Η Αντίληψη των «χρεοκοπημένων» και οι Xρεοκοπημένες αντιλήψεις. Του Γιώργου Πήττα

 

Το άρθρο αυτό αφορά στην Κύπρο και τον «καυγά» που έγινε τα τελευταία χρόνια για την επικείμενη ανέγερση του «Μεγάρου Πολιτισμού» Το έργο-για το οποίο έχω γράψει επανειλημμένως στον Κυπριακό Τύπο, χρηματοδοτείται από την Ε.Ε. κατά συντριπτικό ποσοστό και εν μέρει από ένα ελάχιστο ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού. Σε προηγούμενα άρθρα μου (στην Κύπρο) είχα αναφερθεί αναλυτικά.Το έργο, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι κρίσιμα απαραίτητο για το νησί, καθώς δεν υπάρχει ούτε μία κανονική αίθουσα για συναυλίες όπερα και άλλες παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών, υπήρξε ένα προσωπικό στοίχημα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, με την κατά γενική ομολογία αποτυχημένη υπουργία του πρώην Υπουργού Οικονομικών κου Χαριλάου Σταυράκη καρκινοβατούσε.

Και όχι μόνο καρκινοβατούσε, αλλά δέχονταν και έντονο πόλεμο από κύκλους των οποίων τα συμφέροντα απειλούνται ποικιλοτρόπως. Είτε γιατί ο πήχης θα ψηλώσει και δεν θα τον περνάνε, είτε γιατί φοβούνται πως θα πάψουν να είναι οι μονόφθαλμοι στους τυφλούς. Μεγάλος «συνήγορος» στην τελική απελευθέρωση των κονδυλίων από την Κυπριακή Βουλή, η εμπειρία της Ισλανδίας, η οποία ενώ κλυδωνίζονταν από την οικονομική θύελλα, βρήκε τον τρόπο και του κουράγιο να επενδύσει στον Πολιτισμό και να ανοίξει ασφαλώς εκτός των άλλων και, θέσεις εργασίας.

Ακολουθεί, το άρθρο-όπως δημοσιεύεται σήμερα και στον Πολίτη της Κύπρου:
Κόντρα στους Κεκράκτες της υστερίας, κόντρα στους πλασιέ του λαϊκισμού και της ευκαιριακής αντιπολίτευσης, κόντρα στον λυσσαλέο πόλεμο που έκανε εναντίον του έργου ο προηγούμενος Υπουργός Οικονομικών και την δυστυχώς ηχηρή αδιαφορία της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής, το έργο αυτό, ενδεχομένως το πιο σημαντικό έργο υποδομής (με όλη τη σημασία της λέξης) θα γίνει.
Τελικά όμως, όσοι το πολέμησαν και το καθυστέρησαν, καλό έκαναν χωρίς να το θέλουν. Γιατί, το έργο έρχεται σε μία περίοδο που η Κύπρος έχει ανάγκη από παραγωγικές επενδύσεις με προοπτική, περισσότερο από ποτέ.
Αλήθεια τι το χρειάζεται η μικρή Κύπρος με 838.000 κατοίκους και μάλιστα σε περίοδο κρίσης;
Υποθέτω τίποτα γιατί μας αρκούν τα διάφορα σκυλάδικα πολυτελείας ή όχι στα οποία η χώρα φιλοξενεί τις συστηματικές αρπαχτές ποικίλων λαμέ αοιδών εξ Ελλάδος ή κάποιων τραγουδιστών του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου, που τώρα στα γεράματα έρχονται κάθε τρεις και μία για να ενισχύσουν τις έτσι και αλλιώς παχουλές και αφορολόγητες καταθέσεις τους.
Υποθέτω τίποτα, μιας που στην Κύπρο δεν υπάρχει κοινό για σοβαρά καλλιτεχνικά γεγονότα και μέσα στον εθνικό μας σχεδιασμό έχουμε σκοπό να μείνουμε για πάντα έτσι.
Το έργο όμως θα γίνει. Σε πείσμα ολάκερης της κουστωδίας που το πολέμησε. Και δεν αναφέρομαι σε διάφορους που κατά καιρούς εξέφρασαν ερωτηματικά και αμφιβολίες διατυπώνοντας παράλληλα τον πόθο τους «αν γίνει, να δουλέψει καλά και αξιοκρατικά».
Δεν αναφέρομαι σε αυτούς, γιατί τέτοιου είδους δισταγμοί είναι θεμιτοί και χρήσιμοι.
Αυτά όμως που διάβασα εσχάτως, λίγο πριν απελευθερωθεί το κονδύλι από τη Βουλή, ήταν όχι απλά εξωφρενικά, αλλά άγγιζαν και ξεπερνούσαν ορισμένες φορές τα όρια της ευπρέπειας.
Οι χείριστοι των χειρίστων σε αυτή τη φάλτσα χορωδία, κάποια πολιτικά πρόσωπα και ορισμένοι κονδυλοφόροι, που μέχρι πρότινος ήσαν ένθερμοι υποστηρικτές του έργου αλλά, την τελευταία στιγμή έστριψαν το τιμόνι ανάποδα. Γιατί;
Προεκλογική περίοδος, Προεδρικές εκλογές. Να γιατί.
Και προκειμένου να κοπανήσουμε τον Χριστόφια, μπορούμε να βγάλουμε και τα μάτια μας.
Στην μακρινή Ισλανδία, χώρα της οποίας ο πληθυσμός είναι περίπου όσος της Λευκωσίας, μια σταλιά έθνος δηλαδή, εγκαινιάσθηκε πριν από λίγο το ανάλογο έργο. Λέγεται «Harpa Concert Hall» και το γράφω στα αγγλικά για να το αναζητήσετε στο διαδίκτυο. Το έργο, έγινε όχι απλώς μεσούσης της κρίσης αλλά σε συνθήκες απίστευτες –όπως ξέρουμε όλοι μας καλά, σε κάποια φάση η Ισλανδία βάρεσε κανόνι.
Όμως το είδαν όπως είναι στην πραγματικότητα:

1. Παραγωγική επένδυση που δίνει δουλειές
2. Επένδυση στο καλύτερο μέλλον του τόπου
3. Δημιουργία καλύτερου αστικού περιβάλλοντος για τους κατοίκους
4. Ποιοτικό ερέθισμα για τους νέους της χώρας.

Βέβαια, αυτοί οι Ισλανδοί είναι λίγο παράξενοι. Θέλουν τα παιδιά τους, να ζήσουν σε καλύτερη πατρίδα, θέλουν τα παιδιά τους να είναι καλύτερα από τους γονείς τους και θέλουν τα παιδιά τους να εννοούν ως αναβαθμισμένη ζωή κάτι περισσότερο από ένα γυαλιστερό κουρσάκι και μια βόλτα για shopping σε κάποιο εμπορικό κέντρο.
Περίεργοι τύποι ε; Μόνο που με τις περίεργες αντιλήψεις τους, οι χρεοκοπημένοι Ισλανδοί, αφού πρώτα έβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στα δικά τους παπούτσια, αφού τόλμησαν να χαρίσουν απίστευτα χρέη των πολιτών προς τις τράπεζες, αφού κυριολεκτικά ταρακούνησαν το σύστημα με μία λίγο έως πολύ αντισυστημική αντίληψη, ξεκόλλησαν από την ύφεση, ο δείκτης της ανεργίας μειώνεται γρήγορα και η αυτοπεποίθηση έχει πάρει και πάλι τα πάνω της.
Βρε, βρε τους Ισλανδούς. Που ενώ είναι μία χαψιά, έφτιαξαν στην τρικυμία και το δικό τους Μέγαρο Πολιτισμού. Και προσέξτε: Έχουν ήδη από χρόνια το ανάλογο παλιό. Οι πόλεις τους διαθέτουν επίσης δεκάδες επί δεκάδων μικρότερες αίθουσες και χώρους που φιλοξενούν πάμπολλα πολιτιστικά γεγονότα μικρού ή μεγαλύτερου βεληνεκούς.
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Από την ώρα που άνοιξε το Harpa στο Ρέικιαβικ των 117.839 κατοίκων, είναι κάθε μέρα γεμάτο. Οι εκδηλώσεις του, ένα κράμα παραστάσεων μουσικών και όχι μόνο που συνδυάζουν το υψηλό καλλιτεχνικό προϊόν με την εμπορική επιτυχία, είναι sold out.
Το συγκεκριμένο έργο της Ισλανδίας, έχει ακριβώς την ίδια φιλοσοφία με το Κυπριακό.
Είναι πυρήνας και καρδιά της πόλης, τόπος συνάντησης, δηλαδή ζωντανό. Και είναι αυτό το σημείο στο οποίο απέτυχε παταγωδώς το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Τελειώνω επισημαίνοντας ορισμένα στοιχεία που οι Κεκράκτες λησμονούν τεχνηέντως:
Το Μέγαρο, έτσι και αλλιώς συγχρηματοδοτείται από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα χρήματα αυτά δόθηκαν από την Ε.Ε. για αυτόν τον σκοπό και μόνο, δεν θα μπορούσαν να πάνε αλλού. Αν δεν τα αξιοποιούσαμε, απλά όχι μόνο θα τα χάναμε, αλλά θα είχαμε και παθητικό από τα κεφάλαια που έχουν ήδη επενδυθεί. Επίσης. Για την καυτή περίοδο 2012-2013 η Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση υπερκαλύπτει την κρατική συμμετοχή, ώστε να μην παρενοχληθεί ο προϋπολογισμός και οι οικονομικοί σχεδιασμοί σε περίοδο κρίσης.
Το έργο, με την έναρξή του, δημιουργεί εκατοντάδες μόνιμες θέσεις εργασίας άλλες άμεσες και άλλες έμμεσες και επηρεάζει παραγωγικά αρκετούς παρελκόμενους τομείς της οικονομίας.
Για να μην γράφω πολλά και σας κουράζω. Και, επειδή ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά εξόχως παραπλανητικά, όσοι πραγματικά ενδιαφέρεστε, κάντε μια βόλτα στο διαδίκτυο. Κοιτάξτε τι κάνει η γειτόνισσα Μάλτα. Τι κάνει η μικρή (και χρεοκοπημένη Ισλανδία) Τι κάνουν άλλες χώρες της Ευρώπης που είναι σε σχετικά κοντινή κλίμακα.
Ως πότε επιτέλους διάφοροι για λόγους ακατανόητους θα καλλιεργούν την οικτρή αντίληψη πως ο Πολιτισμός είναι «πολυτέλεια»; Πότε θα περιθωριοποιηθούν όλες αυτές φωνές του παρελθόντος;
Η Κύπρος, ήδη διαθέτει εξαιρετικές πρωτοβουλίες Πολιτισμού. Από το Ριάλτο στη Λεμεσό μέχρι την αξιοθαύμαστη δουλειά του Pharos Arts Foundation (και όχι μόνο) η Κύπρος έχει αποδείξει πως θέλει να γίνεται διαρκώς καλύτερη.
Το Μέγαρο Πολιτισμού, θα λειτουργήσει ως βήμα και συνεκτικός ιστός για όλα αυτά.
Και τα παιδιά μας, θα έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον και να ρίξουν τα φάσκελα της περιφρόνησης στις χρεοκοπημένες αντιλήψεις του χθες.
tvxs.gr