 |
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ η…εκπαίδευση. Προετοιμάζει και
δημιουργεί «έτοιμες, ώριμες και φτασμένες». Με
«σχολείο» τα (ηλεκτρονικά) μέσα ενημέρωσης και
ψυχαγωγίας (διάβαζε τηλεόραση). Όπως την εννοούν
καναλάρχες και τηλεθεατές. Και στήνονται άνθρωποι
στο «γυαλί» να αποθαυμάσουν. Τις «θεές» με φούστα
επιμελώς ανασηκωμένη. Για μαντράχαλους ανάμικτους με κίναιδους
που μας εισάγουν στο πνεύμα και το κλίμα της εποχής.
ΚΑΙ με τι ασχολούνται οι κ. κ. Μενεγάκη, Μελέτη και όλο το κακό
(τηλεοπτικό) συναπάντημα; Δεν μας διευκρίνισαν ποτέ τι δουλειά
κάνουν και γιατί αμείβονται. «Κάνω τηλεόραση» σου πετούν περήφανα
κι ακόμα ψάχνουμε το γιατί. Ποιος και γιατί τις επέλεξε. Την κα Ναταλία
π.χ. (κι αυτή επιδεικνύει απελπισμένα τους μηρούς της), που δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το σεξ, εκπεφρασμένο με χίλιους τρόπους. Σα να μην υπάρχει άλλο τρέχον θέμα πέρα απ’ τα
γκομενιλίκια, τη σεξουαλική
δραστηριότητα και την προστυχιά με το περιτύλιγμα του τηλεοπτικού
σχολιασμού.
ΑΠ’ το «σχολείο» της (ιδιωτικής μας) τηλοψίας βγαίνει το έμψυχο υλικό
που διοχετεύεται σε κέντρα…υψηλής τέχνης. Για ψυχαγωγία και
διασκέδασή μας. Στα σκυλάδικα! Με τους καψούρηδες να «τη
βρίσκουν» εκεί, «μέσ’ τους καπνούς, χωρίς βρισιές» αλλά στην καπνίλα
και τη ιδρωτίλα. Με το…βρακί της αοιδού σε κοινή θέα, τραβηχτική για
τον φτιαγμένο της γύρας. Με την κα Πάολα (για παράδειγμα), να το
επιδεικνύει ανάμεσα στους σκελετωμένους της μηρούς, και το
φιλοθεάμον (και…μουσικόφιλο) κοινό να χαλαλίζει τη…δαπάνη.
ΚΙ από αντρικό στοιχείο στην πίστα; Εκεί, δεν κυριαρχεί το…σεξουαλικό
στοιχείο. Μόνο η…βοώσα παραφωνία του φάλτσου αοιδού. Άλλοτε
τσέπωνε εκατομμύρια δραχμών. Αργότερα, με τα κέφια των θαυμαστών
του, λιγόστεψαν και οι απαιτήσεις του. Σήμερα, διώκεται για
παρανομίες του που έχουν να κάνουν με την εφορία. Με (ανύπαρκτα)
συμβόλαια (που τα ορίζει ο νόμος) και με τον επιχειρηματία να
«λουφάρει» αποδείξεις.
ΘΑ εξημερωθεί ποτέ ο κόσμος της νύχτας; Θα εξανθρωπιστούν
φουσκωτοί που φυλάνε το «μαγαζί»; Είναι θέμα χρόνου και παιδείας. Η
δημόσια Εκπαίδευσή μας βρίσκεται σε…καλό δρόμο (με τις καταλήψεις
και την αποστήθιση) και προετοιμάζει τον μαθητή/μαθήτρια για το
σκυλάδικο, προβάροντας το ζεϊμπέκικο στην «Πενταήμερη». Αύριο,
«φτασμένος» και «ώριμος», θα ονειρεύεται πρώτο τραπέζι πίστα. Αν τα
οικονομικά του συνάδουν με τα όνειρά του
Θανάσης Νικολαίδης
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Καλλιτεχνικές αναδρομές, παρόν και μέλλον
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ η «διαδρομή» μας και η μέρα επιβάλλει
ευχές και χαμόγελα. Για την ιστορία κι ίσως για
κάποια «καλλιτεχνικά» συμπεράσματα. Γιατί, αν μας
δίνουν «πολιτιστικό» κουράγιο κάποιες σημερινές
μουσικές εκφράσεις με ορχήστρες (ακόμα και
συμφωνικές), μπάντες και χορωδίες μικρών παιδιών,
χάνεται στην καφρίλα κάποιων «παραδοσιακών».
ΝΑ θυμηθούμε «καλλιτεχνικές» πρωτοχρονιές του παρελθόντος.
Δαπανηρές και απείρως κομματικές, επί…κομματοκρατίας. Είχαν
εισχωρήσει επιτήδειοι στον αντίστοιχο κρατικό μηχανισμό επιλογής
καλλιτεχνών που θα μας ψυχαγωγούσαν (πρωτοχρονιάτικα, Πάσχα και
Χριστούγεννα). Τους όριζαν προσεκτικά «κομματικοί», άρεσαν στο
κοινό, το παραδάκι άφθονο γέμιζε τσέπες αδηφάγων καλλιτεχνών, που δεν έλεγαν να παραμερίσουν για κανέναν…αφανή συνάδελφό τους. ΚΑΙ το’ χαμε πάρει απόφαση πως «θα τη βγάλουμε» γιορτιάτικα με Νταλάρες και Νιόνιους. Δεν έχουμε κάτι με τους παραπάνω
καλλιτέχνες-με την…αποκλειστικότητά τους έχουμε. Για τον κ. Νταλάρα
δεν λες πολλά. Η…οικογενειακή του σχέση με το Κόμμα εξηγεί και τις
«αναθέσεις». Με το αζημίωτο του καλλιτέχνη, που (επί παχιών
αγελάδων) ποτέ δεν μάθαμε για την αμοιβή του κι ούτε μας ρώτησαν.
ΜΑΛΛΟΝ «παντός καιρού» ο κ. Σαββόπουλος, καθόλου
ευκαταφρόνητος για τις δημιουργίες του (με την πρωτοτυπία και ενίοτε
την παραξενιά τους), ωστόσο, επαναλαμβανόμενος, μέχρι…τελικής
πτώσεως. Κι όταν εξαφανίζονταν απ’ το «γυαλί», εμφανίζονταν σε
στρατώνες χοροπηδώντας σε πρόχειρες πίστες καμωμένες από
φαντάρους, με τη γαλανόλευκη στους ώμους του (δίκην πατσαβούρας).
Χωρίς να’ χει πάει φαντάρος!
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στο σήμερα της κρίσης που γέμισε μεν τα σκυλάδικα, αλλά
λιγόστεψε το λουλουδικό και τη σαμπάνια που άλλοτε έρρεε άφθονη
στην πίστα. Κι από αοιδούς που τραγουδούν με το…βρακί τους και
παράφωνους ογκανίζοντες που δαγκώνουν το μικρόφωνο; Καλά πάμε.
Όλοι νέας σοδειά (και μουσικής αμορφωσιάς) και ο «παραδοσιακός»
της γύρας απλώνει στην πίστα τη μαγκιά του.
ΚΑΙ πού αλλού σπάσανε πιατικό οι «γλεντζέδες»; Δειλά και
συγκρατημένα, ωστόσο, το’ καναν για την…”Yγειά τους, ρε παιδιά”. Κι
αν τραγουδούσαν φάλτσοι εκνευριστικά (σκ..το) τράγουδα (με
ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το υπέροχο «Μονοπάτι»), η επίδειξη πήγε
σύννεφο.
Η πολιτιστική ελπίδα βρίσκεται στα παιδιά των ωδείων και των
μουσικών σχολών. Για να λιγοστέψει τις πενιές του το μπουζούκι (να μη
σιγήσει-είναι υπέροχο) και να βάλουν λουκέτο τα σκυλάδικα.
Θανάσης Νικολαίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου