 |
Τρία ζευγάρια λέξεων αρκούν για να περιγράψουν την διαχρονική ελληνική πολιτική συμπεριφορά: “Γιατί έπρεπε”, “γιατί όφειλε”, “ως είθισται”.
Έξω γίνεται χαμός, η ανεργία έχει σπάσει το ταβάνι, ανέχεια – φόροι – χρέη έχουν διαλύσει τα σπίτια, νοσοκομεία ζητούν από τους ασθενείς να κάνουν υπομονή αν θέλουν αίμα αλλιώς να υπογράψουν ένα χαρτί που λέει ότι μπορεί και να πεθάνουν, ο πλανήτης ολόκληρος βλέπει ότι έτσι όπως πάει η ιστορία δεν πρόκειται να δει κανείς καλό για έναν αιώνα και η κυβέρνηση λέει ότι όλα πάνε καλά και τα πράγματα έχουν φτιάξει.
Γιατί έπρεπε.
Η αντιπολίτευση ουρλιάζει λέγοντας ότι την πνίγει το δίκιο. Όχι γιατί ζει κι εκείνη το δράμα της ελληνικής τραγωδίας, αλλά επειδή πρέπει να πάει σε εκλογές ενισχυμένη. Και μονοκομματική. Για τρία χρόνια
απέφευγε οτιδήποτε συγκεκριμένο όπως ο διάολος το λιβάνι και υποσχόταν ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα κλείσει τα λαμόγια μέσα, θα λύσει τα προβλήματα των νοικοκυραίων και θα μοιράσει λεφτά σαν τον Ρομπέν τον Δασών, με έναν νόμο.
Γιατί όφειλε.
Το “κίνημα” προχωρά διασπασμένο όσο ποτέ. Ο καθένας μαζεύεται στην πλατεία του για να μην αλλοιωθεί η ιδεολογική του καθαρότητα. Καλεί σε λαϊκό ξεσηκωμό και αντίσταση κι όταν έρχεται η ώρα τους, σφυρίζει αδιάφορα. Οι συνδικαλιστές είναι ξεπουλημένοι αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν. Φτάνει να εκμεταλλευτούν μερικοί την εξαθλίωση του κόσμου, για να φανεί στο τέλος ότι έπαιξαν το ρόλο του πιο έγκυρου προφήτη.
Ως είθισται.
Η ιστορία δεν προχωρά. Όχι γιατί την εμποδίζει κάποιος συγκεκριμένος, αλλά γιατί είναι φτιαγμένη για να βρίσκει τοίχο. Χαϊδεύεται πάνω σε αυτόν σα να ‘χει γίνει δεύτερος της εαυτός. Και κατά βάθος γουστάρει που τα πράγματα πάνε έτσι. Γιατί στο τέλος οι μόνοι που δεν θα πληρώσουν καμία νύφη είναι οι ζωντανοί εκπρόσωποι του “γιατί έπρεπε”, “γιατί όφειλε”, “ως είθισται”.
Και οι μαλάκες ακόμη ψηφίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου