Το σημείωμα αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί παρουσίαση, ή πάντως σχόλιο πάνω σ’ ένα βιβλίο: «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία», του Σταύρου Ζουμπουλάκη (στις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ). Όμως δεν είναι, και τούτο επειδή δεν πρόκειται για ένα βιβλίο – έτσι απλά. Πρόκειται για μια πολιτική στάση, ή μάλλον για μια στάση ηθική.
Τι θέλουμε να πούμε; έτσι όπως – με αυτάρεσκη αμηχανία – η πολιτική μας τάξη και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι (χα!) προσεγγίζουν την Χρυσή Αυγή και την ξεθεμελιωτική απειλή που αυτή αποτελεί, έτσι δηλαδή που ο ένας καταδικάζει γενικώς (αλλά συμπράττει στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής λειτουργίας), o άλλος επικυρώνει την συμμετοχή ναζιστικών σχημάτων στις εκλογές (με την λαμπρή δικαστική λογική του «Ου μπλέξεις!»), ο τρίτος τίλλεται τας τρίχας της κεφαλής του που μέρη του προσωπικού της Δημόσιας Τάξης συγγενεύουν με την Χρυσαυγή (και … διατάσσει ΕΔΕ, δηλαδή κάνει την κότα), ο παραπέρα χαίρει που οι αντιεξουσιαστές «επαναδιεκδικούν τον δρόμο» τον οποίο οι Χρυσαυγίτες υπόσχονταν/απειλούσαν «να κάνουν δικό τους» (εδώ έχουμε την πολιτική λογική του «Αυτά τα πράγματα είναι για τους άλλους»), το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι τι; Η παραγωγή αντίβαρων από μέσα από τις δομές της κοινωνίας.
Προσοχή! Αντίβαρων είπαμε. Όχι «καταδικών» ή «αντιρρήσεων». Στον συντηρητικό, λοιπόν, χώρο – ήδη είναι ένα πρόβλημα ότι ο αμοιβαδοειδής αυτός χώρος δεν δείχνει αληθινή, γνήσια αλλεργία στο πλησιόχωρον της Χρυσαυγής… - η ανάδειξη αντανακλαστικών απώθησης, και μάλιστα αναμέτρησης
με το φαινόμενο για λόγους ίδιου συμφέροντος ή βαθύτερης υπαρξιακής αντίθεσης έχει κρίσιμη σημασία. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι η ιδεολογική, ή η «πολιτική», ή ηθική εναντίωση έχει ήδη νόημα: όμως μόνον όταν ο άλλος αισθάνεται ότι αν δεν ξεκουνηθεί θα χάσει (ο ίδιος, η δική του στάση, το δικό του αύριο, άμεσα, απειλητικά), ή όταν ο άλλος θεωρεί ότι με τους χρυσαυγιτισμούς αμφισβητείται η δική του υπόσταση (ότι προσβάλλεται ο υπαρξιακός του πυρήνας, δηλαδή), μόνον τότε η αντίθεση προσλαμβάνει γνήσιο νόημα. Έτσι, καταλήγουμε στην Εκκλησία…
Από την πλευρά της Εκκλησίας, που λένε, η αντίθεση προς την Χρυσή Αυγή άργησε. Η αντίθεση δηλαδή προς ένα κήρυγμα μίσους από την θρησκεία της αγάπης. Ξεκίνησε διστακτικά με την στάση του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου («η Χρυσή Αυγή είναι στην πραγματικότητα μαύρη νύχτα», «σύμφωνα με την χρυσαυγίτικη αντίληψη, θαπρεπε ο Σαμαρίτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια: τότε θα ήταν «καλός»»), ύστερα με τον Ναυπάκτου Ιερόθεο («φασιστικές οι ενέργειες της Χρυσής Αυγής», «δεν μπορώ να δεχθώ βιαιότητες εναντίον απλών, φτωχών, απροστάτευτων ανθρώπων […] όλα αυτά είναι αντιχριστιανικά και απάνθρωπα»), για να προσέλθουν ο Δημητριάδος Ιγνάτιος («ο Χριστός δεν διαχώριζε ανάλογα με το χρώμα, την εθνικότητα ή την θρησκεία»), ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος («Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν την βία με τον Σταυρό;»), ακόμη-ακόμη ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος.
Εκείνο όμως που κάνει στο βιβλίο του ο Ζουμπουλάκης – μάλιστα την αρχική του παρέμβαση την είχε κάνει, ως διευθυντής της «ΝΕΑΣ ΕΣΤΙΑΣ», τότε, μεταξύ των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου, όταν ακόμη πολλοί στον δημόσιο χώρο κοινωνιολόγιζαν, και επεξηγούσαν διά της κρίσης και έπαιζαν επικοινωνιακά με την εικόνα του αναδυόμενου Χρυσαυγίτικου φαινομένου – είναι να αναζητήσει στην ίδια την φύση μιας οργάνωσης «παγανιστικής, αντισημητικής, αντιισλαμικής και ότι άλλο κακό βάλει ο νους του ανθρώπου» το βασικό χαρακτηριστικό: «της αντιχριστιανικής». Ό,τι κι αν συνέβη στην Ευρώπη – όπου π.χ. η Καθολική Εκκλησία χρειάστηκε να περάσει το κύμα που έφερε ένα Αουσβιτς, για να έλθει στην θέση του NostraAetate/Η εποχή μας για αληθινή ανεξιθρησκεία – στην Ελλάδα η Εκκλησία μπορεί μεν να στάθηκε αντιμαρξιστική και αντικομμουνιστικη, όμως δεν έζησε με μαζικό (ΜΑΖΙΚΟ είπαμε) φασιστικό κίνημα.
Γι αυτό, οι εναγκαλισμοί με την δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν πήγε βαθύτερα. Γι αυτό στάσεις όπως του Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου ή του Πειραιώς Σεραφείμ τώρα, με την Χρυσή Αυγή, μένουν και πάλι επιδερμικοί.
Όμως, μόνον άμα σήμερα η Εκκλησία – αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, παπάδες, μοναχοί, θεολόγοι: προπαντός όμως οι πιστοί – συνειδητοποιήσει την υπαρξιακή αντίθεση όπου υπάρχει ανάμεσα στην διδαχή και την ομολογία πίστεώς τους και το κήρυγμα μισαλλοδοξίας και βίας που προχωράει κι ανεβαίνει, μόνον τότε θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την Χρυσή Αυγή, τουλάχιστον από ένα τμήμα της κοινωνίας. Ένα τμήμα που έχει «πιστεύω» , ή έστω αυτό θεωρεί, μ’ αυτό ταυτίζεται. Συν όλους όσοι από δικές τους κοσμοαντιλήψεις – ακόμη και αγνωστικιστικές – αναγνωρίζουν τον πυρήνα πανανθρώπινου μηνύματος που κουβάλησε η χριστιανική διδασκαλία. Αν περιμένουμε από το πολιτικό «μας» σύστημα αντανακλαστικά εναντίωσης, αν περιμένουμε από τα μήντια να πάψουν να παίζουν με την εικόνα της βίας που τόσο τα σαγηνεύει, η αντίστροφη μέτρηση για την Χρυσή Αυγή θα αργήσει. Πολύ.
protagon.gr
Τι θέλουμε να πούμε; έτσι όπως – με αυτάρεσκη αμηχανία – η πολιτική μας τάξη και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι (χα!) προσεγγίζουν την Χρυσή Αυγή και την ξεθεμελιωτική απειλή που αυτή αποτελεί, έτσι δηλαδή που ο ένας καταδικάζει γενικώς (αλλά συμπράττει στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής λειτουργίας), o άλλος επικυρώνει την συμμετοχή ναζιστικών σχημάτων στις εκλογές (με την λαμπρή δικαστική λογική του «Ου μπλέξεις!»), ο τρίτος τίλλεται τας τρίχας της κεφαλής του που μέρη του προσωπικού της Δημόσιας Τάξης συγγενεύουν με την Χρυσαυγή (και … διατάσσει ΕΔΕ, δηλαδή κάνει την κότα), ο παραπέρα χαίρει που οι αντιεξουσιαστές «επαναδιεκδικούν τον δρόμο» τον οποίο οι Χρυσαυγίτες υπόσχονταν/απειλούσαν «να κάνουν δικό τους» (εδώ έχουμε την πολιτική λογική του «Αυτά τα πράγματα είναι για τους άλλους»), το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι τι; Η παραγωγή αντίβαρων από μέσα από τις δομές της κοινωνίας.
