Θέλω Επίτροπο. Έλληνα

Κι όμως, εγώ θα ήθελα να υπάρξει Επίτροπος για τα δημοσιονομικά και την διαχείρισή τους στην Ελλάδα, με δικαίωμα βέτο επί των δαπανών – και μάλιστα θα ήθελα κάτι απάνθρωπο: ο Επίτροπος να έχει την Ελληνική ιθαγένεια. Να είναι ένας από εμάς. Όχι από μαζοχισμό. Ούτε από εθελοδουλεία. Αλλά διότι, κανονικά... Επίτροπος υπάρχει. Ξέρετε πώς λέγεται; Λέγεται υπουργός Οικονομικών!

Κανονικά ο «κακός» υπουργός Οικονομικών ασκεί την σταθερή εποπτεία, έχει το βέτο στις δαπάνες κάθε φορά που οι «καλοί» συνάδελφοί του στην Κυβέρνηση επιβάλλουν/υποβάλλουν/ προωθούν/ζητούν μια ακόμη πίστωση, ένα ακόμη κονδύλι. Άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Τσοβόλα (φυσικά, πριν το ιστορικό «Τσοβόλα, δώστα όλα!»), σαν τον βραχύβιο Στέφανο Μάνο, σαν τον Αλέκο Παπαδόπουλο (τον υπουργό που εκτέλεσε δυο διαδοχικούς προϋπολογισμούς χωρίς να ξεφύγει), ή ακόμη και τον Νίκο Χριστοδουλάκη ή τον Γιώργο Αλογοσκούφη σε ορισμένες φάσεις της δικής τους θητείας, είχαν αναδεχθεί τον ρόλο του «κακού». Δυστυχώς, το προέχον δημοσιονομικό ήθος –και ο τρόμος της επανεκλογής – έκαμπτε τις αντιστάσεις, και οι υπουργοί Οικονομικών περνούσαν κι αυτοί στο πάρτι. (Εξαίρεση ο Αλ. Παπαδόπουλος, ο οποίος εξορίστηκε από το Οικονομικών στο Εσωτερικών, όπου έστησε τον «Καποδίστρια», και εν συνεχεία στο Υγείας να επιχειρήσει διάφορα με τα πιράνχας: αυτές όμως είναι άλλες ιστορίες).
Η Γερμανική πρόταση για αυτόματη προτεραιότητα στην αποπληρωμή του χρέους - μόνον ύστερα να υπάρχει περιθώριο για όποιες άλλες δαπάνες του Προϋπολογισμού – και για εγγυητή αυτής της πρακτικής, εν είδει Εδουάρδου Λω και Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, τον διαβόητο Γκαουλάιτερ Προϋπολογισμού με δικαίωμα βέτο, είναι μια ακόμη τιμωρητική ανοησία. Μια ακόμη από τις θεσμικές ανοησίες που στην μεν Ελλάδα (και όπου αλλού...) θα εκτρέψουν τον αντι-Ευρωπαϊσμό, στην δε «Ευρώπη» θα ριζώσουν έναν αμφίβολης αποτελεσματικότητας αυταρχισμό. («Τίθεται εκτός νόμου ο Κέϋνς»: μια σωστή, πικρή διατύπωση).

Όμως, αντί να σκούζουμε και να γκρινιάζουμε, οι Έλληνες – και μάλιστα όχι η πολιτική τάξη, αλλά οι κανονικοί άνθρωποι, οι «πολίτες» όπως λεγόμασταν προτού γίνουμε πρόθυμοι υπήκοοι ή... Ευρωπαίοι – θάπρεπε, το οφείλαμε στον εαυτό μας να είχαμε απαντήσει στην Γερμανοκίνητη Ευρωανοησία με την μόνη νοητή απάντηση: την ανάδειξη Επιτρόπου Προϋπολογισμού, με γνήσια διακομματική στήριξη και με δικαίωμα βέτο επί των δαπανών. Δικού μας. Έλληνα. Ρωμιού. Σοβαρού. Αυστηρού. Με αίσθηση του καθήκοντος, του χρέους, της αποστολής. Να τον έχουμε αναδείξει, εμείς, να τον στηρίξουμε εμείς.
protagon.gr