Κάποιες αναφορές στα σχόλια για την ευτυχία των Δανών, μου δίνουν αφορμή να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με ταλανίζει τον τελευταίο καιρό: Είναι πράγματι στην πλειοψηφία τους καλοί και ενάρετοι οι μικροί ντόπιοι επιχειρηματίες, με τις οικογενειακού τύπου επιχειρήσεις και εχθροί οι μεγάλες πολυεθνικές;Μέχρι πρότινος θα σας απαντούσα ανεπιφύλακτα, ναι! Οι πολυεθνικές των τροφίμων ήταν πάντα στο δικό μου στόχαστρο, επειδή με φτηνά γλυκερά τεχνητά παρασκευάσματα τραβάνε σαν μαγνήτης και τελικά εθίζουν τα παιδιά και τους μεγαλύτερους σε κάθε λογής παχυντικές σκουπιδοτροφές. Όμως, άμα κοιτάξουμε τις διάφορες πολυεθνικές σαν εργοδότες και τις συγκρίνουμε με τις θεωρούμενες «καλές» μικρές ελληνικές επιχειρήσεις, φοβάμαι πως θα ξαφνιαστούμε.
Τον τελευταίο καιρό ακούω τέρατα και σημεία από εργαζόμενους σε μάλλον ανθούσες «μικρές» επιχειρήσεις. Οι εργοδότες μοιάζει να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη γενική κατάσταση ακόμα κι αν η δική τους επιχείρηση δεν έχει πρόβλημα, και μειώνουν δραστικά ή καθυστερούν μισθούς χωρίς καμιά συστολή. Ακούω, για παράδειγμα, ότι ιδιοκτήτες μαγαζιών διατροφής, επιχειρήσεις που έχουν οίκους ευγηρίας κλπ, κόβουν 150 και 200 ευρώ τον μήνα από εργαζόμενους που παίρνουν 700-800 ευρώ, με τη δικαιολογία πως οι δουλειές έχουν μειωθεί. Δεν λένε ότι κινδυνεύουν – άλλωστε οι εργαζόμενοι το βλέπουν ότι στα ταμεία μπαίνουν χρήματα — αλλά κλαίγονται πως βγάζουν λιγότερα, άρα κόβουν τον πενιχρό μισθό των εργαζομένων, οι οποίοι, όπως καλά γνωρίζουν οι εργοδότες, δεν τολμούν να μιλήσουν γιατί φοβούνται μήπως τους διώξουν. Γιατί πολλοί (και βέβαια όχι όλοι) θεωρούμενοι «καλοί» Έλληνες μικροί και επιχειρηματίες, πολύ συχνά, ενεργούν με τη λογική της αρπαχτής: θέλω τόσα εγώ να βγάζω κέρδος, κι αν η δουλειά πέσει κάπως, θα κόψω τους μισθούς για να μου μείνει το κέρδος περίπου ανέπαφο. Λες και οι εργαζόμενοι είναι συνεταίροι κι όταν οι δουλειές πήγαιναν καλύτερα τους αύξαναν το μισθό – πού τέτοια τύχη. Και κάποιες άλλες πάλι από τις «καλές» όταν χρεοκοπούν εξαιρούν τους εργαζόμενους από τη μοιρασιά των υπολοίπων.
Δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν έχω ακούσει, τι ακριβώς γίνεται στις «κακές» πολυεθνικές. Κάτι μου λέει, πάντως, πως η Procter & Gamble, η Unilever, ή η Johnson & Johnson δεν θα μειώσουν το
μεροκάματο από τις καθαρίστριες και τους οδηγούς αν οι πωλήσεις φέτος δεν είναι στα επίπεδα που ήταν πέρσι.
protagon.gr
Τον τελευταίο καιρό ακούω τέρατα και σημεία από εργαζόμενους σε μάλλον ανθούσες «μικρές» επιχειρήσεις. Οι εργοδότες μοιάζει να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη γενική κατάσταση ακόμα κι αν η δική τους επιχείρηση δεν έχει πρόβλημα, και μειώνουν δραστικά ή καθυστερούν μισθούς χωρίς καμιά συστολή. Ακούω, για παράδειγμα, ότι ιδιοκτήτες μαγαζιών διατροφής, επιχειρήσεις που έχουν οίκους ευγηρίας κλπ, κόβουν 150 και 200 ευρώ τον μήνα από εργαζόμενους που παίρνουν 700-800 ευρώ, με τη δικαιολογία πως οι δουλειές έχουν μειωθεί. Δεν λένε ότι κινδυνεύουν – άλλωστε οι εργαζόμενοι το βλέπουν ότι στα ταμεία μπαίνουν χρήματα — αλλά κλαίγονται πως βγάζουν λιγότερα, άρα κόβουν τον πενιχρό μισθό των εργαζομένων, οι οποίοι, όπως καλά γνωρίζουν οι εργοδότες, δεν τολμούν να μιλήσουν γιατί φοβούνται μήπως τους διώξουν. Γιατί πολλοί (και βέβαια όχι όλοι) θεωρούμενοι «καλοί» Έλληνες μικροί και επιχειρηματίες, πολύ συχνά, ενεργούν με τη λογική της αρπαχτής: θέλω τόσα εγώ να βγάζω κέρδος, κι αν η δουλειά πέσει κάπως, θα κόψω τους μισθούς για να μου μείνει το κέρδος περίπου ανέπαφο. Λες και οι εργαζόμενοι είναι συνεταίροι κι όταν οι δουλειές πήγαιναν καλύτερα τους αύξαναν το μισθό – πού τέτοια τύχη. Και κάποιες άλλες πάλι από τις «καλές» όταν χρεοκοπούν εξαιρούν τους εργαζόμενους από τη μοιρασιά των υπολοίπων.
Δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν έχω ακούσει, τι ακριβώς γίνεται στις «κακές» πολυεθνικές. Κάτι μου λέει, πάντως, πως η Procter & Gamble, η Unilever, ή η Johnson & Johnson δεν θα μειώσουν το
μεροκάματο από τις καθαρίστριες και τους οδηγούς αν οι πωλήσεις φέτος δεν είναι στα επίπεδα που ήταν πέρσι.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου