Α-ταξί-α

Η κόντρα του Γ.Ραγκούση με τους ιδιοκτήτες ταξί έχει δύο διαστάσεις. Υπάρχει αναμφίβολα μία πολύ ενδιαφέρουσα εσωκομματική διάσταση, από την ώρα που οι χειρισμοί του υπουργού Υποδομών αμφισβητήθηκαν μαζικά από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι τον είχαν βάλει “στο μάτι”, από την περίοδο της – περίπου – παντοδυναμίας του, όταν ο Γ.Παπανδρέου τον επέλεξε ως τον στενότερο συνεργάτη του (προεκλογικά), μέχρι και την στιγμή που του ανέθεσε τον συντονισμό των συναδέλφων του υπουργών. Κάπου εκεί, όμως, τελείωσε το ειδύλλιο μεταξύ τους. Κάποιοι του “χρωστούσαν” από τότε. Κάποιοι άλλοι, απλώς διέγνωσαν ότι με την μετακόμιση του Ευ.Βενιζέλου στην κεντρική ομάδα της κυβέρνησης και με την απομάκρυνση των λεγόμενων “κηπουρών” στον ανασχηματισμό του Ιουνίου, ήρθε και το τέλος όλων των προσωπικών συνεργατών του Γ.Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, η ώρα της επιστροφής των κομματικών.

Ο Γ.Ραγκούσης κήρυξε ανένδοτο για την απελευθέρωση, χωρίς να έχει εξηγήσει σε κανέναν πώς ακριβώς τη βλέπει. Θα έπρεπε να περιμένει τον γενικό ξεσηκωμό. Οι ταξιτζήδες κατέλαβαν λιμάνια και αεροδρόμια, το έπαιξαν “Ρομπέν των Δασών” στα διόδια και στην Ακρόπολη και υπερέβησαν τελικά όλα τα όρια. Τουρίστες μίας κάποιας ηλικίας βρέθηκαν να σέρνουν τη βαλίτσα τους για κανά χιλιόμετρο, σε θερμοκρασίες άνω των 40. Οι αυτόκλητοι συνήγοροι των ταξιτζήδων – ανάμεσά τους και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - φωνάζουν ότι “δε γίνεται να βγάζει άδεια όποιος θέλει, γιατί ο αριθμός των ταξί ξεπερνά κατά πολύ αυτόν που θα έπρεπε να έχουμε και γιατί δε βγαίνει από πουθενά το μεροκάματο, την ώρα που η άδεια κοστολογείται 200 με 300 χιλιάρικα”. Το επιχείρημα ακούγεται λογικό, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουν μερικοί άτυχοι (ή αφελείς) αυτοκινητιστές, που πήγαν κι αγόρασαν πανάκριβα πέρυσι ή ακόμη και φέτος την άδειά τους, αλλά τώρα διαπιστώνουν πως μπορεί να χάσει την αξία της μέσα σε 24 ώρες, λόγω της απελευθέρωσης.
Μέσα στη φασαρία, όμως, ακόμη και τα λογικά ερωτήματα που μπορεί να θέσει κάποιος, παραμένουν αναπάντητα:
Γιατί πλήρωνε μέχρι χθες κάποιος 200-300 χιλιάρικα για να αγοράσει την άδεια ενός επαγγέλματος, που δεν δίνει μεροκάματο και όπου οι εργαζόμενοι είναι ήδη υπεράριθμοι;
Φορολογήθηκε ποτέ κανείς γι αυτές τις αγοραπωλησίες αδειών (που, κατά τα άλλα, αποτελούν “δημόσιο αγαθό” που παραχωρεί η Πολιτεία) και δηλώθηκαν ποτέ τα ποσά που εισπράχθηκαν;
Είναι αλήθεια ότι η άδεια ταξί αποτελεί δημόσιο αγαθό, αφού αναφέρεται σε όχημα ΔΧ (δημόσιας χρήσεως). Ομως, ποιός αποφάσισε, πότε και γιατί να είναι η άδεια αυτή μεταβιβάσιμη και να μην την επιστρέφει πίσω στο κράτος ο ιδιοκτήτης ταξί, την ώρα που βγαίνει στην σύνταξη;

Αλήθεια, τελευταία παρατήρησα ότι και οι δημοσιογράφοι γίναμε πολλοί και δε βγαίνει καλό μεροκάματο. Μήπως να θεσμοθετήσουμε και εμείς τις δικές μας “άδειες”, ώστε να προστατέψουμε το επάγγελμά μας; Να τις πουλάμε, όταν ετοιμαζόμαστε να βγούμε στη σύνταξη, ή να τις κληρονομούν τα παιδιά μας. Καλό μου ακούγεται. Κι αν εσείς θέλετε να ασκήσουν αύριο τα δικά σας παιδιά το δικό μου επάγγελμα, να μου τα “σκάσουν” πρώτα!
Το μυαλό μου πηγαίνει και στους κάθε είδους επιχειρηματίες, που πληρώνουν αδρά και σε μαύρο χρήμα τον “αέρα” όταν θέλουν να νοικιάσουν ένα μαγαζί σε καλή θέση. Ακόμη και για μαγαζιά που σήμερα δε βγάζουν ούτε το ενοίκιο, ο “αέρας” πληρώθηκε κανονικότατα πριν από 2-3 χρόνια, όταν δεν ξέραμε πού ακριβώς θα μας οδηγήσει η κρίση. Φυσικά, επειδή το δικό τους επάγγελμα είναι ήδη απελευθερωμένο, ούτε λιμάνια ούτε αεροδρόμια δικαιούνται να κλείσουν για να ζητήσουν πίσω τα λεφτά τους που έγιναν “αέρας κοπανιστός”. To βασικό αντεπιχείρημα είναι ότι τα μαγαζιά δεν είναι ΔΧ, όπως τα ταξί. Αλλά και πάλι χωρά αντίλογος: η αδικία είναι αδικία και το επιχειρηματικό ρίσκο – επιχειρηματικό ρίσκο (εγώ έτσι το βλέπω και στις δύο περιπτώσεις).
Υπάρχει όμως και η ουσία. Η απελευθέρωση των ταξί είναι μόνο μία σταγόρα στον ωκεανό των αλλαγών που απαιτεί από την Ελλάδα το Μεσοπρόθεσμο. Και θα είναι, ίσως, ακόμη περισσότερες οι αλλαγές που θα χρειαστούν ώστε η Ελλάδα να επιβιώσει. Μετρήστε πόσα συζητούνται αυτές τις ημέρες: στη λίστα υπάρχει καμιά κατοσταριά ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση κι άλλων επαγγελμάτων, κατάργηση βαρέων και ανθυγιεινών, κατάργηση επιδομάτων, αλλαγή του φορολογικού νόμου και μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ. Προσθέτε και όσα ορισμένοι από εμάς θεωρούμε απαραίτητα – έστω και αν οι μισοί μπορεί να διαφωνήσουν: κατάργηση του διαχωρισμού των Ελλήνων σε “ιδιωτικούς υπαλλήλους” και “μόνιμους υπαλλήλους” (δηλαδή κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο), χτύπημα της φοροδιαφυγής που θα ξεβολέψει ορισμένες επαγγελματικές ομάδες σε συνδυασμό με την αυστηροποίηση των σχετικών ποινών, εισαγωγή της “μισητής” αξιολόγησης στο Δημόσιο, εισαγωγή κανονικού και αυστηρού “πόθεν έσχες” (αντί του σκέτου “έσχες”) για βουλευτές, υπουργούς και διευθυντικά στελέχη του Δημοσίου, αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών (που ακούμε επί δεκαετίες, αλλά δε βλέπουμε) και άλλα ων ουκ έστι αριθμός...
Σε κάθε μία από αυτές τις αλλαγές, όποτε και αν επιχειρηθούν, όσο καλά και αν σχεδιαστούν, είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν πολλοί έτοιμοι και πρόθυμοι – όχι μόνο να κλείσουν λιμάνια και αεροδρόμια, να ανοίξουν τα διόδια και να καταργήσουν το εισιτήριο στην Ακρόπολη, αλλά και να κρεμαστούν από τη ζωφόρο του Παρθενώνα. Αν η κυβέρνηση εξακολουθήσει να ατενίζει με την ίδια αναποφασιστικότητα αυτές τις μεταρρυθμίσεις, επιδιδόμενη κάθε φορά σε χιλιάδες ζιγκ-ζαγκ, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους και της προσωπικής αγωνίας κάθε βουλευτή, τότε γιατί να πιστέψει η κοινωνία στην ανάγκη αυτών των επώδυνων αλλαγών; Το να αναλώνεσαι στη διαδικασία, είναι πολύ ευκολότερο από το να κάνεις πολιτική.
Μόνο που οδηγεί στην α-ταξί-α.
protagon.gr