Μπορεί να μην είναι ενωμένο, να μην είναι δυνατό, να είναι λαβωμένο αλλά ευτυχώς είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Και αυτό το «ευτυχώς» πρέπει να το λέει μια φορά όποιος ενδιαφέρεται για την διατήρηση της τρικομματικής κυβέρνησης και δυο φορές όποιος επί πλέον ενδιαφέρεται για την συγκρότηση του τρίτου πόλου της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Εγώ το λέω τρεις φορές γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι χωρίς και το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και η πληθώρα κινήσεων, μορφωμάτων, προσωπικοτήτων που κινούνται στον χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι αναγκαίο να βρουν κοινή γλώσσα. Για αυτό με την ίδια ακριβώς ένταση θα έλεγα το «ευτυχώς» και για την ΔΗΜΑΡ αν είχαν πέσει επάνω της για να την
εξαφανίσουν. Όπως είμαι απολύτως βέβαιος ότι μόνοι τους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν αυτόν τον κόσμο στο σύνολο του άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι είναι απαραίτητη η ενεργός παρουσία και των δυο κομμάτων για να δημιουργηθεί μια μεγάλη παράταξη, ανανεωμένη, με προγραμματική επάρκεια και εκλογικό αντίκρισμα. Αλλιώς τα περί τρίτου πόλου είναι φλυαρίες.
Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ είναι «γάτα εφτάψυχη που σώζει από πολιτικά ερπετά» όπως είπε ο Βενιζέλος αλλά είδα την αντίδραση των ερπετών. Κατά σύμπτωση λίγο μετά την ομιλία Βενιζέλου γύρισα στο κανάλι της Βουλής και έπεσα πάνω στον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, Χρήστο Παπά . Ναι , αυτόν που κράταγε περήφανος το πουλί της χούντας στο χέρι του. Έκανε μια εκτός θέματος επίθεση στον Βενιζέλο, είπε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό πτώμα και απεφάνθη ότι δεν μπορεί να συγκροτήσει κεντροαριστερά!! Τι καημό τράβαγε ο γκαουλάιτερ για την κεντροαριστερά; Κανένα . Για την τρίτη θέση έκανε την φασαρία την οποία ένα ανασυγκροτημένο ΠΑΣΟΚ δεν θα την αφήσει στην Χρυσή Αυγή.
Υπάρχουν δυστυχώς και ορισμένοι αφελείς στον προοδευτικό χώρο που επειδή νομίζουν ότι θα γίνουν Βεζίρης στην θέση του Βεζίρη διατείνονται ότι το ΠΑΣΟΚ «ψυχορραγεί» και το παρομοιάζουν με την ΕΔΗΚ προσδοκώντας να έχει το ίδιο τέλος. Η ζωή θα τους προσγειώσει από το αερόστατο του μικρομεγαλισμού τους.
Προφανώς και το ΠΑΣΟΚ έχει σημαντική ευθύνη για τις παθογένειες της μεταπολίτευσης και πληρώνει ακριβό τίμημα – και μαζί η χώρα – στην αδυναμία του να εξελιχθεί τον καιρό της παντοδυναμίας του σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Άλλο πράγμα όμως η ακριβοδίκαιη κριτική και άλλο ο μηδενισμός και η υποκριτική ηθικολογία. Αυτά οδηγούν ευθέως στον μηδενισμό της μεταπολίτευσης που παρά τα προβλήματα τα οποία βιώνουμε με δραματικό τρόπο σήμερα δεν παύει να είναι η καλύτερη και μακροβιότερη περίοδος ηρεμίας ,ανάπτυξης και δημοκρατίας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Οι λαοί που έχουν ασθενή μνήμη και άγνοια της ιστορίας τους σε καιρούς κρίσης συνήθως παρασύρονται από δημαγωγούς, υποτιμούν και ελεεινολογούν αυτό που έχουν κατακτήσει, τροφοδοτούν τα αντιδημοκρατικά άκρα και μετά τραβάνε τα μαλλιά τους. Το ΠΑΣΟΚ ,λοιπόν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτά τα τελευταία 38 χρόνια. Δεν χρεώνεται μόνο, πιστώνεται ταυτοχρόνως.
Από εκεί και πέρα προφανώς υπάρχει έδαφος για κριτική. Πολύ έδαφος αλλά η κριτική δεν γίνεται από μια και μόνη οπτική γωνία ενώ και οι κρίνοντες κρίνονται. Η δική μου οπτική γωνία για παράδειγμα δεν είναι ίδια με όσους δραπέτευσαν προς ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Διαφώνησα με την απαξίωση της περιόδου Σημίτη, με τις «συγγνώμες» που διευκόλυναν τον Καραμανλή στο κατεδαφιστικό του έργο, με την επιστροφή στην οικογενειοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί λάτρεις του ονόματος Παπανδρέου – όποια πολιτική και αν εφάρμοζε – δεν είχαν πρόβλημα μετά την αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού να στραφούν με πάθος κατά του κόμματος τους λες και χωρίς Παπανδρέου είναι αδιανόητη η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και για τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου δεν υπάρχει ενιαία κριτική. Είναι άλλο να του ασκείς κριτική επειδή άργησε να πάρει μέτρα με αποτέλεσμα να μειωθεί η διαπραγματευτική του δύναμη και άλλο να τον κατηγορείς γιατί πήρε μέτρα. Και άλλο να συμμετέχεις σε αθλιότητες και ανθρωποφαγία, να μιλάς για προδοσίες, για Τσολάκογλου , για καταθέσεις της μητέρας του χωρίς να προσκομίζεις ένα στοιχείο. Προφανώς ούτε ο Βενιζέλος είναι υπεράνω κριτικής για τις αντιφάσεις του και την αυτοκαταστροφική πολλές φορές συμπεριφορά του. Όμως θα πρέπει να αντελήφθησαν οι πάντες ότι δεν υπάρχει λόγος συγκρότησης άλλου κόμματος, στην βάση προσωπικών διαφοροποιήσεων όταν στα βασικά της ασκούμενης πολιτικής δεν ακούγεται διαφορετικός λόγος. Τα πρόσωπα και οι συμπάθειες, αυτό που λέμε «χημεία», προφανώς δεν είναι αμελητέα διάσταση, όμως όρος sine qua non είναι πάντα η προγραμματική και ιδεολογική διάσταση της πολιτικής. Αν εκεί δεν έχεις κάτι να συνεισφέρεις όλα τα άλλα μικρή σημασία έχουν εν τέλει. Και κανείς να μην ξεχνάει ότι και στην πολιτική ισχύει το « ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Και επειδή ότι και να λένε διάφορες λευκές περιστερές της αντιπολίτευσης δεν βλέπω πολλούς αναμάρτητους γύρω μου επανέρχομαι στο αγαπημένο μου θέμα ( εμμονή μου προσάπτουν ορισμένοι και δεν έχω επ’ αυτού κανένα πρόβλημα) που είναι η συγκρότηση της κεντροαριστεράς. Και για να συγκροτηθεί πρέπει πρώτα να μιλήσουμε .μεταξύ μας χωρίς καχυποψίες και προαπαιτούμενα. Και να μην κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα του τύπου « όχι συναντήσεις κορυφής» .Δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός για να καταλάβεις ότι κινήσεις κορυφής που αντιλαμβάνονται βέβαια την απαίτηση και τις διεργασίες της κοινωνίας τροφοδοτούν και ενεργοποιούν μεγάλες πολιτικές. Αν λοιπόν υπάρχει αίτημα στην κοινωνία για συγκρότηση του μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου ώστε να μην μείνει ο τόπος στο εφιαλτικό δίλημμα Σαμαράς η Τσίπρας τότε κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γίνουν και συναντήσεις κορυφής. Ας δούμε τις συναντήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της κυβερνητικής συνεργασίας σαν μια προθέρμανση για το επόμενο βήμα. Και για να μην χαθούμε στην μετάφραση για το ποιος παίρνει την πρωτοβουλία, το ΠΑΣΟΚ ή η ΔΗΜΑΡ, η ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ, οι κινήσεις ή οι προσωπικότητες, η κορυφή ή η βάση ας την πάρουμε όλοι μαζί. Αυτή ήταν η ουσία και το πλεονέκτημα που έφερνε στην πολιτική ζωή το Φόρουμ Διαλόγου για την Κεντροαριστερά. Ας ολοκληρώσουμε την προσπάθεια. Όλοι πρέπει να έχουμε γίνει σοφότεροι.
protagon.gr
εξαφανίσουν. Όπως είμαι απολύτως βέβαιος ότι μόνοι τους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν αυτόν τον κόσμο στο σύνολο του άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι είναι απαραίτητη η ενεργός παρουσία και των δυο κομμάτων για να δημιουργηθεί μια μεγάλη παράταξη, ανανεωμένη, με προγραμματική επάρκεια και εκλογικό αντίκρισμα. Αλλιώς τα περί τρίτου πόλου είναι φλυαρίες.
Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ είναι «γάτα εφτάψυχη που σώζει από πολιτικά ερπετά» όπως είπε ο Βενιζέλος αλλά είδα την αντίδραση των ερπετών. Κατά σύμπτωση λίγο μετά την ομιλία Βενιζέλου γύρισα στο κανάλι της Βουλής και έπεσα πάνω στον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, Χρήστο Παπά . Ναι , αυτόν που κράταγε περήφανος το πουλί της χούντας στο χέρι του. Έκανε μια εκτός θέματος επίθεση στον Βενιζέλο, είπε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό πτώμα και απεφάνθη ότι δεν μπορεί να συγκροτήσει κεντροαριστερά!! Τι καημό τράβαγε ο γκαουλάιτερ για την κεντροαριστερά; Κανένα . Για την τρίτη θέση έκανε την φασαρία την οποία ένα ανασυγκροτημένο ΠΑΣΟΚ δεν θα την αφήσει στην Χρυσή Αυγή.
Υπάρχουν δυστυχώς και ορισμένοι αφελείς στον προοδευτικό χώρο που επειδή νομίζουν ότι θα γίνουν Βεζίρης στην θέση του Βεζίρη διατείνονται ότι το ΠΑΣΟΚ «ψυχορραγεί» και το παρομοιάζουν με την ΕΔΗΚ προσδοκώντας να έχει το ίδιο τέλος. Η ζωή θα τους προσγειώσει από το αερόστατο του μικρομεγαλισμού τους.
Προφανώς και το ΠΑΣΟΚ έχει σημαντική ευθύνη για τις παθογένειες της μεταπολίτευσης και πληρώνει ακριβό τίμημα – και μαζί η χώρα – στην αδυναμία του να εξελιχθεί τον καιρό της παντοδυναμίας του σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Άλλο πράγμα όμως η ακριβοδίκαιη κριτική και άλλο ο μηδενισμός και η υποκριτική ηθικολογία. Αυτά οδηγούν ευθέως στον μηδενισμό της μεταπολίτευσης που παρά τα προβλήματα τα οποία βιώνουμε με δραματικό τρόπο σήμερα δεν παύει να είναι η καλύτερη και μακροβιότερη περίοδος ηρεμίας ,ανάπτυξης και δημοκρατίας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Οι λαοί που έχουν ασθενή μνήμη και άγνοια της ιστορίας τους σε καιρούς κρίσης συνήθως παρασύρονται από δημαγωγούς, υποτιμούν και ελεεινολογούν αυτό που έχουν κατακτήσει, τροφοδοτούν τα αντιδημοκρατικά άκρα και μετά τραβάνε τα μαλλιά τους. Το ΠΑΣΟΚ ,λοιπόν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτά τα τελευταία 38 χρόνια. Δεν χρεώνεται μόνο, πιστώνεται ταυτοχρόνως.
