Το χειρότερο που έχει συμβεί στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι έχει γίνει απελπιστικά προβλέψιμος. Οι παλιές, καλές (sic) ημέρες, που η Ελλάδα ξυπνούσε κάθε πρωί με την αγωνία, τι εξαλλότητα και τι τρέλα θα έχει σκαρφιστεί η κυβέρνησή του, έχουν περάσει και δεν έχουν γυρισμό. Πλέον, ο Τσίπρας είναι ένας πρώην Πρωθυπουργός, που δυστυχώς για εκείνον, φαίνεται ότι ούτε και αυτό το κοστούμι του ταιριάζει. Είναι ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην ξεχνιόμαστε, που δεν μπορεί όμως να κρυφτεί: Δεν θέλει να είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χωράει εκεί μέσα και μάλλον δεν χωράει πουθενά. Οχι λόγω πολιτικού μεγέθους και εκτοπίσματος. Πολύ απλά, λόγω πολιτικής ανεπάρκειας. Το δείχνουν οι ατσαλιές που κάνει εδώ και πολύ καιρό. Από τις καταστροφικές επιλογές προς τις εκλογές, τον τρόπο με τον οποίο παραιτήθηκε, το πώς, διά της ανοχής ή της σιωπής, έδωσε το δαχτυλίδι στον Κασσελάκη, πώς στη συνέχεια πήγε να τον αδειάσει και κανείς δεν του έδωσε σημασία
και πώς προσπάθησε να σβήσει με μία δήλωση τις κεντρικές επιλογές (δικές του) για τις
τηλεοπτικές άδειες και την Novartis. Ο Τσίπρας, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν τίποτε να πουν και να προτείνουν. Τίποτε απολύτως και ας μη γελιόμαστε για αυτό. Αν μάλιστα κάποιος θελήσει να γίνει κάπως αιρετικός και προβοκάτορας, ίσως πρέπει να καταλήξει στο ότι περισσότερα έχει να πει ο Κασσελάκης. Το θέμα λοιπόν, για ορισμένους, είναι πού το πάει ο Τσίπρας. Τι επιδιώκει, πώς θα το κάνει, τι ρόλο σκέφτεται για τον εαυτό του και πότε θα κάνει την επόμενη κίνησή του. Μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολη η πρόβλεψη. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει στην ουσία διακόψει κάθε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο με εκείνον της δικής του «βασιλείας», όσο και με τον σημερινό παραπαίοντα. Τι θέλει να κάνει; Προφανώς και ονειρεύεται ένα δικό του κόμμα και τον εαυτό του σε ρόλο νέου Μεσσία, κάποια στιγμή μετά τις ευρωεκλογές και με ορίζοντα τις επόμενες εθνικές κάλπες. Εντάξει, είπαμε, στην πολιτική ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ και ειδικά στην ελληνική πολιτική σκηνή, γίνονται όλα. Σωστό, απλώς σε αυτά τα όλα περιλαμβάνονται και τα πιο μεγάλα ρεζιλίκια.
https://www.protagon.gr/apopseis/ta-rezilikia-tis-politikis-44342893514
Το χειρότερο που έχει συμβεί στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι έχει γίνει απελπιστικά προβλέψιμος. Οι παλιές, καλές (sic) ημέρες, που η Ελλάδα ξυπνούσε κάθε πρωί με την αγωνία, τι εξαλλότητα και τι τρέλα θα έχει σκαρφιστεί η κυβέρνησή του, έχουν περάσει και δεν έχουν γυρισμό. Πλέον, ο Τσίπρας είναι ένας πρώην Πρωθυπουργός, που δυστυχώς για εκείνον, φαίνεται ότι ούτε και αυτό το κοστούμι του ταιριάζει. Είναι ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην ξεχνιόμαστε, που δεν μπορεί όμως να κρυφτεί: Δεν θέλει να είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χωράει εκεί μέσα και μάλλον δεν χωράει πουθενά. Οχι λόγω πολιτικού μεγέθους και εκτοπίσματος. Πολύ απλά, λόγω πολιτικής ανεπάρκειας. Το δείχνουν οι ατσαλιές που κάνει εδώ και πολύ καιρό. Από τις καταστροφικές επιλογές προς τις εκλογές, τον τρόπο με τον οποίο παραιτήθηκε, το πώς, διά της ανοχής ή της σιωπής, έδωσε το δαχτυλίδι στον Κασσελάκη, πώς στη συνέχεια πήγε να τον αδειάσει και κανείς δεν του έδωσε σημασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου