Δικαιοσύνη

Του Μάρκου Δεληγιάννη

Καλοκαίριασε για τα καλά και κάθε μέρα πληθαίνουν οι καμπάνες που αναγγέλλουν, πένθιμα, τον θάνατο της Δικαιοσύνης. Σου μιλάω γι” αυτήν τη δικαιοσύνη, την ταπεινή, αυτή που στέκεται πάντα στο πλευρό της ανθρωπότητας, αυτή που ξεπετιέται αυθόρμητα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, αυτή που σέβεται το δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος να υπάρχει.

Σε λίγο η γη μας θα γεμίσει τάφους, φίλε μου. Δεν θα σου έχει μείνει ούτε ένα μέτρο λεύτερου εδάφους, σπόρους καινούργιους να σπείρεις. Ούτε μια σπιθαμή χώμα για να χαρείς της τριανταφυλλιάς τη φορεσιά, των ξέγνοιαστων παιδιών το παιχνίδι, το φίλημα σάρκας νεανικής.

Μα, φίλε μου, τι καρτερείς πια κλεισμένος μες στον αυτάρεσκο εαυτό σου; Καιρός πια ν” απαλλαχτούμε απ” όλα τ” άχρηστα στολίδια. Ας μείνουμε γυμνοί, χωρίς των ρούχων την

απατηλή προστασία κι ας σκάψουμε, με τη σκαπάνη του μέλλοντος, της νύχτας τα σπλάχνα, έως ότου μια αχτίδα φωτός κόκκινου ν” αναταράξει της μαυρίλας την κυριαρχία. Και τότε, με μάτι σαν τρυπάνι, που διεισδύει στης πραγματικότητας την επικράτεια, θα δούμε, θ” ακούσομε, όλες εκείνες τις καμπάνες που ηχούν, μόνο το θάνατο για ν” αναγγείλουν.

Ας ακούσομε τις πεινασμένες ύαινες, ας ατενίσομε το θυμό της πευκομάνας και ας σκύψομε στων ειδήσεων την σκληράδα. Εκεί, με πηχυαίους τίτλους, μας πληροφορούν:Κλείνει η βουλή αιφνιδιαστικά, την ίδια μέρα ακριβώς -τι σύμπτωση σατανική- που έφτασε η δικογρα¬φία των γερμανικών υποβρυχίων! Τι συνεπάγεται αυτό; Μα, αφελή μου φίλε, το κλείσιμο της Ολομέλειας της Βουλής στις 4 Ιουνίου, σημαίνει παραγραφή όλων των τυχόν ποινικών ευθυνών των κυβερνήσεων έως το 2012, καθώς ολοκληρώθηκε και η δεύτερη χρονιά της επόμενης Βουλής.

Μα είναι δυνατόν; Και πάλι αναρωτιέσαι. Βεβαίως, αυτό το καθορίζει με σαφήνεια περίσσια, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών!

Σκληρό κι αυτό το καλοκαίρι, φίλε μου, καθώς ο ήλιος ανελέητος θα μας μαστιγώνει. Τι ειρωνεία! Να είμαστε πλάι στη θάλασσα κι αυτή να μας γνέφει ερωτικά, κοντά της να πάμε, τη δροσιά της να χαρούμε. Κι όμως ουτε δυο μέτρα νερό δεν θα μας ανήκουν πλέον. Των ποιητών η έμπνευση, των εραστών το καταφύγιο, των αιώνων ο ψίθυρος, στα χέρια των εργολάβων θα παραδοθεί.

Τούτο το καλοκαίρι, με διαδικασίες πρωτόφαντες, της τρόικα; οι εντολοδόχοι θα ικανοποιήσουν τις αδηφάγες ορέξεις των αρπακτικών όρνεων. Όλα εκποιούνται! Τώρα, όλα είναι εύκολα. Το τσιμέντο καραδοκεί! Οι ενάλιες θεότητες, που του χρόνου η αδίστακτη κυριαρχία τις σεβάστηκε, οι υποτακτικοί της παρηκμασμένης Ρώμης, απόφαση αμετάκλητη έχουν πάρει. Παράδοση άνευ όρων των πανέμορφων ακτών, στην αναθεματισμένη την «ανάπτυξη», δηλαδή στη λήθη, στο θάνατο.

Θυμάσαι τότε που το μόχθο σου τον κατάθετες σε κάποιας τράπεζας τις ασφαλείς κρύπτες, για των γηρατειών την ανημποριά. Ξέχασέ το. Τώρα, αν τύχει κι είσαι οφειλέτης του Δημοσίου -τι πιο φυσικό- ο λογαριασμός σου υπόκειται στις ορέξεις των αρπακτικών της εφορίας. Οι ρυθμιστές της οικονομίας έδωσαν το έναυσμα. Η εφορία, μέσω ηλεκτρονικών κατασχέσεων, έχει τη δυνατότητα να μπαίνει σε τραπεζικούς λογαριασμούς με τη νόμιμη κάλυψη του Συμβουλίου της Επικρατείας και να κατάσχει, όχι μόνο το οφειλόμενο ποσό ή την οφειλόμενη δόση, αλλά και περισσότερα.

Τι κι αν έγινε διακανονισμός, τι κι αν οι δόσεις καταβάλλονται κανονικά, οι πειρατές κάνουν ρεσάλτο, ανοίγουν λογαριασμούς και ιδιοποιούνται όσα χωρούν στην αυθάδικη παλάμη τους. Εμπαιγμός! Αυτοί οι ίδιοι θέσπισαν νόμους για την προστασία των οφειλετών. Τώρα αρπάζουν, χωρίς αιδώ, μισθούς, συντάξεις, αποταμιεύσεις. Δεν πρόκειται, ούτε να σε ρωτήσουν ούτε να σε προειδοποιήσουν.

Ιστορίες τρέλας! Οι καμπάνες πένθιμα ηχούν. Η δικαιοσύνη η ταπεινή, κινδυνεύει κι η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη, ενώ ο θάνατος τόσο εύκολος. Κι οι πένθιμες καμπάνες ασταμάτητα ηχούν.

Καιρός, φίλε μου, να ηχήσουν οι καμπάνες οι καινούργιες. Το σάλπισμα των κινημάτων που αντιστέκονται και παλεύουν για δημοκρατία, ν” ακουστεί. Δεν έμεινε καιρός. Αν σύντομα «όχι» δεν βροντοφωνάξουμε, η γάτα του νεοφιλελευθερισμού, το ποντίκι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα καταβροχθίσει.

Συζητάμε για ένα σωρό πράγματα, όμως για δημοκρατία ούτε κουβέντα. Ας επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο του πολίτη στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή, ας αναλύσουμε τις σχέσεις ανάμεσα σε κράτη, ας μιλήσουμε για τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές δυνάμεις. Πρέπει οι λαοί, τώρα, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ευτυχία, στην αξιοπρέπεια. Η περιπλάνηση στις πλανεύτρες θάλασσες της αυταπάτης είναι σφάλμα επικίνδυνο.

http://eleutheriellada.wordpress.com/