Ο…ελεγκτής (κι ο βοηθός του)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΥ καταπιεσμένου μην του δώσεις εξουσία! Θα
ξεπεράσει τον καταπιεστή του. Σαν τον μπιστικό-
κολίγο με τα’ όπλο να φυλάει το βιός του αφέντη. Σαν
τον «δηλωσία» που ‘γινε Αλφαμίτης κι έδερνε με
λύσσα τους «πρώην».
ΤΟΝ πήραν (δεν μιλάμε για τον συγκεκριμένο…αρωγό
του ελεγκτή), με δίπλωμα οδήγησης απ’ τον στρατό. Κι απλώθηκε
μπροστά του ο κόσμος όλος. Ένιωσε αφέντης (απ’ το τίποτα), μούντζωσε
την ανεργία, δικό του το βολάν και το λεωφορείο, η άσφαλτος, ο
δρόμος. Και πίσω τα…πρόβατα. Όρθια, να τα τραβολογάει στις στροφές
και να μη σηκώνει κουβέντα. Ο παλιός που δεν μπορούσες να του μιλήσεις, ο καινούριος (ελάχιστα βελτιωμένος), χωρίς έλεγχο των
«πεπραγμένων» και της νοοτροπίας του. ΚΙ ύστερα, μας ήρθε ο…ελεγκτής! Βρέθηκε στην Αθήνα απ’ το χωριό του  και δεν είναι κακό, έχωσε την εξουσία στο τσεπάκι του κι είναι κακό.

Όσο το ξυράφι σε χέρια νηπίου. Ένιωσε σαν ρέφερι χωρίς σφυρίχτρα,
Ιαβέρης μη του ξεφύγει ο Γιάννης Αγιάννης, αφέντης-εξουσιαστής που
θα ‘στρωνε η Ελλάδα «κατόπιν ενεργειών» του.
ΜΕ τέτοιον «ελεγκτή» (και αρωγό τον οδηγό), δεν άργησε να’ ρθει το
κακό. Κι ήταν μόνο 18 χρονώ…Δεν τους άγγιξε η αλήθεια πως το παιδί
ήταν άνεργο σε οικογένεια ανέργων. Κατέβασαν τον νόμο, ανέβασαν
τους τόνους, τσάκισαν την αξιοπρέπειά του.
ΚΙ ύστερα; «Τζαμπατζής», σου λέει ο «καθωσπρέπει» ρωμιός της
καθημερινής ψιλοχοντροαπάτης κι ευτυχώς το ελληνικό φιλότιμο πήρε
φωτιά. Ναι, κύριε, τζαμπατζής και πάρε τη ζημιά (του ενός ευρώ),
μοίρασέ το στους…έντιμους της επιχείρησης που κινεί τρόλεϊ, τραίνα και
λεωφορεία. Μπας και, χορτάτοι πια, παρατήσουν τις κομπίνες που
βούλιαξαν εταιρείες αδειάζοντας ταμεία, σταματήσουν να κλέβουν
υλικά (με το ΙΧ τους εισερχόμενο δήθεν για λάδια να φεύγει
«φορτωμένο») και αποστούν απ’ το ψάξιμο της ζημιάς (του 18/χρονου).
Αυτό, λοιπόν, το παιδί πάει από προχθές με τους αγγέλους. Εσείς για
πού οδεύετε, δύσμορφοι, κακοβαλμένοι Ιαβέρηδες, που ίσως αγνοείτε
πως το πρότυπό σας αυτοκτονεί πέφτοντας στον Σηκουάνα;
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ μου τον α’ ενικό, σε ένα βιωματικό, πριν από χρόνια. Στη
Γερμανία που συχνά επικαλούμαι για τα καλά της και μέμφομαι για τα
άσχημα (την εξής έλλειψη φιλότιμου των Γερμανών). Μπερδεύτηκα με
τα εισιτήρια και τις πολύπλοκες διαδρομές των τραίνων τους και συνέχιζα τη διαδρομή, ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Ήρθε ο ελεγκτής και του εξήγησα.
Με συνόδευσε(!) ως τη στάση για το σωστό τραίνο κι αυτό ήταν όλο
Του Θανάση Νικολαίδη