Πρέπει να ήταν η έκτη σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την οποία η
ελληνική αντιπροσωπεία βγήκε πανευτυχής και ικανοποιημένη διότι, λέει, βρήκε
κατανόηση, πέτυχε τους στόχους, άλλαξε το κλίμα, αποκατέστησε το κύρος της
χώρας. Τόσο καλά, αλλά και τόσο επικοινωνιακά και θεατρινίστικα. Αντί να λένε
ότι κρεμόμαστε από μια κλωστή, έλεγαν να μην ανησυχούμε, χάρη σε αυτούς το
πρόβλημα λύθηκε -τρομάρα τους.
Αυτά τα ωραία και αισιόδοξα προέκυπταν πάντα από την ερμηνεία μιας αναφοράς, μερικών λέξεων, που συμπεριλαμβάνονταν στο κείμενο των συμπερασμάτων του Συμβουλίου, συνήθως πανομοιότυπης και επαναλαμβανόμενης. Και η οποία φυσικά δεν ήταν παρά ένα ευχολόγιο και από μόνη της δεν έδινε καμία λύση. Οπότε πάλι από την αρχή.
Ο Παπανδρέου το είχε κάνει σύστημα να επιστρέφει κάθε φορά από τις συνόδους κορυφής θριαμβευτής -σε σκηνικό Αργοναυτικής εκστρατείας που δημιουργούσε το επικοινωνιακό επιτελείο
του. Και οι υπουργοί του -αυτοί που σήμερα κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτε για το φόνο- είχαν φτάσει στο σημείο αυτοεξευτελισμού τους να τον χειροτονούν μέσα στο υπουργικό συμβούλιο -πρωτοφανές! Αλλά μήπως οι ίδιοι δεν είχαν είχαν φτάσει στο σημείο να τους προβάλει βίντεο και να μην λένε λέξη. Υπουργοί να σου πετύχουν.
Στην πρώτη του συμμετοχή σε σύνοδο κορυφής ο Αντώνης Σαμαράς χρησιμοποίησε το ίδιο «κόνσεπτ» ικανοποίησης χωρίς περιεχόμενο. Πρόσθεσε απλώς ορισμένες κοινοτυπίες στη συνέντευξη τύπου και αρκετό οπτικό υλικό με το παραπονεμένο ύφος του απέναντι στην Ανγκελα Μέρκελ και τις συνήθεις διαβεβαιώσεις για την ανάπτυξη που έρχεται και τα τοιαύτα.
Φυσικά ούτε και αυτή τη φορά ακούστηκε η αλήθεια. Τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάστηκαν. Διότι εκτός από τις «θετικές κουβέντες» αυτό που δεν έλειψε από όλες τις συζητήσεις και τις δηλώσεις, είναι μια μικρή φρασούλα: όλα θα κριθούν με βάση την έκθεση της τρόικας. Και όλοι ξέρουν πως θα κριθούν.
Σε αυτό το πλαίσιο από τις δηλώσεις του Σαμαρά η ουσία έλαμψε δια της απουσίας της. Και αυτή η ουσία είναι ότι το κεντρικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό παραμένει: φτώχεια μέσα στο ευρώ, ώστε να υπάρχει η προοπτική της ανάκαμψης ή φτώχεια εκτός ευρώ και διολίσθηση της χώρας σε μια τυπική ανατολίτικη περιφέρεια. Τόσο απλό. Η φτώχεια είναι αναπόφευκτη στα επόμενα χρόνια – και ας το έχουν υπόψη τους αυτοί που τη δημιούργησαν και τώρα κάνουν τους ανήξερους. Περίπτωση να μείνουμε στο ευρώ και να επιστρέψουν τα πράγματα άμεσα σε τροχιά ευημερίας δεν υπάρχει. Απλώς η Ελλάδα έχει και άλλους λόγους να μείνει στο ευρώ –όχι μόνο οικονομικούς. Οπότε δεν της μένουν πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η άθλια πρακτική να πληρώνουν οι ίδιοι το μάρμαρο- και κυρίως να μην πληρώνουν όσοι ωφελήθηκαν στα χρόνια της ασυδοσίας.
