Η ιστορία ενός εφάπαξ

 Εφάπαξ. Λέξη άγνωστη για τους Νίντζα του ιδιωτικού τομέα αλλά και το κατευόδιο εκ της Υπηρεσίας για κάθε δημόσιο υπάλληλο με τον τερματισμό της θητείας του. Το εφάπαξ ήταν ένα από τα θύματα της τροϊκανής αλλά και εγχώριας περικοπίτιδας σε ποσοστό υψηλό αλλά και με σχεδόν παύση πληρωμών μέχρι αφίξεως κάθε δόσης εξ Εσπερίας -το αρμόδιο ταμείο (ΤΠΥΔ) ευρέθη κενό από πολλές αιτίες και τώρα αρχίζει κάπως να ανταποκρίνεται.

Έχω έναν φίλο παιδικό, που δούλεψε χρόνια στο Δημόσιο (δεν έχει σημασία ούτε πού ούτε ποιος –η τεκμηρίωση στη διάθεση του καθενός) και μόλις, σχετικά νέος, συνταξιοδοτήθηκε, του ‘τυχε το κακό. Η ιατρική ορολογία των εγγράφων του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, όπου
εγχειρίσθηκε δυο φορές, μιλά
για διάγνωση Αποφρακτικού Υδροκεφάλου-Κακοήθη Νεοπλάσματα της Παρεγκεφαλίδας. Στη γλώσσα των κοινών ανθρώπων αυτό σημαίνει όγκο κακοήθη στον εγκέφαλο κι αντίστροφη μέτρηση σε πολύ γρήγορο ρυθμό. Ένα δύσκολο μέτρημα ημερών -τονίζω ημερών- ξεκίνησε. Καθώς ο άτυχος φίλος είναι άγαμος και με δυο υπέργηρους κι ασθενείς γονείς, ποιος να τον φροντίσει κλινήρη σε βάση εικοσιτετράωρη, ποιος να τρέξει για φάρμακα και ακτινοβολίες, ποιος να αντιμετωπίσει τα έξοδα… Ένας αδελφός με δικές του υποχρεώσεις, ποιόν να πρωτοδεί και πού να πρωτοτσοντάρει… Κάποιες οικονομίες εξαντλήθηκαν γρήγορα κι έλαχε σε μένα, τον «επικοινωνιακό», να προσπαθήσω μήπως και μπορέσω να κάνω κάτι με το Εφάπαξ του φίλου, που εκκρεμούσε να του καταβληθεί.
Οι επανειλημμένες κλήσεις μου στο σταθερό τηλέφωνο της αρμοδίας υπαλλήλου στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη αλλά και τα φαξ, που έστειλα δεν απαντήθηκαν ποτέ (μουγκό το ελληνικό Δημόσιο;) και υποχρεωτικά και από πείσμα έφτασα στην οδό Σταδίου 31 στο ΤΠΥΔ με τη σκέψη σε τόσους άλλους ενδεχόμενα ομοιοπαθείς από την επαρχία, που δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο… Όχι, δεν βρήκα κανένα ανάλγητο απέναντι μου -οι υπάλληλοι εκεί και ευγενείς ήταν και επεξηγηματικοί.
Αυτό που ζητούσα, μια επίσπευση των διαδικασιών της χορήγησης του Εφάπαξ του φίλου, για λόγους ανωτέρας βίας και επικαλούμενος με ντοκουμέντα και χαρτιά επίσημα τη γαλήνη και την αξιοπρέπεια μιας ήσυχης εξόδου, που έρχεται κάθε μέρα και πιο κοντά, ήταν αδύνατο. Με ένα Μνημόνιο (ναι, υπάρχουν και μικρά επί μέρους Μνημόνια) από τον Δεκέμβρη του 2012 απαγορεύεται αυστηρά κάθε επίσπευση, κάθε επιτάχυνση για oποιοδήποτε λόγο με εντολή Υπουργείων Οικονομικών και Εργασίας, ακόμα και για περιπτώσεις τραγικότερες του φίλου μου. Η δικαιολογητική βάση της απόφασης, όπως μου εξήγησαν ανώτερα στελέχη του Ταμείου, πέρα από την οικονομική στενότητα, είναι και η αέναη ροή παλαιότερα από ραβασάκια βουλευτών ή και φακελάκια, που κατευθύνονταν προς την αρμόδια για την επίσπευση επιτροπή, με σκοπό τη γρήγορη και εκτός σειράς απόδοση του Εφάπαξ. Το επιχείρημά μου πως ζητώ δεδουλευμένα ενός ανθρώπου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του και πως κάποιες περιπτώσεις, όπως του φίλου, είναι πάνω από τις εγκυκλίους και τα μνημόνια, συνάντησε την κατανόηση αλλά όχι και τη δράση. Κανείς δεν μπορεί να υπερβεί τα υπογεγραμμένα, έστω κι αν υπάρχει η θετική εισήγηση του Συνηγόρου του Πολίτη για επαναφορά της επίσπευσης για ανάλογες καταστάσεις.
Η απόγνωση πια είναι πλήρης και όχι μόνο για την περίπτωση του φίλου μου αλλά και για χειρότερες, γι’ αυτό και γράφω. Δεν θα μιλήσω για ανάλγητο κράτος ή τροϊκοφοβία μπρος στο αυτονόητο και το ευαισθητοποιημένο. Ίσως μας πρέπει, ίσως μας αξίζει, ίσως δεν γίνεται αλλιώς -- οι περισσότεροι από μας ζούμε πια μια δύσκολη ζωή. Όμως, κύριοι Υπουργοί, όσο περνάει από χέρι και υπογραφή ανθρώπου, σε κανέναν και για κανένα λόγο δεν αξίζει ένας δύσκολος θάνατος...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr