Πού να βρω μία άποψη;

Δεν έχω πάντα έτοιμη την άποψη. Οι βασικές αρχές παραμένουν μάλλον ακλόνητες, αλλά δεν υπάρχει μία μαγική οδός που ενώνει αυτόματα–δικαιώνοντας ή υπονομεύοντας- αυτές τις αρχές με συγκεκριμένα γεγονότα που συμβαίνουν κατά δεκάδες καθημερινά. “Ποια η γνώμη σου για τα γεγονότα τής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη;” Τι να σου πω; Δεν είναι μία για όλα, και δεν ξέρω αν είναι και άποψη. Κάποιες φορές αφήνω το “σώμα” να απαντήσει πριν σκεφτώ. Τις πιο πολλές φορές που το εμπιστεύτηκα, καλά μου τα ΄πε. Λοιπόν, δεν με χάλασε που δεν έγινε η παρέλαση, δεν θα ψάξω για κομματικές συνομωσίες, υπάρχει σίγουρα πολύ μεγάλη και αληθινή οργή και απόγνωση που δεν πατρονάρεται, δεν βρίσκω κάποιο νόημα στο να φωνάζεις τον Παπούλια προδότη, την αποστροφή των κεφαλών πολλών μαθητών από τους επισήμους την βρήκα ωραία μαγκιά, ενώ την μούτζα του πιτσιρικά στην Λάρισα, από δήθεν μαγκιά μέχρι εφηβική μαλακία. Αυτά. Σε βοήθησα;

Μας έχουνε σκάσει πολλά τελευταία. Ένας λαός εθισμένος στο σκυλάδικο και στην τηλεόραση, καλείται ξαφνικά να κολυμπήσει στα βαθιά. Να έχει άποψη. Για πολιτική, για οικονομία, για πολιτισμό, για ηθική, για πατρίδα, για δικαιοσύνη, για ό,τι λοιδωρείται και συκοφαντείται εδώ και δεκαετίες. Δύσκολη πίστα. Την ώρα που κάναμε τα ψώνια μας, μάς έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Πώς παρατάς τις σακούλες στην μέση του δρόμου και τρέχεις να διαβάσεις Ηράκλειτο και Καβάφη; Δεν γίνονται αυτά. Είναι σαν να απαιτήσεις από τους χουλιγκάνους να αφήσουν το “γαμιέται ο Θρύλος κι ο Πειραιάς” και να πιάσουν την Casta Diva. (Την εκτέλεση με την Κάλλας βεβαίως). Δεν ειρωνεύομαι, ούτε υποτιμώ. Εννοώ πως η κάθε πίστα έχει τους δικούς της κώδικες, και υπάρχουν “δραστηριότητες” που προσφέρονται μόνο για το προσωπικό μας ξεμπούκωμα και άλλες που απαιτούν όλες τις εφεδρείες της πνευματικότητάς μας, ακόμη και τους τραυματίες. Εκεί, στις δεύτερες έχουμε θέμα. Και πέρα από την φτώχεια που εφορμά δίχως αντίσταση, θα κληθούμε πια να έχουμε άποψη για ό,τι συμβαίνει. Ακόμη κι αν η άποψή μας καταλήγει –υγιώς- πως δεν γίνεται να έχουμε
όλοι άποψη για όλα. Αλλά τουλάχιστον να δίνουμε λόγο για ό,τι κάνουμε. Πρωτίστως, στους εαυτούς μας. Ούτε το “δεν βαριέσαι” ούτε το “δεν γαμιέται” θα αντέξουν. Όμως, η άποψη θέλει περισσότερο κόπο κι απ’ τον τρύγο. Και συνήθως, αρχίζεις από την απόψή σου για τον εαυτό σου. Κοίτα να το δεις με χιούμορ.
Είναι σαν εκείνη την πολυφορεμένη ερώτηση “μα γιατί δεν μιλάνε οι πνευματικοί άνθρωποι;” την οποία όλοι μας την παίρνουμε προσωπικά! Ούτε καν περνάει από το μυαλό μας, ότι κανένας δεν εννοεί εμάς…
Δανείζομαι για την περίσταση μια ιστοριούλα που μου έχει αφηγηθεί ο φίλος μου τραγουδοποιός Θοδωρής Παυλάκος.
Ήταν πιτσιρικάς, σκάλιζε μία κιθάρα και έλεγε στην μητέρα του πως θέλει να γίνει μουσικός. Την ημέρα που δολοφόνησαν τον Τζων Λέννον, ο μικρός Θοδωρής ήταν πολύ στενοχωρημένος.
“Τι έχεις παιδί μου;” τον ρώτησε η μητέρα του.
“Σκοτώσαν τον Λέννον μάνα”
“Τι ήταν αυτός παιδάκι μου;”
“Μουσικός, μάνα”
…………………
“Να προσέχεις παιδί μου!!!”

protagon.gr