Εμας δεν μας ρωτάει κανείς;

Η καταστροφολογία συνεχίζεται σε όλους τους τόνους, με όλες τις μεθόδους και με κλιμακούμενη ένταση: oι πάντες, μηδενός εξαιρουμένου, συμβάλλουμε στην ψυχολογία του «αδιεξόδου», αναμασώντας αυτά που ακούμε από τα ΜΜΕ, από φίλους «που ξέρουν» - ή από μια «έγκυρη φήμη» (ναι, μπήκε και αυτή η εκδοχή στο παιχνίδι και το σκεπτικό μας: «Μπορεί να είναι φήμη αλλά είναι έγκυρη»). Ο Λοβέρδος σωστά διαμαρτύρεται και εμμέσως απειλεί με παραίτηση και ο Παπακωνσταντίνου συμμετέχει σε παράξενες συσκέψεις μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο, όχι εδώ, στο Λουξεμβούργο. Όλοι, στις δουλειές μας, ακούμε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς αν πληρωθούμε και αυτόν τον μήνα για τις υπηρεσίες μας – όποιες είναι αυτές και όποια μορφή και αν έχουν. Ο Ευρωπαϊκός τύπος μας αντιμετωπίζει αν όχι με εχθρότητα, πάντως με ένα γερό «αεισυχτίρ πια και η Ελλάδα», διανθισμένο με μερικά φιλικά χτυπήματα στον ώμο όπως εκφράζουν στις κηδείες οι περιλυπόμενοι στους βαρυπενθούντες την μελαγχολία τους, οδεύοντας από το τάφο προς το κυλικείο για τον καφέ της παρηγοριάς, το μπράντυ Μεταξάς και το παξιμαδάκι. Τι άλλο να πεις σε τέτοιες ώρες; Τα λόγια είναι περιττά – πράγματι.

Στην ουσία η διάγνωση είναι βαρύ εγκεφαλικό που έγινε σοβαρότερο από αβλεψία και καθυστερήσεις του ασθενούς, του γιατρού του και των συγγενών του – οι οποίοι, ενώ αποδεδειγμένα πια, ήξεραν, δεν άκουσαν καμία από τις συμβουλές των ειδικών και δεν ακολούθησαν καμία από τις προφυλάξεις που συνιστούσαν οι θεράποντες – πριν ακόμα και από την τελική διάγνωση. Τώρα ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα αλλά οι προβλέψεις για την εξέλιξή του μακροπρόθεσμα δεν είναι καταδικαστικές: σε καμιά δεκαριά χρόνια, μετά από πολλές «ανατροπές», διορθώσεις, προσαρμογές και ασκήσεις πενίας και θάρρους, είναι πολύ πιθανόν να επανέλθει και να ανακτήσει πλήρως την υγεία του – δεδομένου μάλιστα και του ιστορικού του ασθενούς που είναι παλιά καραβάνα και πολύ σκληρό καρύδι, εξαιρετικός στα δύσκολα και εντελώς άχρηστος (κατά την οικογενειακή του έκφραση «πολύ μαλάκας») στα εύκολα.

Αν θέλετε την γνώμη μου (η οποία καθόλου δεν βαραίνει αφού δεν προκύπτει από επιστημονική έρευνα όπως οι περισσότερες άλλες γνώμες), θα επιμείνω για άλλη μια φορά πως χάσαμε. Παίξαμε, χάσαμε, μας έχουνε ζώσει από παντού, ο κύκλος είναι φαύλος και θα περάσουμε μεγάλα ζόρια. Δεν μιλάω για αυτά που περνάμε τώρα, μιλάω για τα μεγαλύτερα – όταν η χρυσή βρυσούλα που ακόμα στάζει στερέψει για καλά. Αυτή η κρίση δυό πράγματα αποκάλυψε απροκάλυπτα: το πόσο «λίγη» είναι ακόμα η ΕΕ, (παντελώς ανέτοιμη για την γλυκοτραγουδισμένη «Ευρωπαϊκή ενοποίηση», η οποία ακούγεται πια σαν ρομάντζο πολύ παλιό) και το πόσο στρουθοκάμηλοι έχουμε γίνει εμείς οι Έλληνες μέσα στην αποχαύνωση της (σχετικής) αυτής «ευμάρειας» που απολαύσαμε τα τελευταία 20-30 χρόνια. Δεν θέλουμε να δούμε όλη την αλήθεια. Φοβόμαστε και να την μάθουμε ακόμη.

Πείτε με απλοϊκό, πείτε με ότι θέλετε, εγώ πολύ σοβαρά πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να προχωρήσει σε δημοψήφισμα (σε συνεννόηση με τα άλλα κόμματα και, μακάρι, με την συγκατάθεση όλων). Να τεθούν στον λαό τα γεγονότα γυμνά και χωρίς περικοκλάδες, οι πραγματικοί αριθμοί, το πραγματικό χρέος – και όλες οι εναλλακτικές, από την επιμήκυνση μέχρι την πτώχευση, μαζί με τις επιπτώσεις της κάθε επιλογής. Κάποιοι θα ταχθούν υπέρ της μίας λύσεως, κάποιοι υπέρ μιας άλλης, κάποιοι υπέρ ενός τρίτου - ρεαλιστικού όμως πάντα – ενδεχομένου. Και αφού ακούσει από τις τηλεοράσεις και τα ηλεκτρονικά μέσα, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα ο «λαός» (οι ψηφοφόροι δηλαδή), θα πάει και θα διαλέξει εκείνος, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, τι θέλει να συμβεί. Το ξαναλέω : Πείτε με ότι θέλετε, νομίζω ότι η μόνη δημοκρατική στάση αυτή τη στιγμή είναι η προσφυγή στο λαό για να αποφανθεί εκείνος για το μέλλον το δικό του και των μικρών παιδιών που δεν ψηφίζουν.

Να χειρίζεται εν λευκώ μια τέτοια ιστορική στιγμή μία κυβέρνηση που εξελέγη με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» (ενώ «δεν υπήρχε σάλιο» όπως είπε αμέσως μετά της εκλογή του ΠΑΣΟΚ πάλι ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος) είναι, κατά την ταπεινή και συνταγματικά αμόρφωτη γνώμη μου υπέρβαση εξουσίας, παραβίαση του συντάγματος και, τελικά, μία μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας: Ενός ανδρός αρχή και ενός ανδρός μάλιστα που εξελέγη με ένα ψέμα για σύνθημα: λεφτά υπάρχουν – ενώ ξέρουμε πια και επίσημα πως ήξερε πως δεν υπάρχει σάλιο και μας έλεγε ψέματα.

Ανάγκη πάσα για ένα δημοψήφισμα: να ενημερωθεί ο λαός πλήρως για όλες τις σκληρές αλήθειες και να αποφασίσει ποιες λύσεις – από τις προτεινόμενες στο δημοψήφισμα – επιλέγει. Εγώ έτσι την καταλαβαίνω την Δημοκρατία: οι ψηφοφόροι έχουν τον τελικό λόγο.

protagon.gr