Γράφω αυτό το κείμενο την 4η Αυγούστου και μετά τα όσα επετειακά ακούστηκαν για την 24η Ιουλίου ή και ελαφρότητες όπως οι ευχές για τα καλά σαράντα της δημοκρατίας.
Ακόμη και ο κ. Παπούλιας που είναι εγγυητής της, παραδέχθηκε ότι η δημοκρατία πάσχει. Είναι τραυματισμένη και μελαγχολική θα έλεγα. Μέσα στον ανεμοστρόβιλο της μνημονιακής εποχής, το πιο επικίνδυνο είναι ότι στη συνείδηση ενός μέρους του λαού, η δημοκρατία ταυτίστηκε με τη χρεωκοπία και απέκτησε έναν όγκο (φασιστικό), που όλοι εύχονται να μην είναι μεταστατικός.
Η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, δεν είναι δωρεάν. Ουδέποτε κατελύθη επί δικαίω. Η
αποκατάσταση της είχε τίμημα, πολλές φορές βαρύ, ακόμη και με αίμα.
Η πορεία της μετά το 1974, δεν ήταν ευθεία προς τη φθορά και την απαξίωση. Είχε κατακτήσεις σημαντικές, αλλά και πισωγυρίσματα, όταν έμενε στα ρηχά και δεν αποκτούσε βαθύτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά, που θα αφαιρούσαν πολλές από τις τυπικότητες, μιας φενακισμένης διαδικασίας, που οδηγεί στην αναίρεση της.
Ο σοσιαλισμός που το 1981 θα έρχονταν στις 18 του μηνός, έμεινε σε παραχωρήσεις που δεν συνδυάστηκαν με αναδιανεμητική διαδικασία πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλων παθολογικών φαινομένων, με συνέπεια καταφυγής στο δανεισμό.
Η οικοδόμηση θεσμών που να αντανακλούν γνήσια λαϊκά συμφέροντα και να κατατείνουν στη θωράκιση της δημοκρατίας, αντικαταστάθηκαν από μια δήθεν αδιαμεσολάβητη σχέση λαού και ισχυρών ηγετών, που κατέληξε στην εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας με κληρονομικά χαρακτηριστικά, μοναδικής σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Ως προς την εσωτερική ζωή των κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ αντέγραψε κακέκτυπα κάποιες από τις διαδικασίες της Αριστεράς και η Ν.Δ. βγαίνοντας σ΄αυτό τον τομέα από ένα φεουδαρχικό λήθαργο, προσπάθησε με τη σειρά της να αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ. Οι αντιγραφές πήραν γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα οδηγώντας στην εξάλειψη ουσιαστικών διαφορών μεταξύ των δύο κομμάτων γεγονός που φαλκίδευσε τη δημοκρατία και οδήγησε στις τωρινές εκτρωματικές καταστάσεις.
Ποια η σχέση του λαϊκού με το λαϊκίστικο; Είναι ένα ερώτημα, που θα έπρεπε πρωτίστως να απαντηθεί από εκείνους που τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν τρόπο πολιτικής τον κοτσαμπασιδισμό και τη φαυλοκρατική διαπλοκή.
Γιατί η Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλά και φορέας μοναδικός δημοκρατικών και αντιστασιακών παραδόσεων μπόρεσε να λειτουργήσει ως πειραματόζωο, με συνέπεια την σημερινή οικονομική, κοινωνική και δημοκρατική υποχώρηση;
Γιατί η Ελληνική Αριστερά, η μοναδική στην Ευρώπη που διατήρησε την ιδεολογική υπεροχή, ακόμη και μετά το 1989, δεν μπόρεσε να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις και να αποτρέψει την καταστροφή;
Η πορεία της κρίσης στην Ελλάδα, απέδειξε ότι η εξαθλίωση δεν αρκεί από μόνη της για να οδηγήσει στην εξέγερση, την ανατροπή και τη δημοκρατική αναγέννηση. Χρειάζεται και συνείδηση. Η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα από τα κοινωνικά συντρίμια και τα τραύματα της δημοκρατίας και αντιπροσωπεύεται σε μεγάλο βαθμό από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να οδηγήσει στην καλλιέργεια και την ανύψωση αυτής της συνείδησης. Η ίδια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις της, ίσως να υπογραμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η δημοκρατία στην εφαρμογή της. Μια δημοκρατία που δεν μπορεί να περιοριστεί σε κλειστές διαδικασίες μυημένων, αλλά να πάρει πλατειά λαϊκά χαρακτηριστικά, προκειμένου να δομηθεί και να λειτουργήσει. Έστω και αν, σε περιόδους κρίσης οι λαοί δείχνουν να αναζητούν τις ισχυρές ηγεσίες και δη ο ελληνικός, που βλέπει στο σύνθημα ψωμί – παιδεία – ελευθερία, να αποκτά δραματική επικαιρότητα το πρώτο εκ των τριών αιτημάτων.
Η δημοκρατία λοιπόν δεν είναι δωρεάν και δεν είναι φλυαρία. Πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική δικαιοσύνη για να λειτουργήσει, αλλιώς είναι προσχηματική και τυπική.
Στη Χαϊδεμβέργη, όπου με βρήκε η μεταπολίτευση του 1974, οι τοίχοι στο Πανεπιστήμιο κραύγαζαν σε όλους τους μαοϊκούς τόνους ότι: Έτσι κι΄αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη! Έξω από τους τοίχους η κοινωνία ήταν από επιφυλακτική ως εχθρική, γεγονός που εκφράζονταν με κάποιες μούτζες κατά διαδηλωτών.
Από την πυρετική και σχεδόν ονειροβατική υπερπολιτικοποίηση της πρώϊμης μεταπολίτευσης, ως το σημερινό αντεστραμμένο είδωλο, με την απαξίωση της πολιτικής, πρέπει να εξαχθούν συμπεράσματα.
Η δημοκρατία πρέπει να είναι υπόθεση του λαού και να αντανακλά τα συμφέροντα του. Τα εγωϊστικά ενδιαφέροντα μιάς ελίτ, δεν μπορούν να υποκαθιστούν τα αντίστοιχα της κοινωνίας, ακόμη και σε συνθήκες καταστροφής.
Η οποιαδήποτε πρωτοπορία πρέπει να κοιτάει διαρκώς πίσω, για να δει ποιοι και πως ακολουθούν, ή μάλλον να συμπορεύεται πρωτοπορώντας.
Η ανατροπή ως όρος για την αναγέννηση της δημοκρατίας, πρέπει να συνοδεύεται από μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση (έστω και αν ο όρος έχει ιστορικά ατυχήσει) και την ισόρροπη κατά το δυνατόν διαχείρηση της πληροφόρησης.
Όλα αυτά σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο, όπου η επανάσταση στην πληροφορική παρουσιάστηκε ως συνέπεια του χίπικου κινήματος και των χάκερς, για να καταλήξει σ΄ έναν παγκόσμιο ιστό ελέγχου και παρακολουθήσεων, που θα έκανε τον Όργουελ να κοκκινήσει για την αδυναμία του στην ενορατική πρόβλεψη.
Πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ να μιλήσει για μετάβαση στη μεταδημοκρατία. Τα πράγματα παραείναι περίπλοκα για να επιδέχονται μονοσήμαντες απαντήσεις.
http://tvxs.gr/
Ακόμη και ο κ. Παπούλιας που είναι εγγυητής της, παραδέχθηκε ότι η δημοκρατία πάσχει. Είναι τραυματισμένη και μελαγχολική θα έλεγα. Μέσα στον ανεμοστρόβιλο της μνημονιακής εποχής, το πιο επικίνδυνο είναι ότι στη συνείδηση ενός μέρους του λαού, η δημοκρατία ταυτίστηκε με τη χρεωκοπία και απέκτησε έναν όγκο (φασιστικό), που όλοι εύχονται να μην είναι μεταστατικός.
Η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, δεν είναι δωρεάν. Ουδέποτε κατελύθη επί δικαίω. Η
αποκατάσταση της είχε τίμημα, πολλές φορές βαρύ, ακόμη και με αίμα.
Η πορεία της μετά το 1974, δεν ήταν ευθεία προς τη φθορά και την απαξίωση. Είχε κατακτήσεις σημαντικές, αλλά και πισωγυρίσματα, όταν έμενε στα ρηχά και δεν αποκτούσε βαθύτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά, που θα αφαιρούσαν πολλές από τις τυπικότητες, μιας φενακισμένης διαδικασίας, που οδηγεί στην αναίρεση της.
Ο σοσιαλισμός που το 1981 θα έρχονταν στις 18 του μηνός, έμεινε σε παραχωρήσεις που δεν συνδυάστηκαν με αναδιανεμητική διαδικασία πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλων παθολογικών φαινομένων, με συνέπεια καταφυγής στο δανεισμό.
Η οικοδόμηση θεσμών που να αντανακλούν γνήσια λαϊκά συμφέροντα και να κατατείνουν στη θωράκιση της δημοκρατίας, αντικαταστάθηκαν από μια δήθεν αδιαμεσολάβητη σχέση λαού και ισχυρών ηγετών, που κατέληξε στην εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας με κληρονομικά χαρακτηριστικά, μοναδικής σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Ως προς την εσωτερική ζωή των κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ αντέγραψε κακέκτυπα κάποιες από τις διαδικασίες της Αριστεράς και η Ν.Δ. βγαίνοντας σ΄αυτό τον τομέα από ένα φεουδαρχικό λήθαργο, προσπάθησε με τη σειρά της να αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ. Οι αντιγραφές πήραν γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα οδηγώντας στην εξάλειψη ουσιαστικών διαφορών μεταξύ των δύο κομμάτων γεγονός που φαλκίδευσε τη δημοκρατία και οδήγησε στις τωρινές εκτρωματικές καταστάσεις.
Ποια η σχέση του λαϊκού με το λαϊκίστικο; Είναι ένα ερώτημα, που θα έπρεπε πρωτίστως να απαντηθεί από εκείνους που τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν τρόπο πολιτικής τον κοτσαμπασιδισμό και τη φαυλοκρατική διαπλοκή.
Γιατί η Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλά και φορέας μοναδικός δημοκρατικών και αντιστασιακών παραδόσεων μπόρεσε να λειτουργήσει ως πειραματόζωο, με συνέπεια την σημερινή οικονομική, κοινωνική και δημοκρατική υποχώρηση;
Γιατί η Ελληνική Αριστερά, η μοναδική στην Ευρώπη που διατήρησε την ιδεολογική υπεροχή, ακόμη και μετά το 1989, δεν μπόρεσε να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις και να αποτρέψει την καταστροφή;
Η πορεία της κρίσης στην Ελλάδα, απέδειξε ότι η εξαθλίωση δεν αρκεί από μόνη της για να οδηγήσει στην εξέγερση, την ανατροπή και τη δημοκρατική αναγέννηση. Χρειάζεται και συνείδηση. Η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα από τα κοινωνικά συντρίμια και τα τραύματα της δημοκρατίας και αντιπροσωπεύεται σε μεγάλο βαθμό από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να οδηγήσει στην καλλιέργεια και την ανύψωση αυτής της συνείδησης. Η ίδια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις της, ίσως να υπογραμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η δημοκρατία στην εφαρμογή της. Μια δημοκρατία που δεν μπορεί να περιοριστεί σε κλειστές διαδικασίες μυημένων, αλλά να πάρει πλατειά λαϊκά χαρακτηριστικά, προκειμένου να δομηθεί και να λειτουργήσει. Έστω και αν, σε περιόδους κρίσης οι λαοί δείχνουν να αναζητούν τις ισχυρές ηγεσίες και δη ο ελληνικός, που βλέπει στο σύνθημα ψωμί – παιδεία – ελευθερία, να αποκτά δραματική επικαιρότητα το πρώτο εκ των τριών αιτημάτων.
Η δημοκρατία λοιπόν δεν είναι δωρεάν και δεν είναι φλυαρία. Πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική δικαιοσύνη για να λειτουργήσει, αλλιώς είναι προσχηματική και τυπική.
Στη Χαϊδεμβέργη, όπου με βρήκε η μεταπολίτευση του 1974, οι τοίχοι στο Πανεπιστήμιο κραύγαζαν σε όλους τους μαοϊκούς τόνους ότι: Έτσι κι΄αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη! Έξω από τους τοίχους η κοινωνία ήταν από επιφυλακτική ως εχθρική, γεγονός που εκφράζονταν με κάποιες μούτζες κατά διαδηλωτών.
Από την πυρετική και σχεδόν ονειροβατική υπερπολιτικοποίηση της πρώϊμης μεταπολίτευσης, ως το σημερινό αντεστραμμένο είδωλο, με την απαξίωση της πολιτικής, πρέπει να εξαχθούν συμπεράσματα.
Η δημοκρατία πρέπει να είναι υπόθεση του λαού και να αντανακλά τα συμφέροντα του. Τα εγωϊστικά ενδιαφέροντα μιάς ελίτ, δεν μπορούν να υποκαθιστούν τα αντίστοιχα της κοινωνίας, ακόμη και σε συνθήκες καταστροφής.
Η οποιαδήποτε πρωτοπορία πρέπει να κοιτάει διαρκώς πίσω, για να δει ποιοι και πως ακολουθούν, ή μάλλον να συμπορεύεται πρωτοπορώντας.
Η ανατροπή ως όρος για την αναγέννηση της δημοκρατίας, πρέπει να συνοδεύεται από μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση (έστω και αν ο όρος έχει ιστορικά ατυχήσει) και την ισόρροπη κατά το δυνατόν διαχείρηση της πληροφόρησης.
Όλα αυτά σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο, όπου η επανάσταση στην πληροφορική παρουσιάστηκε ως συνέπεια του χίπικου κινήματος και των χάκερς, για να καταλήξει σ΄ έναν παγκόσμιο ιστό ελέγχου και παρακολουθήσεων, που θα έκανε τον Όργουελ να κοκκινήσει για την αδυναμία του στην ενορατική πρόβλεψη.
Πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ να μιλήσει για μετάβαση στη μεταδημοκρατία. Τα πράγματα παραείναι περίπλοκα για να επιδέχονται μονοσήμαντες απαντήσεις.
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου