Εκπρόσωποι των κομμάτων για τις αποδοκιμασίες και τη δημοκρατία

Ούτε χθες αποφεύχθηκε η ένταση πολιτών με πολιτικούς εκπροσώπους, όταν ομάδες κινήθηκαν εναντίον τους αποδοκιμάζοντάς τους. Και χθες κυκλοφόρησαν αφίσες που επέρριπταν ευθύνες σε πολιτικούς, πράξη που εξελήφθη από ορισμένους και ως λίστα προγραφών.

Πώς αντιδρούν σε αυτές τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των πολιτικών και της πολιτικής οι εκπρόσωποι των κομμάτων; «ΤΑ ΝΕΑ» ζήτησαν τη γνώμη εκπροσώπων τους. Απαντούν, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ ο βουλευτής Συμεών Κεδίκογλου, εκ μέρους της Ν.Δ. ο βουλευτής Θανάσης Νάκος, εκ μέρους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ο Πάνος Σκουρλέτης και εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς ο Θόδωρος Μαργαρίτης.

Χέρι χέρι, βία και λαϊκισμός, του Συμεών Κεδίκογλου

Φαίνεται πως είναι ανάγκη να επανασυμφωνήσουμε σε αυτό τον τόπο για πράγματα που έμοιαζαν αυτονόητα. Στη δημοκρατία έχει θέση η αντίθετη άποψη, η κριτική, η διαμαρτυρία. Κάθε μορφή όμως βίας είναι καταδικαστέα απ' όλους. Εχουμε καταλήξει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμένει, με τις όποιες αδυναμίες της, το καλύτερο πολίτευμα. Αλλωστε και ιστορικά κάθε φορά που δοκιμάστηκε, η διάδοχη κατάσταση υπήρξε πάντοτε χειρότερη.
Δεν αρκεί όμως να μένουμε σε διαπιστώσεις και καταδίκες επεισοδίων, που γίνονται από όλους, μέχρι… την επόμενη φορά. Καταδίκες που αναδύουν πολλές φορές και ένα άρωμα υποκρισίας.
Υποκρισία από πολιτικούς χώρους που καταδικάζουν, ενώ λίγο πριν εξέφεραν εμπρηστικό λόγο - για λίγες ψήφους άραγε;
Υποκρισία από πολίτες, με το κύρος μάλιστα που τους δίνει ο τίτλος του πανεπιστημιακού, του διανοούμενου, του πνευματικού ταγού, που διασπείρουν τη σπίθα του μίσους.
Υποκρισία από τα ΜΜΕ που, με λίγες εξαιρέσεις, υιοθετούν τον λαϊκισμό αντί για την έγκυρη ενημέρωση, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, για λίγες μονάδες τηλεθέασης… Είναι άραγε δίκαιο μετά να ζητάμε ευθύνες από τον απλό πολίτη, που σε τελική ανάλυση αισθάνεται ανασφάλεια για το μέλλον, βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται ξαφνικά κι όλα αυτά μέσα σε ένα θολό τοπίο
παραπληροφόρησης ή τουλάχιστον ελλιπούς ενημέρωσης;
Είναι ίσως η πρώτη φορά που κοιτάμε ως κοινωνία τον εαυτό μας στον καθρέφτη και προφανώς αυτό που βλέπουμε δεν μας αρέσει. Το απότομο τέλος του παιχνιδιού, όπως το ζήσαμε ώς σήμερα,
προκαλεί οργή. Κάποιοι ξεβολεύονται και είναι εύκολο να χειραγωγήσουν αυτούς που κυρίως πλήττονται. Σήμερα μπορείς να είσαι δημοφιλής, αρκεί να καταφερθείς εναντίον βουλευτών και εναντίον του πολιτικού συστήματος εν γένει. Κι όμως δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη. Τα πρώτα σημάδια για το πόσο «εύφλεκτη» είναι η κοινωνία είχαν φανεί με τα επεισόδια του 2008, συνεχίστηκαν έναν χρόνο πριν που είχαμε τα πρώτα φαινόμενα άσκησης βίας σε βουλευτή και τρεις αθώοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί. Φαίνεται πως στη σημερινή μας κοινωνία έχουμε χάσει την αλληλεγγύη για τον διπλανό. Οι θεσμοί απουσιάζουν, όπως απουσιάζει και η συνείδηση της αστικής τάξης.
Είναι ανάγκη λοιπόν να δημιουργήσουμε ισχυρούς θεσμούς. Είναι ανάγκη το πολιτικό σύστημα να φροντίσει για την κατανομή βαρών με κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι ανάγκη να μπει ένα τέλος στα φαινόμενα της ατιμωρησίας διά παντός. Αν αυτά δεν γίνουν, σύντομα θα κληθούμε να καταδικάσουμε για ακόμα μία φορά επεισόδια.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει πάρει το μήνυμα. Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα: από τα στημένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο ώς τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα. Το χρωστάμε σε μας και κυρίως στις γενιές που έρχονται.
Ο Συμεών Κεδίκογλου είναι βουλευτής Ευβοίας του ΠΑΣΟΚ

