του Nicolas Lebourg
Γιατί ο κοινωνικός θυμός επιλέγει το ΕΜ αντί να συστρατευθεί με τους αριστερούς; Η αριστερά της Αριστεράς παραβλέπει ότι ο φιλελευθερισμός έχει δύο συστατικά: το οικονομικό και το πολιτισμικό. Το Μέτωπο της Αριστεράς αντιμάχεται το πρώτο και υπόσχεται το δεύτερο (εξισωτικός ανθρωπισμός, πολυπολιτισμικότητα). Όσον αφορά αυτό ακριβώς το «μελανσονικό» στοιχείο, το Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως και το εκλογικό του σώμα, είχε ιστορικά μια πιο ισχυρή σύνδεση με τις αξίες της τάξης Αυτή η γραμμή διασαλεύτηκε σε κάθε περίπτωση από το λαϊκίστικο στυλ του Ζαν-Λυκ Μελανσόν (λόγου χάρη από τις δηλητηριώδεις ατάκες του για τους δημοσιογράφους), ο οποίος όχι μόνο
δεν βρήκε ανταπόκριση στα δημόσια μέσα, αλλά έχασε και τους ψηφοφόρους του 2012 (αστούς, διπλωμάτες, δημόσιους υπάλληλους).
Η ψήφος στο ΕΜ εμφανίστηκε σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος της Αριστεράς όχι πλέον ως προδοσία στην «αντιφασιστική» παράδοση, αλλά ως συστατικό ιδεολογικού εφαλτηρίου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Σήμερα, το ΕΜ εμφανίζεται ικανό να προτείνει πλήρη προστασία, διαθέτοντας έναν λόγο αλάνθαστης εθνικής κυριαρχίας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής), που υπόσχεται στον ψηφοφόρο όλων των κοινωνικών τάξεων ότι θα είναι προστατευμένος από την οικονομική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και θα απολαμβάνει τα κέρδη του επιχειρηματικού καπιταλισμού (μοτίβο του «έξυπνου προστατευτισμού»), την προστασία του κράτους-πρόνοιας (μοτίβο της «εθνικής προτίμησης»). Αν η Αριστερά δεν επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον φιλελευθερισμό, ρισκάρει την ύπαρξή της το 2017.
Ο NicolasLebour είναι ιστορικός με ειδίκευση στην άκρα Δεξιά. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφ. «Humanité», στις 27.5.2014.
Μετάφραση: Σοφία Φραγκουλοπούλου
http://eleutheriellada.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου