Αυστηρός έλεγχος και αναδιάρθρωση

Νέο αφεντικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι πλέον η Κριστίν Λαγκάρντ. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Σίγουρα αυστηρότερη επιτήρηση εφαρμογής των όρων δανειοδότησης της χώρας, αλλά, το κυριότερο, κατά την άποψη έγκυρων αμερικανικών οικονομικών κύκλων, και την ενδεχόμενη απαρχή ενεργοποίησης των διαδικασιών για προετοιμασία των συνθηκών αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Κριστίν Λαγκάρντ Βέβαια, πρωτίστως, θα πρέπει και η ίδια να κάνει στροφή 180 μοιρών για να προχωρήσει η ελληνική αναδιάρθρωση, δεδομένου ότι ως επικεφαλής οικονομικών της Γαλλίας, για ευνόητους -τραπεζικούς- λόγους ήταν κάθετα αντίθετη στην πλήρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Από την άλλη πλευρά, το ΔΝΤ, κατά τους γνωρίζοντες, ήταν ανέκαθεν υπέρ της αναδιάρθρωσης, αλλά αυτό «κολλούσε» στους Ευρωπαίους.
Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές και οι Αμερικανοί που έχουν ως προδιαγεγραμμένη την αναδιάρθρωση («Ε» 18 και 19/4/11) και φαίνεται να είχαν προχωρήσει σε σχετικές άνευ άμεσου αποτελέσματος συνομιλίες με τους Ευρωπαίους, έχουν τους τρόπους τους να μεταπείσουν την κ. Λαγκάρντ για να κινηθεί με τη νέα της ιδιότητα προς «συγκερασμό απόψεων».
«Οσο αργεί (η αναδιάρθρωση) τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα» κατά την άποψη έγκυρων οικονομικών κύκλων στην Ουάσιγκτον.
Η «σωστή επιλογή»
Ηταν η καλύτερη επιλογή; Οχι απαραίτητα. Αλλα κάτω από τις παρούσες συνθήκες η τοποθέτηση της Λαγκάρντ στη θέση αυτή ήταν η «σωστή επιλογή» στη συγκεκριμένη στιγμή - τόσο από πλευράς άμεσης αντιμετώπισης των καυτών προβλημάτων της ευρωζώνης όσο και από πλευράς βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων γεωπολιτικών υπολογισμών.
Η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία από τις 5 Ιουλίου αναλαμβάνει την ηγεσία του ΔΝΤ, δεν θα πέσει ακριβώς ...«στα βαθιά», γιατί από το πηδάλιο του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών όχι απλώς χειρίστηκε την ελληνική υπόθεση, αλλά διαδραμάτισε και καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της πρώτης ελληνικής δανειοδότησης - κάτι που μάλιστα, κατά τους γνωρίζοντες, ήταν στο «παθητικό» της στην αξιολόγηση των κριτηρίων των υποψηφίων.
«Η Λαγκάρντ συνέβαλε αποφασιστικά σε μια πολύ μεγάλη απόφαση παγκοσμίων επιπτώσεων και απέτυχε οικτρά, γιατί τώρα η Ελλάδα χρειάζεται νέα δανειοδότηση για να επιβιώσει», ακούστηκε -σύμφωνα με ενημερωμένες πηγές- από όσους υποστήριζαν την επιλογή του Μεξικανού υποψηφίου.
Το γεγονός βέβαια δεν πέρασε απαρατήρητο από τους «μεγάλους», αλλά αυτοί είναι προφανές ότι έλαβαν υπ' όψιν τους άλλα κριτήρια, με τα γεωπολιτικά να παίζουν προφανώς ένα σημαντικό ρόλο.
Ουσιαστικά, η υποψηφιότητα Λαγκάρντ είχε «κλειδώσει» από τις 7 Ιουνίου, κατά τη συνάντηση Ομπάμα - Μέρκελ στην Ουάσιγκτον.
Οπως είχε τότε προϊδεάσει η «Ε» σχετικά τους αναγνώστες της, εν όψει εκείνης της συνάντησης, οι Αμερικανοί ήταν διατεθειμένοι να μη φέρουν εμπόδια στην υποστηριζόμενη από τους Γερμανούς Ευρωπαία υποψήφια (σ.σ. έστω και αν κράτησαν κλειστά τα χαρτιά τους μέχρι το τέλος, για λόγους ισορροπιών με τους Λατινοαμερικάνους), με αντάλλαγμα τη γερμανική υποστήριξη στην ανεύρεση τρόπων απεμπλοκής τους από τη Λιβύη, όπου τους έχει εμπλέξει ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί.

Αλλά πέρα από τα βραχυπρόθεσμα γεωπολιτικά οφέλη, οι Αμερικανοί ήταν εν τέλει αυτοί που είχαν πιέσει τους Γερμανούς για την επιτάχυνση έγκρισης του ελληνικού πακέτου και, συνεπώς, δεν ήταν άνευ συγχρονισμού με τη Γαλλίδα υποψήφια, η οποία μάλιστα συνέβαλε στην προώθηση του στόχου τους.
Παράλληλα, οι Αμερικανοί βλέπουν μελλοντικά μια διαφορετική προσέγγιση της Ευρώπης μέσω Γαλλίας, με άλλες φυσικά συνθήκες και δυναμικές και συνεπώς οι σημερινές κινήσεις τους στη στήριξη της Γαλλίδας δεν ήταν άμοιρες και του βαθύτερου σκεπτικού τους.
Τώρα, σε ό,τι αφορά την κ. Λαγκάρντ και το ελληνικό ζήτημα, θεωρείται βέβαιο πως αυτή «θα δείξει τη δέουσα και επιπρόσθετη αυστηρότητα», όπως λέγεται χαρακτηριστικά, γιατί θεωρεί τον εαυτό της εκτεθειμένο από την ελληνική αναξιόπιστη συμπεριφορά, και αυτό ακριβώς έδειξαν πρωτίστως οι πρώτες δηλώσεις της.
Θα πείσει τους Γερμανούς;
Εκεί, ωστόσο, που η κ. Λαγκάρντ μπορεί να έχει καθοριστική συμβολή από την καινούργια θέση της, λόγω του πρόσθετου βάρους του αξιώματος του Ταμείου έναντι των Γερμανών -με την παρασκηνιακή στήριξη της Ουάσιγκτον- είναι η έγκαιρη αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος σε ρεαλιστικότερη βάση συμβιβασμών, γιατί, όπως λέγεται χαρακτηριστικά και είναι ευνόητο, οι Αμερικανοί δεν θα ήθελαν οι δυσμενέστερες οικονομικές συνθήκες, που επιβάλλονται πρωτίστως από τους Γερμανούς, να επενεργήσουν σαν μπούμερανγκ κατά της πολιτικής σταθερότητας ευρύτερα στις χώρες της ευρωζώνης.
Οπως σημειώνεται δε, η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου στη Βουλή δεν σημαίνει πως θα φύγει ο λαός από τους δρόμους και τις πλατείες, και αυτό είναι κάτι που λαμβάνεται ιδιαιτέρως υπ' όψιν στην Ουάσιγκτον.
Ελπίζεται λοιπόν η κ. Λαγκάρντ, που γνωρίζει το ελληνικό πρόβλημα, να πείσει τους Ευρωπαίους, και πρωτίστως τους Γερμανούς, να αντιμετωπίσουν ενιαία το συντομότερο δυνατό την πραγματικότητα, ότι: πρώτον, η Ελλάδα θα χρειαστεί αναδιάρθρωση του χρέους της και, δεύτερον, πως στο ορατό μέλλον η χώρα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση οικονομικών κύκλων ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν επιδείξει ώς τώρα τη δέουσα πολιτική βούληση.
Στο παρόν σκηνικό, βοηθά βεβαίως την κ. Λαγκάρντ η νέα της ιδιότητα αλλά και η ωριμάζουσα πλέον άποψη πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει άνευ αναδιάρθρωσης του χρέους της -παράλληλα πάντα με τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και πλήρους διαφάνειας ιδιωτικοποιήσεις.
Αρκεί να πειστούν οι πιο ...«δύσκολοι πελάτες», οι Γερμανοί.
Enet.gr