Στην συννεφιασμένη και παγωμένη Αθήνα, αυτό το βαρύ χειμωνιάτικο σαββατοκύριακο θα ληφθούν αποφάσεις που θα ορίσουν την πορεία της χώρας και θα επανακαθορίσουν τις συνθήκες της ζωής μας. Επειτα από ενάμισυ χρόνο παζαριών, διχογνωμιών, διακηρύξεων άνευ σπουδαίου αντικρύσματος και λανθασμένων υπολογισμών (και από τις δύο πλευρές του τραπεζιού), φαίνεται ότι έφτασε η ώρα της αλήθειας. Ενα κομμάτι από αυτή την αλήθεια ίσως κρύβεται στις γραμμές του άρθρου των Financial Times, που γράφουν σήμερα ότι η ΕΕ ζητά από την Ελλάδα να εκχωρήσει “μέρος της δημοσιονομικής κυριαρχίας της σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μία ορισμένη χρονική περίοδο. Ενας επίτροπος αρμόδιος για τον προϋπολογισμό πρέπει να διοριστεί από το Eurogroup, με την ευθύνη να διασφαλίσει τον δημοσιονομικό έλεγχο”.Κυβερνητικές πηγές από την Αθήνα αντέδρασαν με τον αυτονόητο τρόπο: λένε ότι πρόκειται για ένα non-paper που έχει παρουσιάσει στο παρελθόν και ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, αλλά “δεν συζητάμε κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει δεκτό”.
Ποιό είναι, όμως, το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε δύο επίπεδα (για το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους και για τα μέτρα που θα συνοδεύουν τη νέα δανειακή σύμβαση);
Οι Ευρωπαίοι λένε ότι για να κλείσει το PSI και να ανοίξει ο δρόμος του νέου δανεισμού, που θα διασφαλίσει την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα πρέπει να δεσμευτούν προκαταβολικά η κυβέρνηση και τα κόμματα, ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τα “προαπαιτούμενα” (ο όρος είναι ιδιαίτερα ευγενικός – θα μπορούσε να είναι τις απαιτήσεις) της Τρόικας, αλλά και να μπουν ρήτρες που δε θα επιτρέπουν στο εξής στους εκάστοτε κυβερνώντες στην Αθήνα να κωλυσιεργούν, να παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν, ή να κοροϊδεύουν αποφεύγοντας να τηρήσουν τα συμπεφωνημένα.
Ας δούμε πώς βλέπει κάθε πλευρά του τραπεζιού την εικόνα από την δική της σκοπιά:
Ενάμισυ χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο, οι Τροικανοί και οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι οι Ελληνες δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν συνήθειες. Κατηγορούν, ωστόσο, όλο και περισσότερο τους Ελληνες πολιτικούς και λιγότερο τους Ελληνες πολίτες. Πάλι καλά... Καταλαβαίνουν ότι το μόνο που έχει γίνει είναι μειώσεις μισθών και επιβολή πρόσθετων φόρων (δηλαδή πληρώνουν οι πολίτες), αλλά καμία
αλλαγή στο κράτος, στους δημόσιους οργανισμούς, στα κλειστά επαγγέλματα, στη φοροδιαφυγή (δηλαδή τίποτα απολύτως από τους κυβερνώντες).
Ενάμισυ χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο, τα ελληνικά κόμματα που εμφανώς τρέμουν στην ιδέα και της παραμικρής σύγκρουσης με οποιαδήποτε συντεχνία και βλέπουν τους βουλευτές τους έτοιμους να το σκάσουν από τη Βουλή, προκειμένου να μην ψηφίσουν το επόμενο νομοσχέδιο, έχουν φορτώσει στον Παπαδήμο την πρωθυπουργία και τώρα παλεύουν να του φορτώσουν και την δική τους ανικανότητα. Ο Παπαδήμος είναι ένας εμφανώς μη-χαρισματικός άνθρωπος, που διαθέτει όμως μεγάλη υπομονή. Αντί να βάλει τις φωνές (ίσως θα έπρεπε, ή θα όφειλε να το έχει κάνει) καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου. Θα τους εξηγήσει τί είναι αυτό που θα κληθούν να προσυπογράψουν τα επόμενα 24ωρα – και, με την ευκαιρία, να τους ζητήσει να εξηγήσουν σε ορισμένους από τους βουλευτές τους ότι δεν ασκούν το καθήκον τους, με το να κρύβονται κάτω από τα βουλευτικά έδρανα την ώρα της ψηφοφορίας...
Το αποτέλεσμα είναι ότι, ακόμη και στις περιπτώσεις που έχουν δίκιο τα κόμματα – όπως τώρα, που φωνάζουν ότι αν κοπούν κι άλλο οι μισθοί ή ψαλιδιστούν τα “δώρα”, θα ξεχάσουμε την ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια – οι δανειστές μας δεν έχουν καμία διάθεση να τα ακούσουν. Γι αυτό, όσο περνούν οι εβδομάδες και οι μήνες, η Τρόικα παίρνει όλο και ενοχλητικότερο “υφάκι”, ενώ στις συνόδους κορυφής ο Ελληνας πρωθυπουργός ακούει περισσότερο και μιλά λιγότερο.
Εδώ που βρισκόμαστε, καλό είναι να έχουμε αντίληψη της πραγματικότητας. Σε λίγες ώρες, ίσως, ο Νταλάρα θα ανακοινώσει την συμφωνία για το “κούρεμα” του χρέους. Θα ακολουθήσουν οι υπογραφές Παπαδήμου και πολιτικών αρχηγών για την δανειακή σύμβαση. Ο Παπανδρέου έχει ενδοιασμούς λόγω της κατάστασης στο ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς ετοιμάζει εναλλακτικές προτάσεις και ο Καρατζαφέρης θέλει να δώσει αντί υπογραφής τον λόγο της τιμής του. Κάτι μου λέει, όμως, ότι το χαρτί που θα τους δώσει ο Παπαδήμος δε θα μοιάζει με multiple choice και θα είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να μείνει εντός ευρωζώνης. Ακόμη και αν η κυβέρνηση με τα κόμματα ορκιστούν, ότι δεν έχουμε περιέλθει σε κατάσταση “μερικής εκχώρησης δημοσιονομικής κυριαρχίας”, εμείς θα τους πιστέψουμε; Και αν δεν τους πιστέψουμε, τότε ποιός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να ανακτήσουμε κάποτε το δικαίωμα να ορίζουμε τις ζωές μας, άνευ διαπραγματεύσεων;
Ο καθένας μας οφείλει να αναρωτηθεί και να απαντήσει.
Ποιό είναι, όμως, το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε δύο επίπεδα (για το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους και για τα μέτρα που θα συνοδεύουν τη νέα δανειακή σύμβαση);
Οι Ευρωπαίοι λένε ότι για να κλείσει το PSI και να ανοίξει ο δρόμος του νέου δανεισμού, που θα διασφαλίσει την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα πρέπει να δεσμευτούν προκαταβολικά η κυβέρνηση και τα κόμματα, ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τα “προαπαιτούμενα” (ο όρος είναι ιδιαίτερα ευγενικός – θα μπορούσε να είναι τις απαιτήσεις) της Τρόικας, αλλά και να μπουν ρήτρες που δε θα επιτρέπουν στο εξής στους εκάστοτε κυβερνώντες στην Αθήνα να κωλυσιεργούν, να παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν, ή να κοροϊδεύουν αποφεύγοντας να τηρήσουν τα συμπεφωνημένα.
Ας δούμε πώς βλέπει κάθε πλευρά του τραπεζιού την εικόνα από την δική της σκοπιά:
Ενάμισυ χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο, οι Τροικανοί και οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι οι Ελληνες δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν συνήθειες. Κατηγορούν, ωστόσο, όλο και περισσότερο τους Ελληνες πολιτικούς και λιγότερο τους Ελληνες πολίτες. Πάλι καλά... Καταλαβαίνουν ότι το μόνο που έχει γίνει είναι μειώσεις μισθών και επιβολή πρόσθετων φόρων (δηλαδή πληρώνουν οι πολίτες), αλλά καμία
αλλαγή στο κράτος, στους δημόσιους οργανισμούς, στα κλειστά επαγγέλματα, στη φοροδιαφυγή (δηλαδή τίποτα απολύτως από τους κυβερνώντες).
Ενάμισυ χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο, τα ελληνικά κόμματα που εμφανώς τρέμουν στην ιδέα και της παραμικρής σύγκρουσης με οποιαδήποτε συντεχνία και βλέπουν τους βουλευτές τους έτοιμους να το σκάσουν από τη Βουλή, προκειμένου να μην ψηφίσουν το επόμενο νομοσχέδιο, έχουν φορτώσει στον Παπαδήμο την πρωθυπουργία και τώρα παλεύουν να του φορτώσουν και την δική τους ανικανότητα. Ο Παπαδήμος είναι ένας εμφανώς μη-χαρισματικός άνθρωπος, που διαθέτει όμως μεγάλη υπομονή. Αντί να βάλει τις φωνές (ίσως θα έπρεπε, ή θα όφειλε να το έχει κάνει) καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου. Θα τους εξηγήσει τί είναι αυτό που θα κληθούν να προσυπογράψουν τα επόμενα 24ωρα – και, με την ευκαιρία, να τους ζητήσει να εξηγήσουν σε ορισμένους από τους βουλευτές τους ότι δεν ασκούν το καθήκον τους, με το να κρύβονται κάτω από τα βουλευτικά έδρανα την ώρα της ψηφοφορίας...
Το αποτέλεσμα είναι ότι, ακόμη και στις περιπτώσεις που έχουν δίκιο τα κόμματα – όπως τώρα, που φωνάζουν ότι αν κοπούν κι άλλο οι μισθοί ή ψαλιδιστούν τα “δώρα”, θα ξεχάσουμε την ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια – οι δανειστές μας δεν έχουν καμία διάθεση να τα ακούσουν. Γι αυτό, όσο περνούν οι εβδομάδες και οι μήνες, η Τρόικα παίρνει όλο και ενοχλητικότερο “υφάκι”, ενώ στις συνόδους κορυφής ο Ελληνας πρωθυπουργός ακούει περισσότερο και μιλά λιγότερο.
Εδώ που βρισκόμαστε, καλό είναι να έχουμε αντίληψη της πραγματικότητας. Σε λίγες ώρες, ίσως, ο Νταλάρα θα ανακοινώσει την συμφωνία για το “κούρεμα” του χρέους. Θα ακολουθήσουν οι υπογραφές Παπαδήμου και πολιτικών αρχηγών για την δανειακή σύμβαση. Ο Παπανδρέου έχει ενδοιασμούς λόγω της κατάστασης στο ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς ετοιμάζει εναλλακτικές προτάσεις και ο Καρατζαφέρης θέλει να δώσει αντί υπογραφής τον λόγο της τιμής του. Κάτι μου λέει, όμως, ότι το χαρτί που θα τους δώσει ο Παπαδήμος δε θα μοιάζει με multiple choice και θα είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να μείνει εντός ευρωζώνης. Ακόμη και αν η κυβέρνηση με τα κόμματα ορκιστούν, ότι δεν έχουμε περιέλθει σε κατάσταση “μερικής εκχώρησης δημοσιονομικής κυριαρχίας”, εμείς θα τους πιστέψουμε; Και αν δεν τους πιστέψουμε, τότε ποιός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να ανακτήσουμε κάποτε το δικαίωμα να ορίζουμε τις ζωές μας, άνευ διαπραγματεύσεων;
Ο καθένας μας οφείλει να αναρωτηθεί και να απαντήσει.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου