 |
Θα πρέπει να ήταν την άνοιξη του 1963. Μπορεί και όχι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Καθώς παίζαμε στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων Δράμας, είδαμε αίφνης έναν ψηλό ξανθό, συνοδευόμενο από έναν επίσης άγνωστό μας, ν’ ανεβαίνει κουτσαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλιά και να σταματά μπροστά απ’ την κεντρική είσοδο σαν να περίμενε κάτι. Επειδή δε βλέπεις συχνά ψηλούς, ξανθούς και μάλιστα κουτσούς, τον περιτριγυρίσαμε και κάποιοι προσπαθήσαμε να εξασκήσουμε ανεπιτυχώς τα γαλλικά μας. Όπως μάθαμε αργότερα, ήρθε 18 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου για να ευχαριστήσει τον ξεχωριστό άνθρωπο. Είχε πιαστεί αιχμάλωτος στις μάχες του Οχυρού Δράμας. Οι λίγοι εναπομείναντες του λόχου, οι οποίοι είχαν δει δεκάδες συντρόφους τους να πεθαίνουν δίπλα τους, ήθελαν να τον εκτελέσουν επιτόπου. Αν ο ανθυπολοχαγός Δημήτρης
Κραχτίδης, πιστός στις διεθνείς συμφωνίες περί αιχμαλώτων πολέμου αλλά πάνω απ' όλα πιστός στον εαυτό του, δεν έλεγε στους άνδρες του «μόνο πάνω από το πτώμα μου», θα ήταν ήδη νεκρός. Μπορεί η ενέργεια αυτή να κόστισε τη ζωή σε άλλους, Έλληνες και Ρώσους. Μ’ αυτή όμως τη λογική έχουν εκτελεστεί δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους ήταν αθώοι. Ο Κραχτίδης, έκανε πράξη αυτό που λέει η φιλοσοφία του υπαρξισμού: «αν, τη στιγμή που όλα γύρω σου καταρρέουν, εσύ μπορείς να παραμείνεις πιστός σε αξίες και αρχές, τότε και μόνο τότε είσαι αληθινός άνθρωπος».
Η ιστορία αυτή με είχε συγκλονίσει, γιατί είχα ακούσει άπειρες παρόμοιες ιστορίες ανθρώπων που ζούσαν από τύχη, όπως των γονιών μου. Χρειάστηκαν χρόνια μάθησης και ωρίμανσης για να καταλάβω πως «ακόμα και μια ομάδα αμνών, δίχως πνευματική ουσία και δίχως έστω έναν φανατικά πιστό σε ανθρώπινες αξίες, μπορεί να μετατραπεί σε αγέλη λύκων σκορπώντας γύρω της τον θάνατο». Ήταν μια εποχή πέτρινων χρόνων. Ακόμα και την εφημερίδα «Τα Νέα» αν αγόραζες τη δίπλωνες έτσι ώστε να μη φαίνεται ο τίτλος. Ζούσαμε σε ένα κράτος φοβισμένο και εκδικητικό, που 14 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εξακολουθούσε να τιμωρεί συλλογικά ακόμη κι εκείνους που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Μόνο στην τάξη μου είχα δύο συμμαθητές, που στην ηλικία των 15 ετών δεν είχαν δει ποτέ τον πατέρα τους γιατί ήταν εξόριστος.
Σε μια εποχή, που η μοναδική παιδαγωγική μέθοδος ήταν η τιμωρία και το ξύλο, που ο μαθητής με το πηλίκιο, μόλις έβλεπε στον δρόμο καθηγητή άλλαζε πεζοδρόμιο, ο Κραχτίδης, ο επιθεωρητής φυσικής αγωγής του Νομού Δράμας ήταν η μοναδική εξαίρεση. Οι μαθητές, ανεξάρτητα από επιδόσεις και φρονήματα, νιώθαμε όλοι παιδιά του. Σε μια εποχή που οι επιθεωρητές των σχολείων θύμιζαν τον επιθεωρητή του Γκόγκολ, προκαλώντας αναταραχή και φόβο σε μαθητές και καθηγητές, ο Κραχτίδης ήταν ο μόνος, που μόλις εμφανιζόταν τρέχαμε όλοι οι μαθητές να τον χαιρετίσουμε. Ο επιθεωρητής-παιδαγωγός με τα πέδιλα, τα τριμμένα αλλά καθαρά ρούχα περπατούσε πάντα σαν να ‘τρεχε, ίδιος ο Βέγγος. Εκανε συνεχείς επιθεωρήσεις σε όλα τα γυμνάσια του νομού, όχι για να τιμωρήσει αλλά για να δει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις και να βοηθήσει, βάζοντας το χέρι ακόμη και στην ίδια του την τσέπη. Ο καλοσυνάτος άνθρωπος με το χαμόγελο, δρούσε πάντοτε με το κατηγορηματικό πρόσταγμα: «οφείλω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο ώστε να επιθυμώ ο κανόνας μου να γίνει καθολικός νόμος». Τέτοιοι μοναδικοί άνθρωποι έχουν γίνει σήμερα είδος σπάνιο. Μαζί με την οικονομική φτώχεια, φτωχαίνουμε συνεχώς και πνευματικά σαν λαός. (Το κλειστό γυμναστήριο Δράμας φέρει επάξια το όνομά του).
