Η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορεί να έχει σχέση με τυφλές πράξεις βίας, με ενέργειες εκτόνωσης που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.Είναι κατανοητή η οργή των πολιτών για τα φαινόμενα διαφθοράς και ατιμωρησίας στον πολιτικό κόσμο. Είναι δίκαιη η αγανάκτηση για την αρνητική διαχείριση του τόπου από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν νομιμοποιούνται ως αντίδραση οι πρακτικές που σε τελευταία ανάλυση αποκτούν πραγματικό αντιδημοκρατικό περιεχόμενο. Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα όπου αντίστοιχες συνθήκες βαθιάς απαξίωσης των πολιτικών καταστάσεων οδήγησαν στο πραξικόπημα και τη μαύρη επταετία με επιχειρήματα τα οποία αμφισβητούσαν την ικανότητα του κοινοβουλευτισμού. Κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει!
Από αυτή την άποψη όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν - χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές - να καταδικάζουν απερίφραστα τις ενέργειες που στο όνομα της «οργής» ανοίγουν την πόρτα σε νοοτροπίες τραμπουκισμού. Οταν εμποδίζουν ακόμα και τη διατύπωση της διαφορετικής άποψης. Οποια και αν είναι αυτή…
Ειδικά στην Αριστερά χρειάζεται μια πιο καθαρή ανάλυση για αυτά τα φαινόμενα. Οχι μόνο γιατί θυμίζουν τις μετεμφυλιακές αντισυγκεντρώσεις εις βάρος των αριστερών στο όνομα των «πατριωτικών αξιών». Αλλά γιατί η αριστερή εμπειρία επιβεβαιώνει ότι παραπλήσια γεγονότα διευκολύνουν στο τέλος τις πιο συντηρητικές επιλογές και εν τέλει αμφισβητούν την ίδια την αξία της πολιτικής προς όφελος σκοτεινών δυνάμεων και συμφερόντων.
Από αυτή την άποψη αποτελεί σοβαρό πρόβλημα ότι ορισμένα τμήματα της Αριστεράς επιχειρούν η αποδοκιμασία των τραμπουκισμών να συμψηφίζεται με γενικόλογες κοινωνιολογικές αναλύσεις για την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών. Αυτή η λαθεμένη συμψηφιστική προσέγγιση υποτιμά το πρόβλημα. Ακριβώς όπως συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008, όταν ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς υποτίμησαν το σκηνικό βίας ως αυτόνομο πολιτικό δεδομένο από το οποίο συρρικνώθηκε το ξέσπασμα της νεολαίας, τραυματίστηκε η δημόσια εικόνα της χώρας και ενισχύθηκαν τα επόμενα χρόνια σκληρές εξτρεμιστικές πρακτικές.
Ακόμα πιο αρνητικό είναι το ζήτημα της «χαλαρής» ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τους προπηλακισμούς πολιτικών, όσο στο βάθος του υποκρύπτει μια ψηφοθηρική και πολιτικάντικη χρησιμοποίηση του κινήματος των «Αγανακτισμένων». Αυτό ίσως είναι το χειρότερο. Εκφράζει τις πιο δεξιόστροφες λογικές ποπουλισμού από τις οποίες το πολιτικό σύστημα με τις
σχέσεις εκλογικής πελατείας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, η άγονη κομματική αντιπαράθεση, οι τσαμπουκάδες, το στενό μικροκομματικό συμφέρον είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μείνουν φαντάσματα και ας γυρίσουμε σελίδα…
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου