Παραλογισμοί ή πραγματικότητα;

Ετών 25, απόφοιτος ΑΕΙ, σπουδές, ξένες γλώσσες, συμμετοχές σε αρκετά φοιτητικά και μεταφοιτητικά συνέδρια διαφόρων θεματικών ανά την Ελλάδα, στρατιωτική, όσο πιο ένδοξα γίνεται, θητεία, εθελοντής και τέλος υποψήφιος μεταπτυχιακός. Θα μου πείτε γιατί η αναφορά στα παραπάνω, όχι δεν αποτελούν μια προσπάθεια εύρεσης εργασίας, αποτελούν μέρος μιας πολύ συνοπτικής αναζήτησης στο ‹‹Γιατί›› βρισκόμαστε σε αυτή την τόσο δύσβατη και συνεχώς κατηφορική κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο για τους νέους όσο και για τους υπολοίπους πολίτες, τη στιγμή που εν έτη 2017 και οι διανομείς φαγητών διαθέτουν πτυχίο ΑΕΙ.
Θα αποφύγω την περιγραφή συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών γεγονότων από την απαρχή της κρίσης έως και σήμερα για λόγους ψυχολογικούς, εννοόντας ότι όλους, μας έχουν κουράσει οι αναλύσεις που γίνονται κατά καιρούς για το ‹‹τι έφταιξε›› και
καταλήξαμε εδώ την σήμερον.

Ζούμε λοιπόν, έχοντας ως δεδομένο από τα τέλη περίπου του 2008, παρέα με τη χρηματοπιστωτική κρίση (σε αυτή τη μορφή ξεκίνησε), συγκατοικώντας με τους δανειστές μας, ΕΕ και ΔΝΤ σε όλη μας πλέον την καθημερινότητα αδιαμφισβήτητα. Ξυπνάμε ανά δυο με τρία περίπου έτη ένα όμορφο πρωινό και μαθαίνουμε ότι η χώρα μας υπέγραψε άλλό ένα Μνημόνιο (δανειακή σύμβαση δηλαδή) με ακόμη περισσότερα είτε εξελισσόμενα επώδυνα μέτρα. Και που φτάνουμε μετά από τόσα μέτρα; Ποιά είναι η εφαρμογή τους στην πραγματική οικονομία και στο νοικοκυριό του κάθε έλληνα πολίτη; Το αποτέλεσμα έχει πάντα αρνητικό πρόσημο. Η χώρα συνεχίζει να δανείζεται ακατάπαυστα άρα συνεχίζει να χρεώνεται και να επιβαρύνει με αυτόν τον τρόπο ακόμη περισσότερο τους πολίτες αλλά και τα δυο απολύτως στάσιμα χρέη που διαθέτει. (Δημόσιο και Εξωτερικό/Εμπορικό χρέος).
Ωστόσο, η ύπαρξη μιας λέξης που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις έχει γίνει ο χειρότερός μας εφιάλτης και δεν είναι άλλη από την «ανάπτυξη». Θα σας πω κάτι. Όσο αυτή η χώρα γυρίζει την πλάτη στη νεολαία που επρόκειτο να την στελεχώσει και στην οικονομική επένδυση που έχουν κάνει οι οικογένειες για να την σπουδάσουν όλα αυτά τα χρόνια, ανάπτυξη δε θα υπάρξει ούτε και στην περίπτωση που τα δις του κυρίου Σώρρα υπήρχαν!
Σοβαρό σύστημα αγοράς και εύρεσης εργασίας δεν διαθέτουμε, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες, εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν πως ο ΟΑΕΔ καλύπτει αυτό το κενό. Πού θέλω να καταλήξω˙ γίνονται σπουδές για να καλυφθούν οι προσωπικοί μας εγωισμοί, χρεώνοντας τα νοικοκυριά ακόμη περισσότερο, χωρίς κανένας απόφοιτος οποιασδήποτε σχολής να γνωρίζει σε ποσοστό 90% με τι αντικείμενο θέλει και μπορεί να ασχοληθεί. Στην Ελλάδα καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης «για την πάρτη μας», για τους Ακαδημαικούς, για τους Πολιτικούς και για τις τοπικές κοινωνίες που επωμίζονται τα ενοίκια και έμμεσα τα χαμηλα πλέον εισοδήματα των γονέων.
Καταλήγοντας, θέλω να αναδιατυπώσω, κάτι που έχω ξαναγράψει: την ανάγκη χάραξης μακροπρόθεσμης πολιτικής σε όλους τους κομβικούς τομείς της χώρας πράγμα που δεν ξεκινάει από τους πολιτικούς ‒η εναλλαγή κυβερνήσεων ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεν βοηθαέι‒ αλλά από τους ίδιους τους πολίτες και ιδιαιτέρως από τους νέους οι οποίοι έχουν αποχαυνωθεί στη διασκέδαση και στα μεροκάματα των κλαμπ. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση χαλαρότητας και μη αναστροφής της παρούσας κατάστασης. Η οικονομική κρίση όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα μας καταστρέφει μέρα με τη μέρα αφήνοντάς μας ανήμπορους. Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και δεν στηρίζεται μόνο στο σύστημα, στη γραφειοκρατία και στο κράτος, αλλά επίσης στις συνήθειες, τη νοοτροπία και την προσπάθεια που καταβάλουμε όλοι στην καθημερινότητα μας. Πράττουμε λοιπόν τα δέοντα, αναφέρομαι κυρίως στους νέους, για να σώσουμε τη χώρα αλλά και να σωθούμε από αυτήν ή μήπως να μεταναστεύσουμε μαζικά και να την αφήσουμε στη μοίρα της; Παραλογισμοί λοιπόν ή πραγματικότητα; Το αφήνω στην κρίση σας…
*Ο Χρήστος Στέφος είναι Πολιτικός Επιστήμονας και υποψήφιος μεταπτυχιακός φοιτητής στην Εφαρμοσμένη Οικονομική.
 http://www.protagon.gr/anagnwstes/paralogismoi-i-pragmatikotita-44341358717