Πριν από μερικές εβδομάδες, πρωινό Σαββάτου χρειάστηκε να βρω φαρμακείο στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου. Διαπίστωσα- ομολογώ με πολύ ευχάριστη έκπληξη -ότι σε αντίθεση με το παρελθόν, δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Πέντε φαρμακεία ήταν ανοιχτά. Μικρή λεπτομέρεια: Τα τρία, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο, στην καρδιά της πόλης, στον Φλοίσβο. Ένα σε κάποιο εμπορικό κέντρο πολύ κοντά στο κεντρικό Φάληρο και το πέμπτο σε μια πιο απομακρυσμένη από την παραλία γειτονιά. “Γινόμαστε σιγά σιγά Ευρώπη, έστω και σ αυτό” σκέφτηκα, τότε... Μέχρι που έφτασαν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής. Και χρειάστηκε να βρω ξανά φαρμακείο, ευτυχώς όχι για κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν στο δρόμο όταν με ειδοποίησαν απ το σπίτι. Τηλεφώνησα σε μια συνάδελφο που ήξερα ότι βρισκόταν στη δουλειά
εκείνη την ώρα και την παρακάλεσα να μπει σε υπολογιστή και να με ενημερώσει για τα διανυκτερεύοντα στο Φάληρο. Έψαξε αρκετή ώρα, έκανε κάποια τηλεφωνήματα- ενώ εγώ στο μεταξύ έκανα νυχτερινή βόλτα μήπως ανακαλύψω τυχαία κάποιο ανοιχτό- άλλα... μάταια. Μου είπε ότι και τα δυο που έβρισκε στο Φάληρο είχαν κλείσει από τις 11. Δεν το πίστεψα. Είναι δυνατόν το Σάββατο πρωί πέντε και την νύχτα της Παρασκευής κανένα σε ένα δήμο με 100.000 ανθρώπους και βάλε; Σταμάτησα σε κάποιο κλειστό φαρμακείο στην Αμφιθέα. Μέσα στο μαύρο σκοτάδι προσπάθησα να διακρίνω τις μικρές ξεθωριασμένες και αφώτιστες καρτούλες μπας κι η συνάδελφος μου, είχε κάνει λάθος. Δεν είχε κάνει...
Έφυγα και πήγα στη Νέα Σμύρνη. Για καλή μου τύχη το φαρμακείο βρισκόταν σε κεντρικό δρόμο. Για ακόμα καλύτερη, η ουρά έξω από την πόρτα ήταν σχετικά μικρή. Ο φαρμακοποιός, οχυρωμένος πίσω από μια σιδεριά για λόγους ασφαλείας, με εξυπηρέτησε σε περίπου δεκαπέντε λεπτά. Το φάρμακο έφτασε στο σπίτι μετά από περιπλάνηση σχεδόν μιας ώρας.
Τηλεφώνησα το άλλο πρωί σε φίλο μου φαρμακοποιό. Μου είπε ότι στους δήμους Νέας Σμύρνης, Παλαιού Φαλήρου και Αγίου Δημητρίου με πληθυσμό πάνω από 300.000 ανθρώπους, είναι ανοικτό όλη τη νύχτα μόνο ένα φαρμακείο. Κάθε μήνα, σε διαφορετικό δήμο. “Μα είναι δυνατόν; Κι απ όλη αυτή την κουβέντα τρία χρόνια, τις απεργίες και τους καυγάδες του Λοβέρδου με τον Λουράντο για την απελευθέρωση του επαγγέλματος που θα επέτρεπε να διανυκτερεύουν πιο πολλά φαρμακεία και να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος, τι βγήκε;” τον ρώτησα. “Ποια απελευθέρωση; Δεν έχει σχέση το άνοιγμα του επαγγέλματος με αυτό. Απλώς όλοι σκοτωνόμαστε να' μαστε ανοιχτοί Δευτέρα και Τετάρτη απόγευμα, άντε και Σάββατο πρωί που έχει δουλειά. Η διανυκτέρευση όμως δεν έχει πια μεροκάματο και δεν την θέλει κανένας. Ακόμα κι αν το επάγγελμα ανοίξει πλήρως. Έτσι, οι Σύλλογοι που αποφασίζουν για τις εφημερίες δεν πιέζουν γιατί οι περισσότεροι στη δουλειά μας, δεν βρίσκονται πια στην καλύτερη οικονομική κατάσταση ” μου απάντησε με δυο λόγια. Και μου έλυσε τις απορίες.