Τα «πολιτικά δακρυγόνα», του Θανάση Νάκου

Το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα είναι ότι ακόμη και τώρα, που είναι προφανές ότι δεν μπορούμε πια να υποκρινόμαστε ότι το πρόγραμμα λιτότητας συνιστά λύση ή ότι γλιτώσαμε τη χρεοκοπία, η υπεύθυνη κυβέρνηση κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Προφανώς καταδικάζουμε όλοι, ομόθυμα, τα απαράδεκτα φαινόμενα βίας και τους προπηλακισμούς βουλευτών. Ομως, ενώ αυτό δεν αρκεί, η κυβέρνηση φαίνεται δυστυχώς να αρκείται, γεγονός που συνηγορεί στο να μένει ανέγγιχτη η πολιτική ουσία που υπάρχει πίσω από αυτού του τύπου τη βία. Πολιτική ουσία που πολύ λίγο σχετίζεται με τις κομματικές αντιπαραθέσεις ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, σχετίζεται εξαιρετικά πολύ με την αντίληψη εκείνων που τα προηγούμενα χρόνια ανέκοψαν κάθε αλλαγή. Είναι οι ίδιοι που σήμερα συνεχίζουν να ρίχνουν «πολιτικά δακρυγόνα»∙Ο ένας στον άλλον και τελικά όλοι μαζί προς την κοινωνία. Το ζήτημα είναι «γιατί».
Πίσω από τη θολούρα που προκαλούν τα «πολιτικά δακρυγόνα» βρίσκονται όλοι όσοι έχουν συμφέρον να παρατείνεται το χάος, αντιληπτό απλώς ως μια μεγάλη φασαρία η οποία θα τελειώσει και θα εισρεύσουν πάλι τα κοινοτικά χρήματα για να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Δεν θέλουν να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο με τους δανειστές μας από αυτό που ουσιαστικά δεν διαπραγματεύτηκαν, γιατί προφανώς είναι προτιμότερο για αυτούς να ροκανίσουν και όχι να αξιοποιήσουν τον χρόνο που μένει. Στον σχεδιασμό τους, λοιπόν, προέχει να καταφέρουν, πάση θυσία, να διατηρηθούν στην εξουσία, ώστε να είναι εκείνοι που θα διαχειριστούν τα πολιτικά οφέλη που θα φέρει, όταν ξανάρθει, το «μάννα εξ ουρανού». Οι άλλοι πάλι που υποτίθεται ότι πρωτοστατούν στην κοινωνική αντίδραση - γιατί και τους «Αγανακτισμένους» με τους παλιούς όρους τους ερμηνεύουν και δεν παραδέχονται ότι οι πολίτες της πλατείας δεν επιθυμούν την «καθοδήγησή» τους - νομίζουν πως έτσι θα μπορούν να συνεχίσουν ανώδυνα να αρνούνται χωρίς να προτείνουν ποτέ. Αναλαμβάνοντας τη συντήρηση της καταστροφικής νοοτροπίας της Μεταπολίτευσης.
Τίποτε όμως από όλα όσα ξέρουμε δεν θα είναι ξανά όπως πριν.
Ετσι προκύπτει η υπέρτατη ανάγκη να συγκεντρωθούμε επιτέλους στο σημαντικό. Να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τη δουλειά μας, ώστε να εξασφαλίσουμε ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη για όσους σήμερα αδικούνται κατάφωρα. Το σημαντικό λοιπόν είναι να προσπαθήσουμε να πετύχουμε συμφερότερους όρους στη συμφωνία μας με την τρόικα σε συνδυασμό με τη δική μας προσήλωση στην αναζωογόνηση της οικονομίας, που σίγουρα δεν γίνεται με τη φορολογική εξουθένωση των πολιτών και την προστασία των προνομιούχων.
Τα άλλα όλα απλώς εντάσσονται σε έναν αγώνα επιβίωσης, στον οποίο αποδύονται όσοι ρίχνουν τα «πολιτικά δακρυγόνα», κυνικά αδιάφοροι για τους τεράστιους κινδύνους που αντιμετωπίζει η ουσία της Ελλάδας.

