Γιατί δεν «μίλησαν»(;!)

Του Θανάση Νικολαΐδη 
Θα μας…εξόπλιζαν. Εθνικά, κρατικά, πανελλαδικά. Τι
έκαναν; Θωράκισαν το προσωπικό τους συμφέρον.
Εξόπλισαν τη τσέπη τους με κρατική μίζα και
προμήθεια. Χωρίς την αγωνία πώς θα κρύψουν τα
κλεμμένα. Το’ χαν φροντίσει από πριν για να χαθούν
τα ίχνη. Το δήλωσε με σιγουριά ο κ. Τσοχατζόπουλος:
«Ας ψάξουν. Δεν θα βρουν τίποτα». Όχι, βέβαια γιατί δεν υπάρχει, αλλά
γιατί τα ίχνη για την «απόδραση» του χρήματος για τις of shore
χάνονται, έξω απ’ τα σύνορά μας.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ με…αγωνία. Δίκες που…υπόσχονταν πολλά. Για ομολογίες
(που δεν έγιναν) και για ονόματα συνενόχων. Περιμένοντας,
στριφογύριζε στο μυαλό μας εκείνο το «κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο
τους». Δεν τον έχασαν-δεν υπήρξε λόγος. Ούτε ομολογία και κατάθεση
στοιχείων, ούτε φωνές και αλληλοσπαραγμός. Και τράβηξαν για τη φυλακή…κατά μόνας αυτουργοί (Άκης…φρόντισε για όλη την οικογένεια), με τους μακρινούς συνενόχους να…κοιμούνται
μακαρίως.
ΜΠΟΡΑ είναι-θα περάσει και το χρήμα παραμένει «θαμμένο». Και,
βέβαια, οι απορίες μας παραμένουν. Γιατί «δεν μίλησαν», δεν
αποκάλυψαν. Είναι το «ένοχος ένοχον ου ποιεί»; Είναι ο φόβος για τις
σφαίρες μαφιόζων έξωθεν; Τίποτα δεν είναι. Το ‘ξεραν πως με
τσακωμούς στο δικαστήριο και αλληλοκαρφώματα, θα φτάναμε στην
πηγή. Στα θησαυροφυλάκια του…ιδρώτα τους. Για ό,τι λάτρεψαν και
απόκτησαν, παραμερίζοντας την ηθική.
ΑΝ η Λογίστρια, για παράδειγμα, τινάζονταν απ’ το εδώλιο
κραδαίνοντας ένα «χαρτί», είτε και ο Άκης «πυροβολούσε» τον κ.
Σμπώκο με πιστόλι, αυτός θα απαντούσε με κανόνι. Θα έμπαιναν σε
τάξη τα χαρτιά και τα στοιχεία. Οι «φονιάδες» θα οδηγούσαν τη
Δικαιοσύνη στον τόπο του εγκλήματος για αναπαράσταση.
ΓΙ αυτό και…θυσιάστηκαν. Για εαυτούς (ο νόμος προβλέπει
πρόωρη…απελευθέρωση) και κληρονόμους. Δεν θα βρούμε τα λεφτά
και το δημόσιο θα περιμένει-μόνο οικογένειες με μαγκάλια θα βρούμε.
Στα σκοτάδια, χειμωνιάτικα, και με το όνειρό τους να τελειώνει με ένα
πιάτο φαΐ και μια λάμπα στο ταβάνι.
ΤΗΣ φυλακής τα σίδερα είναι για τους…συνετούς και υπομονετικούς. Το
όνειρο των «εξοπλισμένων» θα κρατήσει όσο να φαγωθούν τα
κρυμμένα. Και (τους) φτάνουν για πολλές ζωές.
Θανάσης Νικολαίδης