Σε αυτόν τον τύπο των ήλων δεν βάζει το δάκτυλο ο Πρωθυπουργός. Αντίθετα εμφανίσθηκε σίγουρος ότι υπήρξε εγγύηση για την παραμονή της χώρας -στην ευρωζώνη. Κάτι σαν να βάλαμε το γκολ στην παράταση και το πήραμε το παιχνίδι.
Μόνο που τέτοιες εγγυήσεις δεν έδωσε κανείς, τουλάχιστον χωρίς τις προϋποθέσεις τις οποίες αν είχαμε δεν θα χρειαζόμαστε εγγυήσεις. Εγγύηση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη ό,τι και να συμβεί δεν υπάρχει. Για να μείνει πρέπει να υποφέρει και ταυτόχρονα να αλλάξει. Αν ήταν να καθαρίσει με πέντε χτυπήματα στην πλάτη, θα το είχε λύσει ο Παπανδρέου.
Άρα λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι οι φιλοφρονήσεις της Μέρκελ, όπως χαζοχαρούμενα προβάλει η κυβέρνηση. Είναι να πει κάποιος καθαρά ότι για να εξασφαλίσει η Ελλάδα την παραμονή στο Ευρώ θα πάρει χρόνια. Και θα περάσει από στερήσεις, σκληρή δουλεία, ολική μεταρρύθμιση της ζωής των Ελλήνων.
Όσο παριστάνουν οι πρωθυπουργοί τους σωτήρες και δεν μιλάνε ανοικτά οι δυνάμεις που πιστεύουν στην κοινοτική Ευρώπη, τόσο ενισχύουν όσους νομίζουν ότι βολεύονται και εκτός Ευρώπης. Αν ο Σαμαράς δεν βρει το θάρρος να πει στον ελληνικό λαό τι τον περιμένει – φυσικά και γιατί τον περιμένει αυτό και όχι κάτι άλλο- ας στείλει από τώρα τα κλειδιά στον Τσίπρα.
protagon.gr
Αυτά τα ωραία και αισιόδοξα προέκυπταν πάντα από την ερμηνεία μιας αναφοράς, μερικών λέξεων, που συμπεριλαμβάνονταν στο κείμενο των συμπερασμάτων του Συμβουλίου, συνήθως πανομοιότυπης και επαναλαμβανόμενης. Και η οποία φυσικά δεν ήταν παρά ένα ευχολόγιο και από μόνη της δεν έδινε καμία λύση. Οπότε πάλι από την αρχή.
Ο Παπανδρέου το είχε κάνει σύστημα να επιστρέφει κάθε φορά από τις συνόδους κορυφής θριαμβευτής -σε σκηνικό Αργοναυτικής εκστρατείας που δημιουργούσε το επικοινωνιακό επιτελείο
του. Και οι υπουργοί του -αυτοί που σήμερα κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτε για το φόνο- είχαν φτάσει στο σημείο αυτοεξευτελισμού τους να τον χειροτονούν μέσα στο υπουργικό συμβούλιο -πρωτοφανές! Αλλά μήπως οι ίδιοι δεν είχαν είχαν φτάσει στο σημείο να τους προβάλει βίντεο και να μην λένε λέξη. Υπουργοί να σου πετύχουν.
Στην πρώτη του συμμετοχή σε σύνοδο κορυφής ο Αντώνης Σαμαράς χρησιμοποίησε το ίδιο «κόνσεπτ» ικανοποίησης χωρίς περιεχόμενο. Πρόσθεσε απλώς ορισμένες κοινοτυπίες στη συνέντευξη τύπου και αρκετό οπτικό υλικό με το παραπονεμένο ύφος του απέναντι στην Ανγκελα Μέρκελ και τις συνήθεις διαβεβαιώσεις για την ανάπτυξη που έρχεται και τα τοιαύτα.
Φυσικά ούτε και αυτή τη φορά ακούστηκε η αλήθεια. Τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάστηκαν. Διότι εκτός από τις «θετικές κουβέντες» αυτό που δεν έλειψε από όλες τις συζητήσεις και τις δηλώσεις, είναι μια μικρή φρασούλα: όλα θα κριθούν με βάση την έκθεση της τρόικας. Και όλοι ξέρουν πως θα κριθούν.
Σε αυτό το πλαίσιο από τις δηλώσεις του Σαμαρά η ουσία έλαμψε δια της απουσίας της. Και αυτή η ουσία είναι ότι το κεντρικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό παραμένει: φτώχεια μέσα στο ευρώ, ώστε να υπάρχει η προοπτική της ανάκαμψης ή φτώχεια εκτός ευρώ και διολίσθηση της χώρας σε μια τυπική ανατολίτικη περιφέρεια. Τόσο απλό. Η φτώχεια είναι αναπόφευκτη στα επόμενα χρόνια – και ας το έχουν υπόψη τους αυτοί που τη δημιούργησαν και τώρα κάνουν τους ανήξερους. Περίπτωση να μείνουμε στο ευρώ και να επιστρέψουν τα πράγματα άμεσα σε τροχιά ευημερίας δεν υπάρχει. Απλώς η Ελλάδα έχει και άλλους λόγους να μείνει στο ευρώ –όχι μόνο οικονομικούς. Οπότε δεν της μένουν πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η άθλια πρακτική να πληρώνουν οι ίδιοι το μάρμαρο- και κυρίως να μην πληρώνουν όσοι ωφελήθηκαν στα χρόνια της ασυδοσίας.
Σε αυτόν τον τύπο των ήλων δεν βάζει το δάκτυλο ο Πρωθυπουργός. Αντίθετα εμφανίσθηκε σίγουρος ότι υπήρξε εγγύηση για την παραμονή της χώρας -στην ευρωζώνη. Κάτι σαν να βάλαμε το γκολ στην παράταση και το πήραμε το παιχνίδι.
Μόνο που τέτοιες εγγυήσεις δεν έδωσε κανείς, τουλάχιστον χωρίς τις προϋποθέσεις τις οποίες αν είχαμε δεν θα χρειαζόμαστε εγγυήσεις. Εγγύηση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη ό,τι και να συμβεί δεν υπάρχει. Για να μείνει πρέπει να υποφέρει και ταυτόχρονα να αλλάξει. Αν ήταν να καθαρίσει με πέντε χτυπήματα στην πλάτη, θα το είχε λύσει ο Παπανδρέου.
Άρα λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι οι φιλοφρονήσεις της Μέρκελ, όπως χαζοχαρούμενα προβάλει η κυβέρνηση. Είναι να πει κάποιος καθαρά ότι για να εξασφαλίσει η Ελλάδα την παραμονή στο Ευρώ θα πάρει χρόνια. Και θα περάσει από στερήσεις, σκληρή δουλεία, ολική μεταρρύθμιση της ζωής των Ελλήνων.
Όσο παριστάνουν οι πρωθυπουργοί τους σωτήρες και δεν μιλάνε ανοικτά οι δυνάμεις που πιστεύουν στην κοινοτική Ευρώπη, τόσο ενισχύουν όσους νομίζουν ότι βολεύονται και εκτός Ευρώπης. Αν ο Σαμαράς δεν βρει το θάρρος να πει στον ελληνικό λαό τι τον περιμένει – φυσικά και γιατί τον περιμένει αυτό και όχι κάτι άλλο- ας στείλει από τώρα τα κλειδιά στον Τσίπρα.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου