Απολυμένοι και…ιερές αγελάδες

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΝ «μπάρμπα κλπ» και θα φρόντιζε το…ανίψι.
Άλλοι διέθεταν γνωριμίες. Κι οι άλλοι; Σε ρόλο
αφισοκολλητή. Και οι…παράλλοι; Αυτοί έριξαν
χιλιόμετρα πίσω απ’ τον αφέντη-οδηγητή. Τον
πολιτικό…καριέρας. Θέλει το κόμμα οπαδούς (και
ευκαιριακούς ιδεολόγους), χρειάζεται ψήφους ο
πολιτικός, σταυρουδάκι ο βουλευτής.
ΟΛΑ τα’ κανε από…καθήκον (και υστεροβουλία) και, ως γνήσιος
νεοέλληνας του βολέματος χωρίς κόπο και σκοτούρες, στάθηκε
απέναντι στον βουλευτή του.
-Περιμένω. Μου υποσχέθηκες πως θα διορίσεις το παιδί.
-Περιμένουν κι άλλοι.
-Χωρίς μα και μου, μην «αλλαξοπιστήσω», σου πάρω τους μισούς (κι
έχω μεγάλο σόι), πάω στον απέναντι και σε φάει το σκοτάδι.
ΚΑΠΩΣ έτσι κύλησαν οι δεκαετίες και η δημοκρατία καλοπέρασε στα χέρια τους. Και η ισότητα με τις…ίσες ευκαιρίες. Με τον γείτονα (χωρίς μπάρμπα και…χιλιόμετρα) εκτός παιδειάς και…
δημοσίου, δίκην
γαμπρού εκτός νυμφώνος. Δεν ορκίστηκε «πίστιν εις το Σύνταγμα και
τους νόμους», δεν ένιωσε τη σιγουριά της μονιμότητας. Και στρώσανε
τον πισινό τους σε καρέκλες άνθρωποι και ανθρωπάκια, καμαρώνοντας
για τις γνωριμία και για την «ισχύ» της γνωριμίας.
ΧΩΡΕΣΕ απ’ το παράθυρο για πόστο ζηλευτό ο βολεμένος και το ΑΣΕΠ
(που κι αυτό το βάλαν’ χέρι), ας το…χαίρονταν άλλοι. Τα κορόιδα της
αξιοκρατίας και της τάξης στην αταξία του «συστήματος». Κι έγινε το
δημόσιο συνονθύλευμα ικανών και ανικάνων, εργατικών και
τεμπέληδων, αγενών και προπετών πίσω απ’ το γκισέ, που δεν
μπορούσες να τους ξεχωρίσεις απ’ τη...φάτσα. Ούτε απ’ την έκθεση της
αξιολόγησης που δεν υπήρχε, ούτε κι απ’ το…ποινικό μητρώο της
ατιμώρητης κομπίνας.
ΕΣΠΑΣΕ ο διάολος το ποδάρι και ξέσπασε κρίση, πλάκωσαν και
οι…εκβιαστές. «Θα πάρεις τα λεφτά, αν κόψεις κεφάλια, πριν κόψουμε
το δικό σου». Το απαιτούν οι δανειστές μας αδυσώπητα κι
ανυποχώρητοι κι έπεσε στενοχώρια-ποιον διώχνεις ποιον κρατάς;
ΤΟ’ παμε, να ξεκινήσουν απ’ τους….αγροφύλακες, μιας και τα σύνεργα
ποτίσματος κάνουν φτερά απ’ τα χωράφια των αγροτών και οι
εμπρησμοί καλά κρατούν. ΤΟ ξανάπαμε να «βάλουν χέρι» τους διορισμένους απ’ το παράθυρο και
κατ’ εξοχήν ουρανοκατέβατους «εργαζόμενους του Κοινοβουλίου». Θα
κάναμε χωρίς αυτούς/αυτές (και τα προνόμιά τους). Ο ρήτορας στο
βήμα με το…παγουράκι, ο ίδιος τις φωτοκόπιες. Μέχρι την
επαναπρόσληψη (πολύ) λιγότερων και χωρίς μέσον. Δεν είναι
δα…ηλίθιοι να στέρξουν οι εθνοπατέρες μας, δεν…αλλαξοπίστησαν τα
κόμματα για να καταστρέψουν το δημιούργημά τους. Οι απολυμένοι θα
βιώνουν την τραγωδία τους, και οι «ιερές αγελάδες» θα βόσκουν
ανενόχλητες κι ευτυχισμένες στο λιβάδι των προνομίων τους

Του Θανάση Νικολαίδη