Η έκπτωση της δημοκρατίας. Του Κώστα Χρυσόγονου

Η κυπριακή κρίση αναδεικνύει το κατασκευαστικό ελάττωμα της Ευρωζώνης, δηλ. την απουσία κεντρικής πολιτικής διαχείρισης με πανευρωπαϊκή νομιμοποίηση. Έτσι η ανεμπόδιστη, στα πλαίσια του ενιαίου νομίσματος, κίνηση των (ιδιωτικών) κεφαλαίων απειλεί να καταστήσει τις «αφερέγγυες» μεσογειακές χώρες προτεκτοράτα των «φερέγγυων» κρατών του βορρά.

Το πρόβλημα της ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών ήταν σε απόλυτους αριθμούς ασήμαντο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ωστόσο οι γερμανικές προεκλογικές σκοπιμότητες απέκλειαν την αντιμετώπισή του με τρόπο που θα διαφύλασσε την εμπιστοσύνη προς το κυπριακό τραπεζικό
σύστημα και την ευστάθεια της κυπριακής οικονομίας. Η απουσία ευρωπαϊκών πολιτικών δομών με τις απαραίτητες αρμοδιότητες για να αντιστοιχηθεί και να υποστηριχθεί το ενιαίο νόμισμα έχει ως συνέπεια την τύχη των κοινωνιών του μεσογειακού νότου να την αποφασίζουν οι προβλέψεις για τη συμπεριφορά των Γερμανών ψηφοφόρων. Οσο για τους πολίτες των μεσογειακών χωρών, αυτοί εξακολουθούν να ψηφίζουν, χωρίς όμως να καθορίζουν τελικά με την ψήφο τους τίποτα.
Απολογητές της μνημονιακής πολιτικής διατυμπανίζουν ότι θα ήταν καλύτερα για την οικονομία της μεγαλονήσου αν η κυπριακή Βουλή είχε αποδεχθεί το πρώτο σχέδιο «κουρέματος» καταθέσεων, παρά το τελικό, προκειμένου να μας πείσουν ότι η ευπειθής συμμόρφωση στις εξωφρενικές απαιτήσεις της «τρόικας» είναι μονόδρομος. Στην πραγματικότητα το μόνο που αποδεικνύεται είναι η έκπτωση της δημοκρατίας στις χώρες του νότου. Το δίλημμα το οποίο αντιμετώπισε η κυπριακή Βουλή είχε τόση δημοκρατική ποιότητα όση και το δίλημμα των Ελλήνων ψηφοφόρων για το χουντικό ψευδοσύνταγμα του 1968, που ουσιαστικά είχαν ερωτηθεί αν επιθυμούν δικτατορία με «συνταγματικά» προσχήματα ή χωρίς αυτά.
Το νέο μοντέλο ευρωπαϊκής διακυβέρνησης είναι αυταρχικό, αφού καταλήγει στην ισοπέδωση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών των «αμαρτωλών» (κατά Μέρκελ) κρατών και στην εκκένωση των πολιτικών τους δικαιωμάτων από ουσιαστικό περιεχόμενο. Ακόμη χειρότερα όμως, είναι μακροπρόθεσμα μη βιώσιμο, διότι η πικρία που εκθρέφει μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών καθιστά ακόμη πιο αδιόρατη την έτσι κι αλλιώς ασθενική ευρωπαϊκή συλλογική ταυτότητα, ενταφιάζοντας τις προοπτικές πολιτικής ενοποίησης.
tvxs.gr