Σήμερα θα πάω σε ένα φαρμακείο και θα κάνω προμήθειες μην ξαναπάθω τα ίδια κάποιο από τα επόμενα βράδια των χειμωνιάτικων ιώσεων. Την “απελευθέρωση” μου μέσα...
protagon.gr
εκείνη την ώρα και την παρακάλεσα να μπει σε υπολογιστή και να με ενημερώσει για τα διανυκτερεύοντα στο Φάληρο. Έψαξε αρκετή ώρα, έκανε κάποια τηλεφωνήματα- ενώ εγώ στο μεταξύ έκανα νυχτερινή βόλτα μήπως ανακαλύψω τυχαία κάποιο ανοιχτό- άλλα... μάταια. Μου είπε ότι και τα δυο που έβρισκε στο Φάληρο είχαν κλείσει από τις 11. Δεν το πίστεψα. Είναι δυνατόν το Σάββατο πρωί πέντε και την νύχτα της Παρασκευής κανένα σε ένα δήμο με 100.000 ανθρώπους και βάλε; Σταμάτησα σε κάποιο κλειστό φαρμακείο στην Αμφιθέα. Μέσα στο μαύρο σκοτάδι προσπάθησα να διακρίνω τις μικρές ξεθωριασμένες και αφώτιστες καρτούλες μπας κι η συνάδελφος μου, είχε κάνει λάθος. Δεν είχε κάνει...
Έφυγα και πήγα στη Νέα Σμύρνη. Για καλή μου τύχη το φαρμακείο βρισκόταν σε κεντρικό δρόμο. Για ακόμα καλύτερη, η ουρά έξω από την πόρτα ήταν σχετικά μικρή. Ο φαρμακοποιός, οχυρωμένος πίσω από μια σιδεριά για λόγους ασφαλείας, με εξυπηρέτησε σε περίπου δεκαπέντε λεπτά. Το φάρμακο έφτασε στο σπίτι μετά από περιπλάνηση σχεδόν μιας ώρας.
Τηλεφώνησα το άλλο πρωί σε φίλο μου φαρμακοποιό. Μου είπε ότι στους δήμους Νέας Σμύρνης, Παλαιού Φαλήρου και Αγίου Δημητρίου με πληθυσμό πάνω από 300.000 ανθρώπους, είναι ανοικτό όλη τη νύχτα μόνο ένα φαρμακείο. Κάθε μήνα, σε διαφορετικό δήμο. “Μα είναι δυνατόν; Κι απ όλη αυτή την κουβέντα τρία χρόνια, τις απεργίες και τους καυγάδες του Λοβέρδου με τον Λουράντο για την απελευθέρωση του επαγγέλματος που θα επέτρεπε να διανυκτερεύουν πιο πολλά φαρμακεία και να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος, τι βγήκε;” τον ρώτησα. “Ποια απελευθέρωση; Δεν έχει σχέση το άνοιγμα του επαγγέλματος με αυτό. Απλώς όλοι σκοτωνόμαστε να' μαστε ανοιχτοί Δευτέρα και Τετάρτη απόγευμα, άντε και Σάββατο πρωί που έχει δουλειά. Η διανυκτέρευση όμως δεν έχει πια μεροκάματο και δεν την θέλει κανένας. Ακόμα κι αν το επάγγελμα ανοίξει πλήρως. Έτσι, οι Σύλλογοι που αποφασίζουν για τις εφημερίες δεν πιέζουν γιατί οι περισσότεροι στη δουλειά μας, δεν βρίσκονται πια στην καλύτερη οικονομική κατάσταση ” μου απάντησε με δυο λόγια. Και μου έλυσε τις απορίες.
Σήμερα θα πάω σε ένα φαρμακείο και θα κάνω προμήθειες μην ξαναπάθω τα ίδια κάποιο από τα επόμενα βράδια των χειμωνιάτικων ιώσεων. Την “απελευθέρωση” μου μέσα...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου