι άλλο να ρίχνεις το φακελάκι στη τσέπη του γιατρού, τρέμοντας απ’ το
δέος της αρρώστιας και το φόβο του θανάτου
Του Θανάση Νικολαίδη