Από εκεί και πέρα προφανώς υπάρχει έδαφος για κριτική. Πολύ έδαφος αλλά η κριτική δεν γίνεται από μια και μόνη οπτική γωνία ενώ και οι κρίνοντες κρίνονται. Η δική μου οπτική γωνία για παράδειγμα δεν είναι ίδια με όσους δραπέτευσαν προς ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Διαφώνησα με την απαξίωση της περιόδου Σημίτη, με τις «συγγνώμες» που διευκόλυναν τον Καραμανλή στο κατεδαφιστικό του έργο, με την επιστροφή στην οικογενειοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί λάτρεις του ονόματος Παπανδρέου – όποια πολιτική και αν εφάρμοζε – δεν είχαν πρόβλημα μετά την αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού να στραφούν με πάθος κατά του κόμματος τους λες και χωρίς Παπανδρέου είναι αδιανόητη η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και για τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου δεν υπάρχει ενιαία κριτική. Είναι άλλο να του ασκείς κριτική επειδή άργησε να πάρει μέτρα με αποτέλεσμα να μειωθεί η διαπραγματευτική του δύναμη και άλλο να τον κατηγορείς γιατί πήρε μέτρα. Και άλλο να συμμετέχεις σε αθλιότητες και ανθρωποφαγία, να μιλάς για προδοσίες, για Τσολάκογλου , για καταθέσεις της μητέρας του χωρίς να προσκομίζεις ένα στοιχείο. Προφανώς ούτε ο Βενιζέλος είναι υπεράνω κριτικής για τις αντιφάσεις του και την αυτοκαταστροφική πολλές φορές συμπεριφορά του. Όμως θα πρέπει να αντελήφθησαν οι πάντες ότι δεν υπάρχει λόγος συγκρότησης άλλου κόμματος, στην βάση προσωπικών διαφοροποιήσεων όταν στα βασικά της ασκούμενης πολιτικής δεν ακούγεται διαφορετικός λόγος. Τα πρόσωπα και οι συμπάθειες, αυτό που λέμε «χημεία», προφανώς δεν είναι αμελητέα διάσταση, όμως όρος sine qua non είναι πάντα η προγραμματική και ιδεολογική διάσταση της πολιτικής. Αν εκεί δεν έχεις κάτι να συνεισφέρεις όλα τα άλλα μικρή σημασία έχουν εν τέλει. Και κανείς να μην ξεχνάει ότι και στην πολιτική ισχύει το « ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Και επειδή ότι και να λένε διάφορες λευκές περιστερές της αντιπολίτευσης δεν βλέπω πολλούς αναμάρτητους γύρω μου επανέρχομαι στο αγαπημένο μου θέμα ( εμμονή μου προσάπτουν ορισμένοι και δεν έχω επ’ αυτού κανένα πρόβλημα) που είναι η συγκρότηση της κεντροαριστεράς. Και για να συγκροτηθεί πρέπει πρώτα να μιλήσουμε .μεταξύ μας χωρίς καχυποψίες και προαπαιτούμενα. Και να μην κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα του τύπου « όχι συναντήσεις κορυφής» .Δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός για να καταλάβεις ότι κινήσεις κορυφής που αντιλαμβάνονται βέβαια την απαίτηση και τις διεργασίες της κοινωνίας τροφοδοτούν και ενεργοποιούν μεγάλες πολιτικές. Αν λοιπόν υπάρχει αίτημα στην κοινωνία για συγκρότηση του μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου ώστε να μην μείνει ο τόπος στο εφιαλτικό δίλημμα Σαμαράς η Τσίπρας τότε κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γίνουν και συναντήσεις κορυφής. Ας δούμε τις συναντήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της κυβερνητικής συνεργασίας σαν μια προθέρμανση για το επόμενο βήμα. Και για να μην χαθούμε στην μετάφραση για το ποιος παίρνει την πρωτοβουλία, το ΠΑΣΟΚ ή η ΔΗΜΑΡ, η ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ, οι κινήσεις ή οι προσωπικότητες, η κορυφή ή η βάση ας την πάρουμε όλοι μαζί. Αυτή ήταν η ουσία και το πλεονέκτημα που έφερνε στην πολιτική ζωή το Φόρουμ Διαλόγου για την Κεντροαριστερά. Ας ολοκληρώσουμε την προσπάθεια. Όλοι πρέπει να έχουμε γίνει σοφότεροι.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου