γραμματέας του Κ.Σ. της Νεολαίας Συνασπισμού
Η ίδια η φύση της κρίσης που βιώνουμε διαγράφει δύο δυνατότητες εξόδου. Η μία σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας, η άλλη σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου. Η κυρίαρχη αφήγηση υποστήριξε από την πρώτη στιγμή ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ελληνική ιδιαιτερότητα για την οποία ευθύνονται οι σπατάλες και η κακοδιαχείριση, το ότι «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία δομική καπιταλιστική κρίση, μία κρίση που πυροδοτείται από την αντίθεση μεταξύ του τεράστιου πλούτου που παράγεται στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και την ταυτόχρονη αύξηση των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε μία περίοδο αύξησης του ΑΕΠ σχεδόν 60%. Το ελληνικό χρέος όμως παρέμεινε σταθερά πάνω από το 100% ως ποσοστό του ΑΕΠ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτό συνέβη λόγω της μείωσης στη φορολογία των κερδών του κεφαλαίου, που έχει μειωθεί σταδιακά από το 45% στο 20%. Με άλλα λόγια, το ελληνικό χρέος αποτελεί σε τεράστιο βαθμό νόμιμη, συσσωρευμένη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου. Αποτελεί την άλλη όψη των κερδών του ελληνικού καπιταλισμού. Τα δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων στις ελβετικές τράπεζες αποτελούν απλώς μία από τις πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας.
Η σημερινή επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, στο δικαίωμα στην ασφάλιση και την περίθαλψη, η
διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου αποτελούν τη μετατροπή της κρίσης σε ευκαιρία για τους κυρίαρχους. Αποτελούν την ολοκλήρωση μιας στρατηγικής χρόνων. Το χρέος σε αυτήν τη στρατηγική αποτελεί απλώς ένα χρήσιμο εργαλείο. Δεν ντρέπονται να υποστηρίξουν ότι ο σχεδιασμός τους είναι: 120% χρέος + 10 χρόνια λιτότητας = 120% χρέος. Γίνεται έτσι φανερό ότι το ζητούμενο δεν είναι το χρέος, αλλά το τι θα συμβεί αυτά τα 10 χρόνια. Ακριβώς επειδή δεν αντιμετωπίζουμε μία απλή κρίση χρέους, η προσπάθεια των αστικών σχεδιασμών επικεντρώνεται στον κύριο τρόπο που γνωρίζει ο καπιταλισμός για να υπερβαίνει τις κρίσεις του, μία διαδικασία δηλαδή συνολικής υποτίμησης της εργασίας μέσα από συνεχείς αναδιαρθρώσεις.
Το διακύβευμα που ορίζεται με βάση τα παραπάνω είναι ένα: να καταφέρει ο κόσμος της εργασίας να βγει νικητής στον πόλεμο που διεξάγεται εναντίον του, να καταφέρει να απαντήσει στα πιο άμεσα και ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα. Μία τέτοια διαδικασία απαιτεί τη συνολική ανατροπή των σημερινών κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Απαιτεί πρακτικές που θα ορίζονται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια και μεθοδολογία, με βάση την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου. Απαιτεί διαφορετικές δομές συμμετοχής, ελέγχου και δημοκρατίας. Μπροστά στα διλήμματα και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης Παπαδήμου και της τρόικας, που μας ζητάνε θυσίες για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, και τις απειλές εξόδου από την ευρωζώνη απαντάμε: καμία θυσία για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, καμία θυσία για το ευρώ.
Η συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και ευρύτερα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας μπορεί να αποτελέσει τον κρίσιμο καταλύτη στη δημιουργία της δύναμης για την υλοποίηση των παραπάνω κατευθύνσεων. Μόνο μέσα από την όξυνση των αντιστάσεων και των αγώνων υπάρχει η ελπίδα να οδηγηθούμε σε εκλογές που δεν θα ορίζονται αποκλειστικά από τους σχεδιασμούς και τα διλήμματα των κυρίαρχων, εκλογές δηλαδή που θα μπορέσουν να εκφράσουν ανόθευτα τη λαϊκή βούληση.
to pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου