Ο «αγώνας» θα…συνεχιστεί

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ σε καθεστώς ατιμωρησίας. Κάτι
άκουσαν για «Πολυτεχνεία» και δοξασμένους, για
«Εδώ Πολυτεχνείο» και βολεμένους. Μια δυο, λοιπόν,
και στον «αγώνα»! Πάμε για κατάληψη και έπονται τα
αιτήματα. Ξενυχτάμε στο σχολείο με χαρτάκι,
τσιγαράκι και ταβλάκι κι «ανεβαίνουμε» στης
συμμαθήτριας τα μάτια (αν κι αυτή δεν είναι δίπλα μας
ως…αγωνίστρια).
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν το νοιάστηκε να πειθαρχήσουν τα παιδιά. Ούτε σε
σχολικούς κανόνες (στα χαρτιά), ούτε από κοινωνική ευαισθησία για
υπακοή στους νόμους. Και, βέβαια, η Πολιτεία «κινείται» στην
ψηφοθηρική ρότα των ανθρώπων της, που ζουν και αναπνέουν για της
εξουσίας την ηδονή.
ΚΙ αν είδες τη μαθήτρια στην τάξη με ρουζ, μες και αρώματα, αν άκουσες τον μαθητή με τη βρισιά κι όλους μαζί να κολυμπούν στη «μόρφωση» των αποστηθισμένων, μη σου φανεί πως το «σύστημα»
είναι εκτός ελέγχου. Το αντίθετο! Είναι επιμελώς συντηρημένη μηχανή, που βγάζει πολίτες και
πολιτικούς, βγάζει και καταληψίες-αγωνιστές.
ΟΙ καθηγητές απεργούν. Για τα δίκια τους, απέναντι σε μιαν
αναξιόπιστη Πολιτεία που διαβεβαιώνει και υπόσχεται, αλλά το δράμα
της είναι πως δεν την πιστεύουν. Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, δεν
προδικάζουμε την εξέλιξη. Ωστόσο, είμαστε σίγουροι πως την
παραπάνω «προκατασκευασμένη», ώριμη και σφριγηλή μαθητική
«ύλη» θα την…εκμεταλλευθούν. ΟΛΜΕ και κόμματα. Η μεν μη
δυσαρεστηθούν οι βολεμένοι του κλάδου των μαθητεμπόρων
(παράνομα ιδιαίτερα) και των 99% «επαπειλούμενων», τα δε μη δεν
πέσει το κάστρο. Λες και είναι ηδονικό να κυβερνάς, σήμερα, όπως ήταν
κάποτε.
ΑΥΡΙΟ λήγει η απεργία των καθηγητών με τα «προληπτικά» αιτήματα,
αλλά «ο αγώνας συνεχίζεται». Με τον μαθητόκοσμο στα παρατημένα
μετερίζια των μεγάλων και στη σκοπιά, μην εισβάλει η μόρφωση απ’ τις
πόρτες, μη τρυπώσει η πειθαρχία απ’ το παράθυρο.
ΑΛΛΟΥ (σε χώρες πειθαρχημένων που μας…δανείζουν), είναι αδιανόητη
η κατάληψη. Αν συμβεί, τους παίρνει σηκωτούς η αστυνομία,
ανεξαρτήτως ηλικίας, ιδεών και αιτημάτων.
ΣΤΟΝ «αγώνα», λοιπόν, αλλά η ζημιά έγινε. Κοινωνία απείθαρχων,
με…διαπαιδαγώγηση «εξ απαλών ονύχων» τους.
Θανάσης Νικολαίδης