Τι θα έχει συμβεί, αν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για το PSI, που συνέχιζαν μέχρι και τις μετασονύκτιες ώρες ο Λουκάς Παπαδήμος με τον Τσαρλς Νταλάρα; Ακόμη και αν καταλήξουν στη συμφωνία που προεξοφλούν στην κυβέρνηση, το μόνο που θα έχει κερδίσει η Ελλάδα είναι μία αμφισβητήσιμη (πληροφορίες: Γ. Βαρουφάκης) ευκαιρία να επιστρέψει σε ένα βιώσιμο δημόσιο χρέος, με πάρα πολλά «αν» και «εφόσον» στον δρόμο.Το πρώτο που θα συμβεί, είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα θα κληθούν να λάβουν πολύ δυσκολότερες αποφάσεις, για όλα όσα η κυβέρνηση Παπανδρέου (και πολλές προηγούμενες) ανέβαλαν, απέφυγαν και καταλήξαμε να φορτώσουμε διακριτικά στον Λ.Παπαδήμο εσχάτως. Αυτός είναι και ο λόγος που, εδώ και μερικές εβδομάδες, τα κόμματα προσπάθησαν να απομακρυνθούν με γοργά βηματάκια από την κυβέρνηση, επιχειρώντας να δημιουργήσουν σταδιακά την αίσθηση, ότι για όλα τα δεινά που μας περιμένουν «φταίει ο Παπαδήμος». Λεπτομέρεια: ο Παπαδήμος ήρθε «χθες» και κατόπιν πρόσκλησης.
Οι επικριτές του Πρωθυπουργού λένε ότι δεν διαπραγματεύεται, αλλά μεταφέρει και υπακούει στις εντολές της Τρόικας. Ορισμένοι υπουργοί, πάλι, περιγράφουν σε κατ' ιδίαν συζητήσεις με δημοσιογράφους μία ζοφερή εικόνα και παραδέχονται ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν ελαχιστοποιηθεί. Υπήρχαν, λένε, πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου, αλλά έκτοτε και δεδομένης της απραξίας ή κωλυσιεργίας – στην καλύτερη περίπτωση – της ελληνικής πλευράς στο διάστημα που μεσολάβησε, η Τρόικα δεν κρατά ούτε τα προσχήματα...
Υπενθυμίζω ότι το κούρεμα των ομολόγων είναι μία έκπτωση επί του δημοσίου χρέους μας, αλλά η δανειακή σύμβαση είναι το κλειδί για να πάρει το ελληνικό κράτος τα χρήματα που χρειάζεται για να επιβιώσει. Η δανειακή σύμβαση θα είναι πολύ μεγάλη δοκιμασία, γιατί έρχεται «πακέτο» με ένα διετές πρόγραμμα οικονομκών μέτρων και μεταρρυθμίσεων, αλλά και επειδή είναι μία υπόθεση που αφορά μόνο τους Έλληνες. Οι Τροικανοί δεν θα έχουν κανένα λόγο να δεχθούν δικαιολογίες, ή αναβολές. Η εικόνα που έχουν σχηματίσει τους φτάνει και αυτό που θα επιδιώξουν είναι να ξηλώσουν το πουλόβερ της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικούς κράτους για να το ξαναφτιάξουν από την
αρχή. Να περιοριστεί το μέγεθος του κρατικού μηχανισμού, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να χτυπηθεί η γραφειοκρατία και η φοροδιαφυγή, να υπάρχει διαφάνεια (όχι μόνο κατ' όνομα) και να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για επενδύσεις.
Όλα αυτά ακούγονται ωραία και σωστά, μόνο που δεν είναι μόνο αυτά. Θα προηγηθούν θεωρητικώς οι απελευθερώσεις επαγγελμάτων και αγορών, θα ξανανοίξει το κεφάλαιο της κατάργησης – συγχώνευσης οργανισμών που συνδέεται με τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και θα ανοίξει για τα καλά η συζήτηση περί βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Και εδώ ξεκινά μία μεγάλη μάχη.
Το προφανές είναι ότι η μάχη θα ξεσπάσει πρώτα μέσα στα κόμματα και ανάμεσα στα κόμματα. Μία πρόγευση πήραμε με την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος. Βλέπετε, είναι στη μέση οι εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι των δικηγόρων και των οικογενειών τους. Το ίδιο ισχύει με τους οδηγούς ταξί, τους ιδιοκτήτες φορτηγών, τους συμβολαιογράφους, τους φαρμακοποιούς, τους γιατρούς και πάει λέγοντας. Προσθέστε σε όλους αυτούς, 150.000 δημοσίους υπαλλήλους και βάλτε από πάνω τις πιθανές περικοπές στον κατώτατο μισθό, ή στον 13ο-14ο μισθό. Τί μας κάνουν όλα αυτά μαζί; Τα συνδικάτα στα κάγκελα, την Βουλή σε νευρική κρίση και 300 βουλευτές να ετοιμάζονται για μάχη πολιτικής επιβίωσης στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.
Οι κομματικοί μηχανισμοί, λειτουργώντας με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, θα θελήσουν να αποστασιοποιηθούν από κάθε δυσάρεστη απόφαση. Δεν θα έχουν άδικο σε όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα, το να γίνουν περικοπές στον κατώτατο μισθό ή στα «δώρα» θα είναι μία ακόμη οριζόντια κίνηση, που θα ξεσηκώσει τους εργαζόμενους και θα γονατίσει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Όμως, για να πάρει στα σοβαρά από δω και μπρος η Τρόικα τις αντιρρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, θα πρέπει και να έχουν προηγηθεί δείγματα γραφής που θα αποδεικνύουν πως μπορούμε ενίοτε να είμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουμε. Από τα ίδια κόμματα, που ειδικεύονται στην απραξία...
Σε αυτό το σημείο, μπορεί να δούμε την κρίση που μαστίζει το πολιτικό μας σύστημα εδώ και πολύ-πολύ καιρό, να κορυφώνεται και να ξεσπά. Αυτό δεν θα είναι πρόβλημα. Μπορεί να αποδειχθεί και πολύ χρήσιμο.
Οι επικριτές του Πρωθυπουργού λένε ότι δεν διαπραγματεύεται, αλλά μεταφέρει και υπακούει στις εντολές της Τρόικας. Ορισμένοι υπουργοί, πάλι, περιγράφουν σε κατ' ιδίαν συζητήσεις με δημοσιογράφους μία ζοφερή εικόνα και παραδέχονται ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν ελαχιστοποιηθεί. Υπήρχαν, λένε, πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου, αλλά έκτοτε και δεδομένης της απραξίας ή κωλυσιεργίας – στην καλύτερη περίπτωση – της ελληνικής πλευράς στο διάστημα που μεσολάβησε, η Τρόικα δεν κρατά ούτε τα προσχήματα...
Υπενθυμίζω ότι το κούρεμα των ομολόγων είναι μία έκπτωση επί του δημοσίου χρέους μας, αλλά η δανειακή σύμβαση είναι το κλειδί για να πάρει το ελληνικό κράτος τα χρήματα που χρειάζεται για να επιβιώσει. Η δανειακή σύμβαση θα είναι πολύ μεγάλη δοκιμασία, γιατί έρχεται «πακέτο» με ένα διετές πρόγραμμα οικονομκών μέτρων και μεταρρυθμίσεων, αλλά και επειδή είναι μία υπόθεση που αφορά μόνο τους Έλληνες. Οι Τροικανοί δεν θα έχουν κανένα λόγο να δεχθούν δικαιολογίες, ή αναβολές. Η εικόνα που έχουν σχηματίσει τους φτάνει και αυτό που θα επιδιώξουν είναι να ξηλώσουν το πουλόβερ της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικούς κράτους για να το ξαναφτιάξουν από την
αρχή. Να περιοριστεί το μέγεθος του κρατικού μηχανισμού, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να χτυπηθεί η γραφειοκρατία και η φοροδιαφυγή, να υπάρχει διαφάνεια (όχι μόνο κατ' όνομα) και να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για επενδύσεις.
Όλα αυτά ακούγονται ωραία και σωστά, μόνο που δεν είναι μόνο αυτά. Θα προηγηθούν θεωρητικώς οι απελευθερώσεις επαγγελμάτων και αγορών, θα ξανανοίξει το κεφάλαιο της κατάργησης – συγχώνευσης οργανισμών που συνδέεται με τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και θα ανοίξει για τα καλά η συζήτηση περί βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Και εδώ ξεκινά μία μεγάλη μάχη.
Το προφανές είναι ότι η μάχη θα ξεσπάσει πρώτα μέσα στα κόμματα και ανάμεσα στα κόμματα. Μία πρόγευση πήραμε με την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος. Βλέπετε, είναι στη μέση οι εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι των δικηγόρων και των οικογενειών τους. Το ίδιο ισχύει με τους οδηγούς ταξί, τους ιδιοκτήτες φορτηγών, τους συμβολαιογράφους, τους φαρμακοποιούς, τους γιατρούς και πάει λέγοντας. Προσθέστε σε όλους αυτούς, 150.000 δημοσίους υπαλλήλους και βάλτε από πάνω τις πιθανές περικοπές στον κατώτατο μισθό, ή στον 13ο-14ο μισθό. Τί μας κάνουν όλα αυτά μαζί; Τα συνδικάτα στα κάγκελα, την Βουλή σε νευρική κρίση και 300 βουλευτές να ετοιμάζονται για μάχη πολιτικής επιβίωσης στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.
Οι κομματικοί μηχανισμοί, λειτουργώντας με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, θα θελήσουν να αποστασιοποιηθούν από κάθε δυσάρεστη απόφαση. Δεν θα έχουν άδικο σε όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα, το να γίνουν περικοπές στον κατώτατο μισθό ή στα «δώρα» θα είναι μία ακόμη οριζόντια κίνηση, που θα ξεσηκώσει τους εργαζόμενους και θα γονατίσει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Όμως, για να πάρει στα σοβαρά από δω και μπρος η Τρόικα τις αντιρρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, θα πρέπει και να έχουν προηγηθεί δείγματα γραφής που θα αποδεικνύουν πως μπορούμε ενίοτε να είμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουμε. Από τα ίδια κόμματα, που ειδικεύονται στην απραξία...
Σε αυτό το σημείο, μπορεί να δούμε την κρίση που μαστίζει το πολιτικό μας σύστημα εδώ και πολύ-πολύ καιρό, να κορυφώνεται και να ξεσπά. Αυτό δεν θα είναι πρόβλημα. Μπορεί να αποδειχθεί και πολύ χρήσιμο.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου