Πρόγραμμα «πεθαίνω στο σπίτι»

Τα υπουργεία Υγείας, Οικονομικών, Εσωτερικών και Εργασίας ενημερώνουν: οι ανήμποροι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας άνω των 65, άτεκνοι, καθώς και οι έχοντες παιδιά τα οποία εξακολουθούν να έχουν εργασία μπορούν από τώρα να δηλώσουν συμμετοχή στο πρόγραμμα «πεθαίνω στο σπίτι».

Όχι, δεν τρελάθηκα, όχι ακόμα τουλάχιστον. Προσπαθώ να κρύψω την οργή μου πίσω από το χιούμορ γιατί αν την αφήσω να βγει οι κάτοικοι της Κερατέας θα μοιάζουν παιδάκια του κατηχητικού μπροστά μου. Τόση οργή που συσσωρεύεται μέσα μας που πάει;

Το πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι λειτουργεί εδώ και 14 χρόνια και βοηθά πάνω από 100.00 χιλιάδες άτομα. Κοινωνικοί λειτουργοί (απλήρωτοι 7-8 μήνες αλλά αυτό είναι από άλλη παράνοια) επισκέπτονται κυρίως ηλικιωμένους ανθρώπους. Τους μετρούν την πίεση, παίρνουν αίμα για εξετάσεις, γράφουν τα φάρμακα που τους τα φέρνουν στο σπίτι. Πολλοί τους βοηθούν και με μικροδουλειές όπως πληρωμή λογαριασμών κτλ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν απευθύνεται μόνο στην τρίτη ηλικία. Βοηθά ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ανάπηρους, καθηλωμένους στο κρεβάτι από αρρώστιες όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι εργαζόμενοί του δεν παρέχουν μόνο έργο, ασκούν λειτούργημα. Υπάρχουν άνθρωποι που βασίζονται αποκλειστικά στην παρουσία τους όχι μόνο για την υγεία τους αλλά και για την ανθρώπινη επαφή. Άνθρωποι ανήμποροι που δεν έχουν κανέναν στον κόσμο και επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους μέσω αυτής της εβδομαδιαίας επίσκεψης.

Σύμφωνα με νέα κυβερνητική απόφαση απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετάσχεις στο πρόγραμμα είναι να υπάρχει άνεργο μέλος στην οικογένεια. Ναι καλά διαβάσατε. Άνεργο. Το υπουργείο ζητάει ανάμεσα σε μια πλειάδα άλλων χαρτιών και επικυρωμένο αντίγραφο της κάρτας ανεργίας. Αν δεν έχεις παιδιά, πέθανες. Αν τα παιδιά σου δεν είναι άνεργα ψάξε τάφο να κρυφτείς.

Λεφτά δεν υπάρχουν, το κράτος πέταξε το μπαλάκι στους επίσης χρεωκοπημένους δήμους και ένα πανέξυπνο μυαλό κάπου στο υπουργείο σκαρφίστηκε αυτή την προϋπόθεση για να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του και να μην ανακοινώσει απλώς την κατάργηση του προγράμματος. Άλλη λογική εξήγηση δεν μπορεί να φανταστεί ο φτωχός μου νους. Βοηθήστε με.

Μέχρι εδώ ήμουν κυρία. Από εδώ και κάτω σας προειδοποιώ, θα λαϊκίσω ασύστολα. Δεν το θέλω αλλά ίσως είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν. Σκέφτομαι αυτά τα «περήφανα γηρατειά», τους ανθρώπους που έμαθαν να ζουν με σύνταξη που θυμίζει τα ψίχουλα του κοντορεβυθούλη, ηλικιωμένους που ταλαιπωρούνται από φαρμακοποιούς, γιατρούς και οποιονδήποτε άλλο τους μετατρέπει σε μοχλό πίεσης για τα συμφέροντα του, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και πάνε κατά διαόλου οι ανοχές μου.

Σκέφτομαι μίζες, φακελάκια, γιατρούς με βίλες, χιλιάδες ευρώ που πετάχθηκαν σε κουβάδες κάτω από χειρουργικά κρεβάτια, φαρμακευτικές εταιρίες που έπαιξαν χοντρά παιχνίδια που τους απέφεραν τεράστια κέρδη με την ανοχή του κράτους.
Σκέφτομαι κυρίως τον κυρ Γιάννη που μένει δίπλα μας, είναι κατάκοιτος και άτυχος, δεν έχει παιδιά για να βγουν στην ανεργία. Η παρουσία της κοινωνικής λειτουργού ήταν η μοναδική του ελπίδα και παρηγοριά. Φαντάζομαι τον κύριο Λοβέρδο που διακηρύττει παντού την ειλικρίνεια του να στέκεται δίπλα του φορώντας εκείνη την μωβ πένθιμη γραβάτα του και να του λέει:
«Κύρ- Γιάννη ο μόνος που δεν σε έχει ξεχάσει είναι ο Χάρος αλλά σου υπόσχομαι ότι αν συμβεί και αυτό εγώ θα παραιτηθώ».

Ντροπή, πια. Αν δεν έχετε από που αλλού να κόψετε, κόψτε τα ψέματα. Εδώ που φτάσαμε λιγότερο θα μας σόκαρε μια έκθεση με τα οφέλη που προσδοκά το κράτος από το θάνατο τους. Η αλήθεια μπορεί να μας πληγώνει, το ψέμα μας υποτιμά και οπλίζει τα χέρια μας.

ΥΓ. Κύριε Λοβέρδε, συγχωρέστε με που αναφέρω μόνο το όνομα σας και όχι και των υπολοίπων υπουργών που συνυπογράφουν την απόφαση, τώρα που το σκέφτομαι οι τέσσερις σας πάνω από τον κυρ Γιάννη θα ήσασταν πιο χρήσιμοι.

protagon.gr