Προσοχή! Αντίβαρων είπαμε. Όχι «καταδικών» ή «αντιρρήσεων». Στον συντηρητικό, λοιπόν, χώρο – ήδη είναι ένα πρόβλημα ότι ο αμοιβαδοειδής αυτός χώρος δεν δείχνει αληθινή, γνήσια αλλεργία στο πλησιόχωρον της Χρυσαυγής… - η ανάδειξη αντανακλαστικών απώθησης, και μάλιστα αναμέτρησης
με το φαινόμενο για λόγους ίδιου συμφέροντος ή βαθύτερης υπαρξιακής αντίθεσης έχει κρίσιμη σημασία. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι η ιδεολογική, ή η «πολιτική», ή ηθική εναντίωση έχει ήδη νόημα: όμως μόνον όταν ο άλλος αισθάνεται ότι αν δεν ξεκουνηθεί θα χάσει (ο ίδιος, η δική του στάση, το δικό του αύριο, άμεσα, απειλητικά), ή όταν ο άλλος θεωρεί ότι με τους χρυσαυγιτισμούς αμφισβητείται η δική του υπόσταση (ότι προσβάλλεται ο υπαρξιακός του πυρήνας, δηλαδή), μόνον τότε η αντίθεση προσλαμβάνει γνήσιο νόημα. Έτσι, καταλήγουμε στην Εκκλησία…
Από την πλευρά της Εκκλησίας, που λένε, η αντίθεση προς την Χρυσή Αυγή άργησε. Η αντίθεση δηλαδή προς ένα κήρυγμα μίσους από την θρησκεία της αγάπης. Ξεκίνησε διστακτικά με την στάση του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου («η Χρυσή Αυγή είναι στην πραγματικότητα μαύρη νύχτα», «σύμφωνα με την χρυσαυγίτικη αντίληψη, θαπρεπε ο Σαμαρίτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια: τότε θα ήταν «καλός»»), ύστερα με τον Ναυπάκτου Ιερόθεο («φασιστικές οι ενέργειες της Χρυσής Αυγής», «δεν μπορώ να δεχθώ βιαιότητες εναντίον απλών, φτωχών, απροστάτευτων ανθρώπων […] όλα αυτά είναι αντιχριστιανικά και απάνθρωπα»), για να προσέλθουν ο Δημητριάδος Ιγνάτιος («ο Χριστός δεν διαχώριζε ανάλογα με το χρώμα, την εθνικότητα ή την θρησκεία»), ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος («Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν την βία με τον Σταυρό;»), ακόμη-ακόμη ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος.
Εκείνο όμως που κάνει στο βιβλίο του ο Ζουμπουλάκης – μάλιστα την αρχική του παρέμβαση την είχε κάνει, ως διευθυντής της «ΝΕΑΣ ΕΣΤΙΑΣ», τότε, μεταξύ των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου, όταν ακόμη πολλοί στον δημόσιο χώρο κοινωνιολόγιζαν, και επεξηγούσαν διά της κρίσης και έπαιζαν επικοινωνιακά με την εικόνα του αναδυόμενου Χρυσαυγίτικου φαινομένου – είναι να αναζητήσει στην ίδια την φύση μιας οργάνωσης «παγανιστικής, αντισημητικής, αντιισλαμικής και ότι άλλο κακό βάλει ο νους του ανθρώπου» το βασικό χαρακτηριστικό: «της αντιχριστιανικής». Ό,τι κι αν συνέβη στην Ευρώπη – όπου π.χ. η Καθολική Εκκλησία χρειάστηκε να περάσει το κύμα που έφερε ένα Αουσβιτς, για να έλθει στην θέση του NostraAetate/Η εποχή μας για αληθινή ανεξιθρησκεία – στην Ελλάδα η Εκκλησία μπορεί μεν να στάθηκε αντιμαρξιστική και αντικομμουνιστικη, όμως δεν έζησε με μαζικό (ΜΑΖΙΚΟ είπαμε) φασιστικό κίνημα.
Γι αυτό, οι εναγκαλισμοί με την δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν πήγε βαθύτερα. Γι αυτό στάσεις όπως του Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου ή του Πειραιώς Σεραφείμ τώρα, με την Χρυσή Αυγή, μένουν και πάλι επιδερμικοί.
Όμως, μόνον άμα σήμερα η Εκκλησία – αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, παπάδες, μοναχοί, θεολόγοι: προπαντός όμως οι πιστοί – συνειδητοποιήσει την υπαρξιακή αντίθεση όπου υπάρχει ανάμεσα στην διδαχή και την ομολογία πίστεώς τους και το κήρυγμα μισαλλοδοξίας και βίας που προχωράει κι ανεβαίνει, μόνον τότε θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την Χρυσή Αυγή, τουλάχιστον από ένα τμήμα της κοινωνίας. Ένα τμήμα που έχει «πιστεύω» , ή έστω αυτό θεωρεί, μ’ αυτό ταυτίζεται. Συν όλους όσοι από δικές τους κοσμοαντιλήψεις – ακόμη και αγνωστικιστικές – αναγνωρίζουν τον πυρήνα πανανθρώπινου μηνύματος που κουβάλησε η χριστιανική διδασκαλία. Αν περιμένουμε από το πολιτικό «μας» σύστημα αντανακλαστικά εναντίωσης, αν περιμένουμε από τα μήντια να πάψουν να παίζουν με την εικόνα της βίας που τόσο τα σαγηνεύει, η αντίστροφη μέτρηση για την Χρυσή Αυγή θα αργήσει. Πολύ.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου