| |||
Ήδη σε Βρυξέλλες και
Φρανκφούρτη, δεξαμενές σκέψης και αρμόδια τμήματα της Κομισιόν και της ΕΚΤ
απεργάζονται σενάρια, κατά τα οποία η ΕΕ ενδεχομένως να κληθεί να συμπληρώσει το
κενό της αποχώρησης του ΔΝΤ. Ωστόσο, τα νομικά και πολιτικά προβλήματα είναι
τεράστια.
Οι κοινοτικοί μηχανισμοί χρηματοδότησης προβλέπουν εκ του καταστατικού τους τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ενώ και η εξέλιξη του δημοσίου χρέους θα είναι τέτοια, ώστε, αφενός η Ελλάδα δε θα επιστρέψει στις αγορές ούτε το 2020 ενώ και οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι μπορεί και να αρχίσουν να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους να τραβήξουν την μπρίζα.
Σε μια τέτοια περίπτωση οι οικονομικοί αναλυτές των Βρυξελλών θεωρούν αναπόφευκτο πως η Ελλάδα θα αναγκαστεί να τυπώσει το δικό της νόμισμα. Το πολιτικό περιβάλλον, μάλιστα, στην ΕΕ είναι τέτοιο που τα περιθώρια της αλληλεγγύης εξαντλούνται. Δυνάμεις όπως οι Φλαμανδοί εθνικιστές (NVA) δε θέλουν να μοιραστούν «τον πλούτο τους» με τους Βαλλόνους συμπολίτες τους, πόσο μάλλον με μια χώρα του Νότου, που εγνωσμένα απέφυγε να λάβει τα σωστά μέτρα για τρία περίπου χρόνια.
Όσο μάλιστα και αν ακούγονται φωνές συμπάθειας από την Α. Μέρκελ και τον Φ. Β. Στάινμαγερ, η κοινή πεποίθηση είναι πως η Ελλάδα συνεχίζει και φέρεται ως το «κακομαθημένο παιδί της Ένωσης», τη στιγμή που συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων μετακυλούν το κόστος στον πληθυσμό που δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις. Κύκλοι της Κομισιόν έφερναν ως παράδειγμα την Ιρλανδία: οι Ιρλανδοί πολίτες αναγκάστηκαν να πληρώσουν για την κρίση του τραπεζικού και μόνο συστήματος της χώρας τους, χωρίς να έχουν καμία ευθύνη οι ίδιοι και το έκαναν αδιαμαρτύρητα, άψογα και σήμερα επιστρέφουν στις αγορές, διεκδικώντας μάλιστα το δημόσιο χρέος τους να αποσυμφορηθεί στο μέλλον από τα κεφάλαια που δανείστηκαν για να σώσουν τις τράπεζες. Μπορεί μάλιστα να το πετύχουν.
Αντιθέτως, η Ελλάδα συνεχίζει και αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις της ΕΕ, βάσει του μνημονίου, ως την ανακάλυψη της Αμερικής. Υπουργοί διαπληκτίζονται με την Τρόικα για ερμηνείες επί διαφόρων θεμάτων και το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αρνείται συστηματικά να λάβει μέρος στην προσαρμογή. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν προχώρησε τρία χρόνια το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, η άρση εμποδίων στην άσκηση επαγγελμάτων και δεν έγινε ο εξορθολογισμός της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα.
Οι Βρυξέλλες καταλογίζουν στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι με την εμμονή τους τρία χρόνια στην καθυστέρηση των διαρθρωτικών ευθύνονται για τη μισή ύφεση. Κύκλοι της Κομισιόν, μάλιστα, εξέφραζαν εντονότατη δυσφορία για διάφορες στοχευμένες διαρροές εγγράφων εργασίας των στελεχών της: «αν κάναμε και εμείς το ίδιο, θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας».
Ως εκ τούτου, στην Αθήνα μένει ακόμα πολύ δουλειά να γίνει. Ό,τι συμφωνηθεί θα πρέπει να ψηφιστεί και να εφαρμοστεί, να πιστοποιηθεί η εφαρμογή του και μετά να αρχίσουμε να μιλάμε για την επιμήκυνση, τη βιωσιμότητα του χρέους και τη δόση. Απολύτως κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι αυτό μπορεί να συμβεί στις 20 μέρες που μας χωρίζουν από το Eurogroup τις 12ης Νοεμβρίου. Ακόμα όμως και έτσι, απομένει το να τα βρουν ΔΝΤ και ΕΕ, πράγμα καθόλου εύκολο.
Οι κοινοτικοί μηχανισμοί χρηματοδότησης προβλέπουν εκ του καταστατικού τους τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ενώ και η εξέλιξη του δημοσίου χρέους θα είναι τέτοια, ώστε, αφενός η Ελλάδα δε θα επιστρέψει στις αγορές ούτε το 2020 ενώ και οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι μπορεί και να αρχίσουν να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους να τραβήξουν την μπρίζα.
Σε μια τέτοια περίπτωση οι οικονομικοί αναλυτές των Βρυξελλών θεωρούν αναπόφευκτο πως η Ελλάδα θα αναγκαστεί να τυπώσει το δικό της νόμισμα. Το πολιτικό περιβάλλον, μάλιστα, στην ΕΕ είναι τέτοιο που τα περιθώρια της αλληλεγγύης εξαντλούνται. Δυνάμεις όπως οι Φλαμανδοί εθνικιστές (NVA) δε θέλουν να μοιραστούν «τον πλούτο τους» με τους Βαλλόνους συμπολίτες τους, πόσο μάλλον με μια χώρα του Νότου, που εγνωσμένα απέφυγε να λάβει τα σωστά μέτρα για τρία περίπου χρόνια.
Όσο μάλιστα και αν ακούγονται φωνές συμπάθειας από την Α. Μέρκελ και τον Φ. Β. Στάινμαγερ, η κοινή πεποίθηση είναι πως η Ελλάδα συνεχίζει και φέρεται ως το «κακομαθημένο παιδί της Ένωσης», τη στιγμή που συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων μετακυλούν το κόστος στον πληθυσμό που δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις. Κύκλοι της Κομισιόν έφερναν ως παράδειγμα την Ιρλανδία: οι Ιρλανδοί πολίτες αναγκάστηκαν να πληρώσουν για την κρίση του τραπεζικού και μόνο συστήματος της χώρας τους, χωρίς να έχουν καμία ευθύνη οι ίδιοι και το έκαναν αδιαμαρτύρητα, άψογα και σήμερα επιστρέφουν στις αγορές, διεκδικώντας μάλιστα το δημόσιο χρέος τους να αποσυμφορηθεί στο μέλλον από τα κεφάλαια που δανείστηκαν για να σώσουν τις τράπεζες. Μπορεί μάλιστα να το πετύχουν.
Αντιθέτως, η Ελλάδα συνεχίζει και αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις της ΕΕ, βάσει του μνημονίου, ως την ανακάλυψη της Αμερικής. Υπουργοί διαπληκτίζονται με την Τρόικα για ερμηνείες επί διαφόρων θεμάτων και το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αρνείται συστηματικά να λάβει μέρος στην προσαρμογή. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν προχώρησε τρία χρόνια το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, η άρση εμποδίων στην άσκηση επαγγελμάτων και δεν έγινε ο εξορθολογισμός της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα.
Οι Βρυξέλλες καταλογίζουν στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι με την εμμονή τους τρία χρόνια στην καθυστέρηση των διαρθρωτικών ευθύνονται για τη μισή ύφεση. Κύκλοι της Κομισιόν, μάλιστα, εξέφραζαν εντονότατη δυσφορία για διάφορες στοχευμένες διαρροές εγγράφων εργασίας των στελεχών της: «αν κάναμε και εμείς το ίδιο, θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας».
Ως εκ τούτου, στην Αθήνα μένει ακόμα πολύ δουλειά να γίνει. Ό,τι συμφωνηθεί θα πρέπει να ψηφιστεί και να εφαρμοστεί, να πιστοποιηθεί η εφαρμογή του και μετά να αρχίσουμε να μιλάμε για την επιμήκυνση, τη βιωσιμότητα του χρέους και τη δόση. Απολύτως κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι αυτό μπορεί να συμβεί στις 20 μέρες που μας χωρίζουν από το Eurogroup τις 12ης Νοεμβρίου. Ακόμα όμως και έτσι, απομένει το να τα βρουν ΔΝΤ και ΕΕ, πράγμα καθόλου εύκολο.
real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου