Αιματηρά «και προπαντός…Αμερικανικά»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ εύκολα τα «παιχνίδια» των μεγάλων. Όσο
υπάρχουν λαοί, κυβερνήσεις και…Αμερικανοί, η
συνταγή είναι ίδια. Με τις παραλλαγές και τις
διαβαθμίσεις της.
ΕΙΣΑΙ λαός χαχόλων που σηκώνεις δικτατορία; Σου
ρίχνουμε έναν δυνάστη ντυμένο στα χρυσά, και το
«χειροκρότα ρε!» επιβάλλει συμπεριφορές και υποδεικνύει
«ιδεολογίες».
Η πρακτική της άλλης βαθμίδας είναι ο…λαοφιλής ηγέτης. Δικός τους
(των Αμερικανών) άνθρωπος και λατρεμένος του λαού. Χωρίς να το
υποψιάζεται ο τελευταίος και να προδικάζει το τέλος.
ΚΙ έγιναν ινδάλματα «ηγέτες» χειροκροτούμενοι τη μέρα και τη νύχτα
άνοιγαν τον…φάκελο με τις εντολές. Χωρίς να γνωρίζουν λεπτομέρειες
του σχεδίου, αλλά με τη (γλυκιά) εξουσία να τρέφει την ψυχή και τα όνειρά τους.
ΝΑ πάμε, για παράδειγμα, στον Σαντάμ Χουσεΐν. Θέλουμε, κάποτε, να βομβαρδίσουμε το Ιράκ, για
δικούς μας (αμερικανικούς) λόγους;
Τοποθετούμε τον δικό μας άνθρωπο στην κατάλληλη (προεδρική) θέση,
τον προωθούμε, τον πριμοδοτούμε, κινούμε τον μηχανισμό ντόπιας
αναγόρευσής του σε μοναδικό και αναντικατάστατο. Από ‘κει και πέρα,
είναι εύκολο το παιχνίδι σε στρωμένο έδαφος και με τον
λαοφιλή…δικτάτορα σε ρόλο προώθησης των αμερικανικών
συμφερόντων στην πλούσια πετρελαιοφόρο περιοχή των φτωχών
Ιρακινών. Υπαγορεύουν στον άνθρωπό τους να εισβάλει στο Κουβέιτ
γιατί του…έκλεψε πετρέλαιο με έρευνες και εξορύξεις, οπότε ο Σαντάμ
πρέπει να τιμωρηθεί! Όλα έτοιμα, πέφτουν βόμβες, σκοτώνονται
άμαχοι, ο άνθρωπός τους («την πίστιν τετήρηκα…») απαγχονίζεται.
ΤΙ κάνουμε για να διχοτομήσουμε την Κύπρο; Ποντάρουμε στον
Μακάριο που σώζεται (περιέργως) απ’ τα «βόλια» του Σαμψών και να
το πρόσχημα για να σαρώσει την Κύπρο ο Αττίλας. Βάσει των
συμφωνιών της Ζυρίχης και Λονδίνου (μαγείρεψαν πριν…πεινάσουν)
που συνιστούσαν την «ευτυχέστερη μέρα της ζωής» του αείμνηστου
Κων. Καραμανλή.
ΤΙ κάνουμε στη μακρινή Συρία; Ανεχόμαστε τον Ασάντ (γευματίζαμε μαζί
του), του κηρύσσουμε τον πόλεμο φανερά, και μυστικά του
υποδεικνύουμε να ΜΗΝ παραιτηθεί. Τον «τιμωρούμε» και μαζί του
έναν λαό που τον σπρώξαμε επιδέξια σε εμφύλιο.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ στημένα, αιματηρά και προπαντός…Αμερικανικά.
του Θανάση Νικολαίδη