Υπάρχει μια τελευταία κόκκινη γραμμή!

Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας.
Αλλά και φίλοι μας να ήταν, τι να πω, το κάνω δικό μου δηλαδή: αν είχα έναν επιστήθιο φίλο που έμενε στο χωριό του και του έστελνα κάθε τόσο, όποτε μου ζητούσε, λεφτά για να αναστηλώσει το όμορφο εξοχικό του σπίτι, μια αρχαία έπαυλη που βρισκόταν στο ομορφότερο μέρος του κόσμου και κάποια στιγμή τον επισκεπτόμουν για να θαυμάσω κι εγώ το αποτέλεσμα κι ανακάλυπτα ότι τα χρήματα που έστελνα στον επιστήθιο αυτόν φίλο όλα αυτά τα χρόνια τα έτρωγε πίνοντας και διασκεδάζοντας με τις πουτάνες, ε, τι να πω, θα θύμωνα κι εγώ...
Και να φανταστείς ότι αυτοί –οι ιθύνοντες του γερμανικού κράτους δηλαδή, δεν είναι καν φίλοι μας. Συνεταίροι είναι. Άλλωστε τα ίδια κάνουν και στην πατρίδα τους με τους δικούς τους υπηκόους, μέχρι που αναγκάσανε και τους άλλους συνεταίρους, τους Βέλγους, που είναι κι υπομονετικοί άνθρωποι, να βγουν από τα ρούχα τους! Τους Έλληνες θα λυπηθούνε, όταν δεν λυπούνται τους δικούς τους υπηκόους και πολύ περισσότερο όταν δεν λυπούμαστε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας? 
Ένα δεδομένο είναι ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που, κατά τα φαινόμενα, ηγεμονεύεται από τη Γερμανία, κινείται στη λογική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ενός κανόνα που κατά τεκμήριο καταλήγει σε αντιδημοτικές πολιτικές και παράγει νεοφιλελεύθερες πρακτικές, ιδιαίτερα σ’ ένα κράτος στο οποίο η φοροδοτική βάση είναι μισερή και ισχνή κι όταν το κράτος αυτό είναι αναποτελεσματικό και σπάταλο.
Ένα δεύτερο δεδομένο, λοιπόν, είναι ότι αυτές οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές, στην εφαρμογή τους γίνονται ιδιαίτερα σκληρές στη σπάταλη Ελλάδα, όπου η φοροδοσία δεν είναι υποχρέωση όλων ούτε είναι -ούτε κατά διάνοια πλέον- αντίστοιχη με τη φοροδοτική ικανότητα του καθενός κι όπου η διαπλοκή των εξουσιών έχει γεννήσει την πολυνομία και την γραφειοκρατική παράλυση. Αυτή η παράλυση με τη σειρά της έδωσε και συνεχίζει να δίνει τροφή στη μικροδιαφθορά, που σήμερα, για διάφορους λόγους, μπορεί να μην κυριαρχεί πια στη ζωή μας, αλλά πάντως κυριαρχεί θορυβωδώς στα δελτία ειδήσεων, προκειμένου να κουκουλώνεται όπως-όπως η μεγάλη διαφθορά.    
Η μεγάλη διαφθορά καλύπτεται με κωλυσιεργίες και νομοτεχνικά προσκόμματα, παρόλο που σήμερα βρίσκονται υπό διερεύνηση μερικές πολύκροτες υποθέσεις, υποπολλαπλάσιες, ασφαλώς, απ’ ό,τι δικαιολογεί ο βόρβορος της διακυβέρνησής τους. Συγκλονιστική είναι και η προφανής απροθυμία της Τρόικας να υποχρεώσει την κυβέρνηση των Ολετήρων να επικεντρωθεί στον έλεγχο του αδικαιολόγητου πλουτισμού ορισμένων, που προφανώς θα αποκάλυπτε η διασταύρωση φορολογικών δηλώσεων με κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών και επεξεργασμένων εγγραφών στα διάσπαρτα υποθηκοφυλακεία της χώρας.
Είναι όμως αντιληπτό στον καθέναν, ότι οι Τροϊκανοί σύνδικοι της ελληνικής πτώχευσης δεν επιθυμούν να βλάψουν τους κλητήρες τους! Αυτή η διασταύρωση του «έσχες» των υποστηρικτών της κυβέρνησης των Ολετήρων -κι όχι μόνο αυτών-  θα άφηνε ένα «πόθεν» συνοδευόμενο από ένα πελώριο ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό τόσο πελώριο που θα μας έκανε να κοκκινίσουμε από ντροπή ως κοινωνία, που αμέτοχοι παρατηρούμε και ανεχόμαστε να κλείνουν νοσοκομεία, να διαλύεται η δημόσια εκπαίδευση, να πεθαίνουν άνθρωποι, για την εξοικονόμηση πόρων!
Υπάρχει λοιπόν, έχει πράγματι χαραχθεί -για να χρησιμοποιήσω κι εγώ την αγγλικούρα του συρμού- μια  κόκκινη γραμμή! Αυτή η κόκκινη γραμμή αποβλέπει στην αποφυγή του πριονίσματος του κλαδιού πάνω στο οποίο είναι στηριγμένη η φωλιά των ορνέων που μας κυβερνούν με την ψήφο μας μεν, αλλά κατά κατάφορη παράβαση των προεκλογικά υπεσχημένων.
Εμείς προτιμούμε να κάνομε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το «μαύρο της ΕΡΤ» ή να πανηγυρίζουμε που ματαιώθηκε το φεστιβάλ των Αυγουλοκέφαλων, που είχε προγραμματιστεί να γίνει στην Καλαμάτα στη μνήμη του δικτάτορα Μεταξά.
Στην Καλαμάτα, λοιπόν, μαζεύτηκαν δυο χιλιάδες άνθρωποι –μαζί και κάποιοι βουλευτές-για να ζητήσουν να ακυρωθεί το φεστιβάλ των Αυγουλοκέφαλων, που προσβάλει την ιστορική αλήθεια.
Σε ποια πόλη όμως θα μαζευτούν δυο χιλιάδες, έστω, άνθρωποι για να απαιτήσουν να σταματήσει να προσβάλλεται η νοημοσύνη μας? Επιτέλους αυτή η τελευταία κόκκινη γραμμή, πότε θα απαιτήσουμε να παραβιαστεί ή για να το πω και επί το ελληνικότερο αυτή τη φορά, πότε θα πέσει επιτέλους το τελευταίο φύλλο συκής που καλύπτει ακόμα την απίστευτη γύμνια των ανέντιμων που μας κυβερνούν?
Σε καμιά πόλη προς το παρόν! 
Προσπαθούμε να κρυβόμαστε από τους ίδιους μας τους εαυτούς και προτιμάμε να συζητάμε, άλλοτε λεονταρίζοντας, άλλοτε νιαουρίζοντας και να πιθανολογούμε  -βρίζοντας μαζί κι ικετεύοντάς την- αν η Φράου Καγκελάριος θα παραδεχθεί την αδυσώπητη αλήθεια για το νέο αναπόφευκτο ελληνικό κούρεμα μετά τις γερμανικές εκλογές... 
Μα η Φράου Καγκελάριος δεν είναι φίλη μας. Συνέταιρος είναι. Κι ασφαλώς, μετά το... επιτυχημένο πείραμα της Κύπρου ποιος δε θα προτιμούσε, αν βρισκόταν στη θέση της Φράου Καγκελαρίου, να κουρευτούν οι ελληνικές ιδιωτικές καταθέσεις παρά να συμβάλουν στη νέα «διάσωση» οι ψηφοφόροι του? 
Σε τελευταία ανάλυση, ποιος θέλει να συνεταιρίζεται με τύπους που έχουν κηρύξει φαλιμέντο κι επί πλέον δεν σέβονται ούτε τους εαυτούς τους? Εγώ δεν ξέρω κανέναν... Εσείς?

 http://my-pillow-book.blogspot.gr/2013/08/red-line.html