Ο Θανάσης Νάκος είναι βουλευτής Μαγνησίας της Ν.Δ.

Κοινωνική διαμαρτυρία, του Πάνου Σκουρλέτη

Το σύστημα εξουσίας προσπαθεί να κρύψει την κοινωνική κατακραυγή πίσω από υποτιθέμενους υποκινητές και έχει την αίσθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εύκολος στόχος και η εύκολη λύση για την ανακάλυψη ενός εσωτερικού εχθρού. Θα αποτύχει οικτρά.
Η κυβέρνηση με τη βοήθεια κάποιων ΜΜΕ, με ψέματα και συκοφαντίες, προσπαθεί να κρύψει τις νέες μειώσεις στις συντάξεις, τις 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου χωρίς την έγκριση της Βουλής, τις νέες δραματικές μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τους κεφαλικούς φόρους, τα νέα Μνημόνια.
Αυτή η χοντροκομμένη προβοκάτσια όμως δεν μπορεί πια να πείσει κανέναν, ειδικά όταν προέρχεται από μία κυβέρνηση που 20 μήνες τώρα λέει ψέματα, απέναντι σε έναν πολιτικό χώρο που και το ηθικό πλεονέκτημα έχει και δεν είναι στην πολιτική και αισθητική του αντίληψη η βία και οι προπηλακισμοί.
Επιλέγουν να αναφέρονται αποσπασματικά στις ακραίες μορφές έκφρασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, που γεννά η πολιτική του Μνημονίου, αποκόβοντάς τες από τη συνολική κοινωνική διαμαρτυρία σαν να πρόκειται για εξωγενές φαινόμενο, άσχετο.
Ο πραγματικός τους στόχος είναι να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, είναι η Αριστερά να εγκαταλείψει τους πολίτες και να μη στηρίζει τους μαζικούς και ειρηνικούς τους αγώνες. Επιδιώκουν να ενοχοποιήσουν την κοινωνική διαμαρτυρία.
Ταυτόχρονα επιδιώκουν να υψώσουν τείχη ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που το εγκαταλείπει μαζικά. Και εδώ θα αποτύχουν. Αυτή η συνάντηση έχει ξεκινήσει εδώ και έναν χρόνο, δεν είναι συγκυριακή και ο κόσμος πια καταλαβαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ και εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο έχει και δεν πρόκειται να εγκαταλείψει κανέναν μόνο του στην κρίση.
Η ιστορική εμπειρία μάς διδάσκει πως κάθε καταρρέουσα κυβέρνηση εύκολα γλιστρά προς τον αυταρχισμό για να διασωθεί. Κάτι τέτοιο ζούμε και σήμερα. Η αυταρχικοποίηση της κοινωνίας μας τείνει να λάβει μονιμότερα χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται απλά για μια άμυνα της κυβέρνησης καθώς βλέπει πως υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Δυστυχώς η συρρίκνωση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος φαίνεται πως αποτελεί βασική στόχευση των κυρίαρχων κέντρων στη χώρα μας και την Ευρώπη. Βαδίζουμε προς μια μνημονιακή δημοκρατία που θα κυριαρχείται από το δίκαιο των αγορών.
Ο αγώνας ενάντια στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο είναι αγώνας ενάντια στην κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία και ταυτοχρόνως αγώνας για την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αποτελεί τελικά έναν αγώνα για τη δημοκρατία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο Πάνος Σκουρλέτης είναι εκπρόσωπος Τύπου του Συνασπισμού

Καταδίκη του τραμπουκισμού, του Θόδωρου Μαργαρίτη

Η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορεί να έχει σχέση με τυφλές πράξεις βίας, με ενέργειες εκτόνωσης που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
Είναι κατανοητή η οργή των πολιτών για τα φαινόμενα διαφθοράς και ατιμωρησίας στον πολιτικό κόσμο. Είναι δίκαιη η αγανάκτηση για την αρνητική διαχείριση του τόπου από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν νομιμοποιούνται ως αντίδραση οι πρακτικές που σε τελευταία ανάλυση αποκτούν πραγματικό αντιδημοκρατικό περιεχόμενο. Αλλωστε ζούμε σε μια χώρα όπου αντίστοιχες συνθήκες βαθιάς απαξίωσης των πολιτικών καταστάσεων οδήγησαν στο πραξικόπημα και τη μαύρη επταετία με επιχειρήματα τα οποία αμφισβητούσαν την ικανότητα του κοινοβουλευτισμού. Κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει!
Από αυτή την άποψη όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν - χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές - να καταδικάζουν απερίφραστα τις ενέργειες που στο όνομα της «οργής» ανοίγουν την πόρτα σε νοοτροπίες τραμπουκισμού. Οταν εμποδίζουν ακόμα και τη διατύπωση της διαφορετικής άποψης. Οποια και αν είναι αυτή…
Ειδικά στην Αριστερά χρειάζεται μια πιο καθαρή ανάλυση για αυτά τα φαινόμενα. Οχι μόνο γιατί θυμίζουν τις μετεμφυλιακές αντισυγκεντρώσεις εις βάρος των αριστερών στο όνομα των «πατριωτικών αξιών». Αλλά γιατί η αριστερή εμπειρία επιβεβαιώνει ότι παραπλήσια γεγονότα διευκολύνουν στο τέλος τις πιο συντηρητικές επιλογές και εν τέλει αμφισβητούν την ίδια την αξία της πολιτικής προς όφελος σκοτεινών δυνάμεων και συμφερόντων.
Από αυτή την άποψη αποτελεί σοβαρό πρόβλημα ότι ορισμένα τμήματα της Αριστεράς επιχειρούν η αποδοκιμασία των τραμπουκισμών να συμψηφίζεται με γενικόλογες κοινωνιολογικές αναλύσεις για την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών. Αυτή η λαθεμένη συμψηφιστική προσέγγιση υποτιμά το πρόβλημα. Ακριβώς όπως συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008, όταν ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς υποτίμησαν το σκηνικό βίας ως αυτόνομο πολιτικό δεδομένο από το οποίο συρρικνώθηκε το ξέσπασμα της νεολαίας, τραυματίστηκε η δημόσια εικόνα της χώρας και ενισχύθηκαν τα επόμενα χρόνια σκληρές εξτρεμιστικές πρακτικές.
Ακόμα πιο αρνητικό είναι το ζήτημα της «χαλαρής» ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τους προπηλακισμούς πολιτικών, όσο στο βάθος του υποκρύπτει μια ψηφοθηρική και πολιτικάντικη χρησιμοποίηση του κινήματος των «Αγανακτισμένων». Αυτό ίσως είναι το χειρότερο. Εκφράζει τις πιο δεξιόστροφες λογικές ποπουλισμού από τις οποίες το πολιτικό σύστημα με τις σχέσεις εκλογικής πελατείας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, η άγονη κομματική αντιπαράθεση, οι τσαμπουκάδες, το στενό μικροκομματικό συμφέρον είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μείνουν φαντάσματα και ας γυρίσουμε σελίδα…
tvxs.gr