«Η Αριστερά του γείτονα είναι, πάντοτε, η καλύτερη» - είχε πει, σε μια συντροφιά στην Αθήνα, το 1980, ο Μανουέλ Αθκαράτε, «υπουργός Εξωτερικών» του ισπανικού ΚΚ και του Σαντιάγο Καρίγιο. «Για τους Ιταλούς σοσιαλιστές (Κράξι), το Γαλλικό ΚΚ, με το κοινό πρόγραμμα Μιτεράν – Μαρσέ, είναι καλύτερο από τον Μπερλιγκουέρ, που προτείνει τον ιστορικό συμβιβασμό. Για το ιταλικό ΚΚ, ο Φελίπε Γκονζάλες είναι πολύ καλύτερος από τον Κράξι, ο Βίλι Μπράντ θαυμάζει τον Μπερλιγκουέρ, εκείνος βλέπει διαφορετικά τον Ανδρέα απ΄ ό,τι εσείς εδώ. Οι τοπικοί ανταγωνισμοί μας ωθούν να βρίσκουμε τον ιδεώδη σύμμαχο στη διπλανή χώρα και όχι στο διπλανό χώρο».
Τα χρόνια πέρασαν. Όταν ο Κράξι κατέληξε στην Τύνιδα, για να γλιτώσει από τα «καθαρά χέρια» του
Ντι Πιέτρο και τη φυλακή από τα σκάνδαλα, λύθηκαν οι απορίες γιατί δεν ήθελε τον ιστορικό συμβιβασμό. Κάτω από τις αντιδεξιές κορώνες έκρυβε το πάθος του για τις λιρέτες. Βουλιμικός με την εξουσία, έδωσε ένα διαχρονικό αντιπαράδειγμα για το είδος του.
Τριάντα τόσα χρόνια μετά, η Αριστερά του γείτονα δεν είναι ακριβώς το PCI του Μπερλιγκουέρ. Άλλωστε, τι ακριβώς είναι ίδιο με τότε; Ο αρχηγός της ρεφορμιστικής πτέρυγας, ο Ναπολιτάνο, είναι ο αρχηγός του Κράτους-πραγματικός αρχηγός, όχι προκαθήμενος στις παρελάσεις. Ο αρχηγός της αριστερής τάσης, ο Ιγκράο, τάχτηκε με τον Βέντολα, το παιδί-θαύμα της ιταλικής Αριστεράς. Αυτός συστήνεται «αριστερός, οικολόγος, καθολικός και gay». H SEL του Βέντολα συντάχτηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα, το πολιτικό παιδί των ευρωκομμουνιστών και του ιστορικού συμβιβασμού και έφτιαξαν την Bene Comune - την Κεντροαριστερά - με επικεφαλής τον Μπερσάνι. Δεν χτίστηκε σε επτά ημέρες και δεν της λείπουν οι διαφορές. Ο Βέντολα δεν ήθελε να ακούσει για τον Μόντι και, αμέσως μετά τις εκλογές, ξάφνιασε λέγοντας ότι «προέχει η κυβερνησιμότητα και γι' αυτό ο διάλογος με τον Γκρίλο είναι ένα δημοκρατικό καθήκον». Τον ακολούθησε ο Μπερσάνι. Ίσως ρίχνουν το βλέμμα στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς, που ψήφισαν Γκρίλο για τη Βουλή, αλλά στις περιφερειακές - που έγιναν την ίδια μέρα - σε διπλανή κάλπη, έβγαλαν μπροστά και με διαφορά την Κεντροαριστερά. Είναι οι ίδιοι, μάλλον, οι οποίοι και στα προεκλογικά γκάλοπ, αλλά και στα exit polls, ανήμερα των εκλογών, έκρυψαν ότι ψηφίζουν Γκρίλο και δήλωσαν κεντροαριστεροί, ρίχνοντας στα βράχια τους δημοσκόπους. Δεν είναι άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου. Είναι η Ιταλία, η Ελλάδα της κρίσης, που αφήνει πίσω της συντρίμμια.
«Κυβέρνηση subito» - ζήτησε το Βερολίνο και προειδοποίησε «δεν είστε Ελλάδα να περιμένουμε δεύτερες εκλογές».
Άλλωστε, κανείς δεν είναι σίγουρος πώς θα βγει το τέρας του Γκρίλο, από δεύτερες κάλπες. «Τώρα ψηφίσατε, δεν γίνεται να πάτε πίσω και ν’ αλλάξετε την ψήφο σας», έγραψε ο διευθυντής της Ρεπούμπλικα, ο οποίος συνηθίζει να γράφει κόντρα στο ρεύμα.
Η Αριστερά και το Δημοκρατικό Κέντρο στην Ιταλία, ίσως αναγκαστούν να κάνουν έναν πολύ πιο οδυνηρό συμβιβασμό, από τους ομόλογούς τους, στην Ελλάδα. Bunga-Bunga.
«Ομολόγους», έγραψα; Ξέχασα ότι σε μας, εδώ, ακόμα, η Αριστερά του γείτονα είναι η καλύτερη.
protagon.gr
Τα χρόνια πέρασαν. Όταν ο Κράξι κατέληξε στην Τύνιδα, για να γλιτώσει από τα «καθαρά χέρια» του
Ντι Πιέτρο και τη φυλακή από τα σκάνδαλα, λύθηκαν οι απορίες γιατί δεν ήθελε τον ιστορικό συμβιβασμό. Κάτω από τις αντιδεξιές κορώνες έκρυβε το πάθος του για τις λιρέτες. Βουλιμικός με την εξουσία, έδωσε ένα διαχρονικό αντιπαράδειγμα για το είδος του.
Τριάντα τόσα χρόνια μετά, η Αριστερά του γείτονα δεν είναι ακριβώς το PCI του Μπερλιγκουέρ. Άλλωστε, τι ακριβώς είναι ίδιο με τότε; Ο αρχηγός της ρεφορμιστικής πτέρυγας, ο Ναπολιτάνο, είναι ο αρχηγός του Κράτους-πραγματικός αρχηγός, όχι προκαθήμενος στις παρελάσεις. Ο αρχηγός της αριστερής τάσης, ο Ιγκράο, τάχτηκε με τον Βέντολα, το παιδί-θαύμα της ιταλικής Αριστεράς. Αυτός συστήνεται «αριστερός, οικολόγος, καθολικός και gay». H SEL του Βέντολα συντάχτηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα, το πολιτικό παιδί των ευρωκομμουνιστών και του ιστορικού συμβιβασμού και έφτιαξαν την Bene Comune - την Κεντροαριστερά - με επικεφαλής τον Μπερσάνι. Δεν χτίστηκε σε επτά ημέρες και δεν της λείπουν οι διαφορές. Ο Βέντολα δεν ήθελε να ακούσει για τον Μόντι και, αμέσως μετά τις εκλογές, ξάφνιασε λέγοντας ότι «προέχει η κυβερνησιμότητα και γι' αυτό ο διάλογος με τον Γκρίλο είναι ένα δημοκρατικό καθήκον». Τον ακολούθησε ο Μπερσάνι. Ίσως ρίχνουν το βλέμμα στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς, που ψήφισαν Γκρίλο για τη Βουλή, αλλά στις περιφερειακές - που έγιναν την ίδια μέρα - σε διπλανή κάλπη, έβγαλαν μπροστά και με διαφορά την Κεντροαριστερά. Είναι οι ίδιοι, μάλλον, οι οποίοι και στα προεκλογικά γκάλοπ, αλλά και στα exit polls, ανήμερα των εκλογών, έκρυψαν ότι ψηφίζουν Γκρίλο και δήλωσαν κεντροαριστεροί, ρίχνοντας στα βράχια τους δημοσκόπους. Δεν είναι άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου. Είναι η Ιταλία, η Ελλάδα της κρίσης, που αφήνει πίσω της συντρίμμια.
«Κυβέρνηση subito» - ζήτησε το Βερολίνο και προειδοποίησε «δεν είστε Ελλάδα να περιμένουμε δεύτερες εκλογές».
Άλλωστε, κανείς δεν είναι σίγουρος πώς θα βγει το τέρας του Γκρίλο, από δεύτερες κάλπες. «Τώρα ψηφίσατε, δεν γίνεται να πάτε πίσω και ν’ αλλάξετε την ψήφο σας», έγραψε ο διευθυντής της Ρεπούμπλικα, ο οποίος συνηθίζει να γράφει κόντρα στο ρεύμα.
Η Αριστερά και το Δημοκρατικό Κέντρο στην Ιταλία, ίσως αναγκαστούν να κάνουν έναν πολύ πιο οδυνηρό συμβιβασμό, από τους ομόλογούς τους, στην Ελλάδα. Bunga-Bunga.
«Ομολόγους», έγραψα; Ξέχασα ότι σε μας, εδώ, ακόμα, η Αριστερά του γείτονα είναι η καλύτερη.
protagon.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου