Γιατί απέχουν οι νέοι;

Μετά την εκδήλωση στο Ακροπόλ και τις εκδηλώσεις των 58 στην περιφέρεια ξεκίνησε μια ατελείωτη συζήτηση για την αιτία της μειωμένης προσέλευσης των νέων στις εκδηλώσεις για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Στις περισσότερες από αυτές οι νέοι μαστιγώνονται ως «απολιτίκ, αδιάφοροι, παρτάκηδες, βολεψάκηδες». Είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων να θυμούνται συχνά το χάσμα των γενεών και να ξιφουλκούν εναντίον των νεαρών.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δεν είναι ενιαίο το «σώμα» των νέων, υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, με ανησυχίες, επιθυμίες, όνειρα και οράματα που ποικίλλουν. Επομένως, το να κατηγορούμε συλλήβδην τους νέους για μια συγκεκριμένη στάση είναι βασικό λάθος. Το πιο συχνό επιχείρημα που ακούω είναι πως οι δυναμικές ηλικίες, ως πιο
επιπόλαιες, συσπειρώνονται
γύρω από
τη Χρυσή Αυγή ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Λάθος και αυτό. Όσα ήταν τα άσπρα κεφάλια στις συγκεντρώσεις των 58 άλλα τόσα ήταν και στις αντίστοιχες του ΣΥΡΙΖΑ. Η συσπείρωση νεαρών γύρω από την ΧΑ δεν θα ξεπεραστεί με την ενοχοποίηση των ψηφοφόρων, ούτε με νουθεσίες προς αυτούς που έδωσαν ψήφο σε ένα ναζιστικό κόμμα. Η βάση της αιτιολόγησης της βρίσκεται στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, της δυσπιστίας στους πολιτικούς πρωταγωνιστές των τελευταίων δεκαετιών και σε ένα μείγμα αυτοκαταστροφής και αγανάκτησης. Η συσπείρωση στους ακραίους χώρους φανερώνει την παραίτηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την ελπίδα της ανάκαμψης.
«Οι νέοι στην πλειοψηφία τους δεν ακολουθούν τις κομματικές εκδηλώσεις». Σωστή διαπίστωση! Γιατί;
Λείπει, από τις εκδηλώσεις αυτές, το στοιχείο του νεωτερισμού. Οι συγκεντρώσεις χαρακτηρίζονται από τον παλαιοκομματική φόρμα των πάνελ, που δεν έχουν καμία αλληλεπίδραση με το κοινό, με ομιλίες χωρίς σαφείς προτάσεις. Όσες πολιτικές κινήσεις και κόμματα δοκίμασαν μικρές συγκεντρώσεις σε καφέ, βιβλιοπωλεία ή γραφεία με άξονα την συζήτηση, με συγκεκριμένο θέμα και όχι την παρακολούθηση αόριστων πολιτικών ομιλιών, είδαν νέους να συμμετέχουν.
Ακούω επίσης την κατηγορία πως «οι νέοι εμπνέονται από τη μόδα του απολιτίκ». Υπάρχουν κάποιοι που ακολουθούν την πλήρη αποχή. Αλλά σε ποια εποχή δεν υπήρχαν τέτοιοι νέοι;
Αυτό που παρατηρώ από τις παρέες μου είναι πως οι νέοι μιλούν ακόμα για πολιτική . Ίσως με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που θα θέλαμε, αλλά συζητούν με ωριμότητα ζητώντας πρακτικές λύσεις και όχι λόγια. Όσα λένε φανερώνουν την οργισμένη ελπίδα για την επόμενη μέρα της χώρας. Οι εκδηλώσεις, που θα έχουν θετικό αντίκτυπο σε νέους πολίτες, θα είναι θεματικές εκδηλώσεις με θεματολογία σχετική με τα ζητήματα της παιδείας, της ανεργίας και της ανάπτυξης. Σε αυτές τις εκδηλώσεις πρέπει το σχήμα των προσώπων που θα κάνουν τις ολιγόλεπτες προτάσεις να είναι ηλικιακά μεικτό. Να περάσουμε από την γενιά των 60+ πολιτικών στην γενιά των 40 ή των 30. Οι νέοι θέλουμε να δούμε πρόσωπα με παρόμοιες αγωνίες και ταυτόσημους προβληματισμούς.
Δεν περιμένουμε- και δεν πρέπει- τα κόμματα να κατακλυστούν από χιλιάδες νέους που θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας το 2014. Πρέπει, όμως, να βρουν 3-4 νέους ταλαντούχους νέους με καινοτόμες ιδέες και απόψεις. Η προϋπόθεση αυτή τίθεται, καθώς υπάρχει το παράδειγμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που συμπεριφέρεται με τον πλέον παλαιοκομματικό τρόπο.
Αυτή, είναι και η λύση, ώστε η ανασύσταση της κεντροαριστεράς να μην είναι έργο μόνο των 60άρηδων, αλλά να κινητοποιήσει και τις ηλικίες που θα φέρουν την ευθύνη της οικονομικής και κοινωνικής ανοικοδόμησης της χώρας.
Ο πολιτικός χώρος που θέλουμε να ανασυγκροτηθεί υπάρχει ως ρεύμα και στις νέες ηλικίες! Ας αφήσουμε λοιπόν το μαστίγωμα στους νέους και ας μιλήσουμε με αυτούς και όχι χωρίς αυτούς! Εμείς οι νέοι από την πλευρά μας πρέπει να δραστηριοποιηθούμε αν δεν θέλουμε να δούμε ξανά τα ίδια πρόσωπα στο προσκήνιο. Η αποχή δεν είναι επιλογή που φανερώνει δύναμη, αλλά αδυναμία!
*Ο Ανδρέας Γιαννακόπουλος είναι φοιτητής τμήματος Χημείας πανεπιστημίου Πατρών και μέλος της επιτροπής πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας
http://www.protagon.gr