Υπάρχει μαγιά στην Ελλάδα για τον φασισμό Σεπ 27

Του Κώστα Καίσαρη

ΔΕΝ μου αρέσει να μιλάω ή να γράφω για το αυτονόητο. Το αντίθετο. Με κουράζει αφάνταστα. Τι να γράψεις δηλαδή και τι να πεις για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Τίποτα. Οπως δεν είχα γράψει απολύτως τίποτα για τον πιτσιρικά τον Γρηγορόπουλο. Μπορείς όμως να πεις δυο λόγια γι’ αυτόν τον Ρουπακιά . Οχι τον συγκεκριμένο Ρουπακιά, αλλά τους «Ρουπακιάδες» τα τελευταία 70 χρόνια. Που δεν είναι ένας και δύο. Είναι περισσότεροι. Είναι πολλοί.
Η Χρυσή Αυγή δεν φύτρωσε ξαφνικά επειδή η Ελλάδα γέμισε μετανάστες και οι Ελληνες φτωχύνανε. Οποιος είναι φτωχός δηλαδή γίνεται φασίστας; Η Ελλάδα έχει παράδοση σε τέτοιους είδους καθάρματα. Σε τύπους του περιθωρίου που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν
τις υπηρεσίες τους. Να καταδώσουν, να δείρουν, να σκοτώσουν, ανάλογα με την περίσταση. Πάντα εν ονόματι της πατρίδας και του έθνους. Οπως οι αποκαλούμενοι αλήτες ταγματασφαλίτες επί Κατοχής.

Δεν ήταν μόνο οι υψηλού επιπέδου συνεργάτες των Γερμανών όπως οι Ραλλήδες, οι Μπουραντάδες, ο πατέρας του Χριστοφοράκου και λοιποί εθνικόφρονες. Ηταν και τα λούμπεν στοιχεία που φόραγαν την κουκούλα κι έδειχναν με το δάχτυλο στα μπλόκα. Οι ίδιοι ήταν οι Χίτες κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Ολα αυτά τα τομάρια ήταν οι νικητές. Αυτοί κέρδισαν τον εμφύλιο στην Ελλάδα. Οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών και μετέπειτα τσάτσοι των Εγγλέζων.
Πάνω σ’ αυτούς εγκαθιδρύθηκε το σκληρό μετεμφυλιακό κράτος. Οι ίδιοι ήταν που κοπανάγανε με τα ρόπαλα και τα ματσούκια στη Μακρόνησο. Ενα μετεμφυλιακό κράτος παρακρατικών, που έφτασε μέχρι και τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963. Οι Γκοτζαμάνηδες ήταν συνέχεια των κατοχικών καθαρμάτων. Αλλωστε μόλις είκοσι χρόνια είχαν περάσει από την Κατοχή. Για να γίνει σήμερα, ύστερα από τέσσερα χρόνια, το 1967, η δικτατορία.
Ηταν τόσο αναπτυγμένη η «Δημοκρατία» στην Ελλάδα από την απελευθέρωση και εντεύθεν, που δεν ανεχόταν για πρωθυπουργό ούτε τον Παπανδρέου, τον αποκαλούμενο παπατζή. Τον δήθεν Γέρο της Δημοκρατίας. Και μια δήθεν δημοκρατική κυβέρνηση που είχε μέσα τύπους σαν τον Μητσοτάκη. Υπάρχει μαγιά στην Ελλάδα για τον φασισμό. Ο Μιχαλολιάκος με την παρέα του βάζανε βόμβες όταν έγινε η αποκαλούμενη Μεταπολίτευση.
Πράγματι για κάποια χρόνια είχαν λουφάξει. Ο σπόρος όμως στην ελληνική κοινωνία υπήρχε. Πριν από τη Χρυσή Αυγή υπήρξε το ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης ήταν που έτρεχε στις γιορτές μίσους στον Μελιγαλά, στον Μακρυγιάννη και στον Γράμμο. Ο Καρατζαφέρης φώναζε «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», «έξω οι μετανάστες». Πατέρας και υιός Πλεύρης στα ίδια χαρακώματα. Κι ο Αδωνις να πουλάει το βιβλίο του πατέρα Πλεύρη, ότι ουδέποτε υπήρξε ολοκαύτωμα.
Ετσι βρήκε το πρόσφορο έδαφος τώρα με την κρίση η Χρυσή Αυγή για να φυτρώσει. Τα λούμπεν στοιχεία των Ρουπακιάδων, οι παρακρατικοί, οι μαχαιροβγάλτες, έχουν τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια παράδοση. Που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Δεν είναι η κρίση που έφερε όλη αυτή την αλητεία στο προσκήνιο.
Αυτά τα ρεμάλια αποτελούν μια μερίδα, ένα ποσοστό του ελληνικού λαού. Πουθενά στην Ευρώπη δεν συναντάται η εξίσωση άνεργος=φασίστας. Πουθενά στην Ευρώπη δεν δέρνουνε και μαχαιρώνουνε τους μετανάστες εν ονόματι της πατρίδας και της καθαρότητας της φυλής. Φασίστες υπάρχουν παντού. Πουθενά όμως σε ποσοστά σαν της Χρυσής Αυγής. Η Ελλάδα έχει αυτή τη θλιβερή πρωτοπορία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Να κάνει πρωταθλητισμό -και υψηλού επιπέδου μάλιστα- σε ρεμάλια, καθάρματα και κατακάθια. Που υπηρετούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, με συνέπεια εδώ και 70 χρόνια. Ιδια είναι άλλωστε και τα συνθήματά τους. Δεν έχουν αλλάξει. Κι επειδή ακριβώς υπάρχουν οι ρίζες, υπάρχουν και οι «επώνυμοι φίλοι» της Χρυσής Αυγής που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς θετικά: Ο Πολύδωρας, ο Τζήμερος, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο Τράγκας, ο κύριος Μπάμπης του ΣΚΑΪ. Αυτά.
http://eleutheriellada.wordpress.com