Κι ένα «μπράβο» στην Κυβέρνηση!

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΙΣΟΒΙΑ, αλλά δεν τα εννοούσε ο αείμνηστος Κων.
Καραμανλής. Ο πρωτεργάτης πέθανε στη φυλακή, ο
Δερτιλής (εκτελεστής του 20/χρονου Μυρογιάννη, στο
Πολυτεχνείο) πιστός στον…όρκο του, ο κ. Πατακός
μελετά Αγία Γραφή «κατ’ οίκον» και οι μόνοι που ΔΕΝ
τιμωρήθηκαν κατά τα «έργα» τους ήταν οι
βασανιστές. Σπανοί, Χατζηζήσηδες, Θεοφιλογιαννάκοι κ.ά. του στρατού
εύοσμα άνθη δεν εξέφρασαν ένα «ήμαρτον» προς τους σακάτηδες (απ’
το ξύλο) και μόνο οι Μάλιοι και Μπαμπαλήδες της (λεγόμενης) Εθνικής
Ασφάλειας τιμωρήθηκαν…αυστηρά.
ΠΕΡΑΣΕ η μπόρα, ήρθε ξαστεριά με αγώνες των ολίγων, εκμετάλλευση
των πολλών και «αμερικανική φροντίδι», αλλά παρέμειναν
«σταγονίδια». Αδιάφορα για τους παλιούς ΕΡΕτζήδες που γίναν’ Νεοδημοκράτες. Διψούσε για δημοκρατία ο λαός, αλλά οι παραπάνω δεν διψούσαν για ψήφους. Τις είχαν δεδομένες, μετά το «μάθημα» απ’ την βραχύβια(;) τυραννίδα. Και μια πέτρα να’ βαζε υποψηφιότητα, θα

εκλέγονταν.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, τα σταγονίδια συνενώθηκαν, με τη δημοκρατία
παραμορφωμένη από χτυπήματα «δημοκρατών» και οι
«νοσταλγοί»…νοστάλγησαν. Χωρίς μεγαλόπνοα και μυστικά σχέδια.
Άρπαξαν το όπλο, το μαχαίρι, το πιστόλι. Πρακτικές προσαρμοσμένες
στους καιρούς και πατώντας στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Για τους
πολιτικούς και τα «έργα» τους κι ας σημειώσουμε εδώ πως χαίρουν
άκρας ελευθερίας οι τελευταίοι πρωθυπουργοί των «Ολυμπιακών», του
Βατοπεδίου και του Χρηματιστηρίου.
ΚΑΙ γέμισε ο τόπος…Θεοφιλογιαννάκους. Με το ελεύθερο και χωρίς
προφυλάξεις. Χοντροκομμένους κι αμόρφωτους, μάζες ακατέργαστες
με μυαλό νηπίου που φαντασιώνονταν στο…στρατόπεδο-Ελλάδα, αλλά
με το πάνω χέρι δικό τους. Κι αν, σήμερα, δεν είναι της…μόδας να
κυνηγάς κομουνιστές και να φακελώνεις «συνοδοιπόρους», είναι
εξόχως ηρωικό να δέρνεις (τους μισούς) μετανάστες. Τους άλλους
μισούς τους σκοτώνεις, αν δεν τους έχεις για εκμετάλλευση,
συνεργασία και…ποσοστά.
«ΜΙΛΟΥΣΑΝ» με μαχαίρια και πιστόλια. Η δημοκρατία τους
συμπεριφέρεται αυστηρά, αλλά δίκαια. Δεν μέτρησε η παλικαριά τους,
δεν πήγαν μακριά τα βήματά τους. Αμάθητοι να βαδίζουν σε
κοινοβούλια, στραβοπάτησαν. Κι ήταν τα πρώτα δείγματα ύφους,
είδους και «ιδεολογίας». Με τη απειλή και τη βρισιά και νόμισαν πως κόσμος τους λάτρεψε από απέχθεια στους πολιτικούς, αλλά το μαχαίρι
στην καρδιά ενός αθώου είναι απεχθέστερο.

Θανάσης Νικολαίδης