prrotagon.gr
Κραχτίδης, πιστός στις διεθνείς συμφωνίες περί αιχμαλώτων πολέμου αλλά πάνω απ' όλα πιστός στον εαυτό του, δεν έλεγε στους άνδρες του «μόνο πάνω από το πτώμα μου», θα ήταν ήδη νεκρός. Μπορεί η ενέργεια αυτή να κόστισε τη ζωή σε άλλους, Έλληνες και Ρώσους. Μ’ αυτή όμως τη λογική έχουν εκτελεστεί δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους ήταν αθώοι. Ο Κραχτίδης, έκανε πράξη αυτό που λέει η φιλοσοφία του υπαρξισμού: «αν, τη στιγμή που όλα γύρω σου καταρρέουν, εσύ μπορείς να παραμείνεις πιστός σε αξίες και αρχές, τότε και μόνο τότε είσαι αληθινός άνθρωπος».
Η ιστορία αυτή με είχε συγκλονίσει, γιατί είχα ακούσει άπειρες παρόμοιες ιστορίες ανθρώπων που ζούσαν από τύχη, όπως των γονιών μου. Χρειάστηκαν χρόνια μάθησης και ωρίμανσης για να καταλάβω πως «ακόμα και μια ομάδα αμνών, δίχως πνευματική ουσία και δίχως έστω έναν φανατικά πιστό σε ανθρώπινες αξίες, μπορεί να μετατραπεί σε αγέλη λύκων σκορπώντας γύρω της τον θάνατο». Ήταν μια εποχή πέτρινων χρόνων. Ακόμα και την εφημερίδα «Τα Νέα» αν αγόραζες τη δίπλωνες έτσι ώστε να μη φαίνεται ο τίτλος. Ζούσαμε σε ένα κράτος φοβισμένο και εκδικητικό, που 14 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εξακολουθούσε να τιμωρεί συλλογικά ακόμη κι εκείνους που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Μόνο στην τάξη μου είχα δύο συμμαθητές, που στην ηλικία των 15 ετών δεν είχαν δει ποτέ τον πατέρα τους γιατί ήταν εξόριστος.
Σε μια εποχή, που η μοναδική παιδαγωγική μέθοδος ήταν η τιμωρία και το ξύλο, που ο μαθητής με το πηλίκιο, μόλις έβλεπε στον δρόμο καθηγητή άλλαζε πεζοδρόμιο, ο Κραχτίδης, ο επιθεωρητής φυσικής αγωγής του Νομού Δράμας ήταν η μοναδική εξαίρεση. Οι μαθητές, ανεξάρτητα από επιδόσεις και φρονήματα, νιώθαμε όλοι παιδιά του. Σε μια εποχή που οι επιθεωρητές των σχολείων θύμιζαν τον επιθεωρητή του Γκόγκολ, προκαλώντας αναταραχή και φόβο σε μαθητές και καθηγητές, ο Κραχτίδης ήταν ο μόνος, που μόλις εμφανιζόταν τρέχαμε όλοι οι μαθητές να τον χαιρετίσουμε. Ο επιθεωρητής-παιδαγωγός με τα πέδιλα, τα τριμμένα αλλά καθαρά ρούχα περπατούσε πάντα σαν να ‘τρεχε, ίδιος ο Βέγγος. Εκανε συνεχείς επιθεωρήσεις σε όλα τα γυμνάσια του νομού, όχι για να τιμωρήσει αλλά για να δει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις και να βοηθήσει, βάζοντας το χέρι ακόμη και στην ίδια του την τσέπη. Ο καλοσυνάτος άνθρωπος με το χαμόγελο, δρούσε πάντοτε με το κατηγορηματικό πρόσταγμα: «οφείλω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο ώστε να επιθυμώ ο κανόνας μου να γίνει καθολικός νόμος». Τέτοιοι μοναδικοί άνθρωποι έχουν γίνει σήμερα είδος σπάνιο. Μαζί με την οικονομική φτώχεια, φτωχαίνουμε συνεχώς και πνευματικά σαν λαός. (Το κλειστό γυμναστήριο Δράμας φέρει επάξια το όνομά του).
prrotagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου