Ας μας πουν τι δεν ξεκοκαλίστηκε.

Αν κάποιοι της εξουσίας θεωρούν ορισμένους από εμάς τους «ψευδώνυμους» ανθρωποφάγους ή κανίβαλους ας κοιτάξουν κι ας συλλογιστούν τα αποφάγια που άφησαν πίσω τους, αυτό που θέλουν να ονομάζουν «πατρίδα».

Ας μας πουν τι δεν ξεκοκαλίστηκε στα χρόνια των κυβερνήσεών τους, κι ας μας ονοματίσουν κάποιο θεσμό που δεν αυτό-ροκανίστηκε και ποιος από αυτούς απέμεινε αντάξιος τιμητής του ρόλου του, και μετά ας μας κοιτάξουν ευθέως στα μάτια.

Πόσοι λοιπόν «θεσμοί» θα μπορούσαν να θεωρηθούν στη χώρα αξιόπιστοι για να θεωρηθεί –για παράδειγμα- το ποσοστό του χρέους, όπως αυτό ανακοινώθηκε από την ΕΛΣΤΑΤ ως αξιόπιστο…

Πως πρέπει να κριθεί μια δήλωση-απειλή, ενός κορυφαίου υπουργού του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, του κ. Λοβέρδου, προς τους δύο εισαγγελείς, ότι «θα γίνει μακελειό» εάν θιγεί το «κύρος» και «σπιλωθεί» η αξιοπρέπεια του Παπανδρέου του Γάμα, ενός πρωθυπουργού, που λόγω του κατάλληλου λαϊκού μορφωτικού υπόβαθρου, ανάγει συστηματικά το Ψεύδος σε επιστήμη…

Τι θράσος -αν υπάρχεις- Θεέ.

Γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε ερασιτεχνική ή ακόμα νομότυπη (με το γράμμα του νόμου), ή τυχαία, την επέμβαση του Μηλτιάδη Παπαϊωάννου (*), που έθεσε ερώτημα στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο σχετικώς με την παραμονή ή αποπομπή των δύο εισαγγελέων που ασχολήθηκαν με το έλλειμμα του 2009.

Πόσο εύκολο είναι να μείνει κανείς αδιάφορος από την ταυτόχρονα συντονισμένη «σύμπτωση» των. κ.κ. Λοβέρδου-Παπαϊωάννου και να μην τους καταλογιστεί δόλος ως προς συγκάλυψη
συγκεκριμένων ευθυνών σε συγκεκριμένα πρόσωπα: Παπανδρέου Γάμα και Παπακωνσταντίνου.

Να κλάψει ή να γελάσει κανείς για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας το βράδυ της Τρίτης, όταν σαράντα και πλέον βουλευτές καταψήφισαν διατάξεις του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών. Ναι, καταψήφισαν (δεν κρίνω καλώς ή κακώς) αντιδρώντας εναντίον διατάξεων ενός Μνημονίου που ήδη υπερψήφισαν ( το… διάβασαν; ).

Πόση χλεύη θεωρείται αρκετή να τους περιλούσει.

«Μνημόνιο»
Οι άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, οι άεργοι χωρίς καν επίδομα ανεργίας καλπάζουν, αυξάνονται οι άστεγοι, ουρές για ένα καρότο, μια σακούλα πατάτες, ένα πιάτο περισσευούμενο κεμπάπ απ’ το σουβλατζίδικο κι οι αυτοκτονίες εμφανίζονται αυξημένες, για πρώτη φορά σε μια ηλιόλουστη, όμορφη κι αλέγρα μεσογειακή χώρα. Τη δική μας χώρα.

Μέσα σε αυτή τη νοσηρή πραγματικότητα, έρχεται ένας (πάλι «κορυφαίος»), ο κ. Χρυσοχοΐδης, ένας ακόμη εθισμένος με τη πρόσκαιρη δόξα της δημοσιότητας των τηλεπαραθύρων, και σου λέει ότι υπερψήφισε το Μνημόνιο δίχως να το διαβάσει, καθότι είχε «άλλες ασχολίες».

Κάποιοι από εμάς τους «ψευδώνυμους κι ανώνυμους» το πρώτο Μνημόνιο κάναμε τον κόπο, το διαβάσαμε. Με τις ελάχιστες πολιτικοοικονομικές μας γνώσεις καταλάβαμε ότι το βάρος αυτού του πρώτου Μνημονίου έπεφτε στη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών, στο χτύπημα της φοροδιαφυγής, στο κλείσιμο εκατοντάδων αόρατων οργανισμών, στην αποκρατικοποίηση πολυέξοδων κρατικών επιχειρήσεων. Δεν εξετάζω το «καλώς ή κακώς», εκφράζω όμως την απορία μου: Γιατί ενώ το πρώτο Μνημόνιο έριχνε σαφέστατα το βάρος αλλού, οι σοσιαλιστές κυβερνώντες προτίμησαν την εύκολη, επώδυνη και παλιάνθρωπη λύση την οριζόντιας περικοπής μισθών και συντάξεων, και… όχι μόνο μία φορά, αλλά ξανά-και-ξανά. Γιατί. Να υποθέσουμε αφελέστατα ότι δεν διάβασαν το Μνημόνιο. Και για να προλάβω «καλοπροαίρετους» δεν είναι ακριβώς ο στόχος μας, να υμνήσουμε το Μνημόνιο –συνενοηθήκαμε;

Οι ίδιοι. Οι ίδιοι που τώρα διαπραγματεύονται θρηνούν. Το δάκρυ κορόμηλο για τον 13ο και 14ο μισθό. Είναι οι ίδιοι που χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση εξόδου από την κρίση, εφαρμόζοντας με κομματικό-πελατειακό κριτήριο μια οριζόντια παρανοϊκή πολιτική εξόντωσης της μικρομεσαίας τάξης. Οι ίδιοι οι εξαρχής (εδώ και δύο χρόνια) υπέρμαχοι μείωσης του μισθολογικού κόστους. Οι ίδιοι που υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια για εξορθολογισμό και περιορισμό των κρατικών δαπανών. Επαναλαμβάνω: Οι ίδιοι που δεν είχαν ποτέ καμία οικονομική πρόταση, βύθισαν τη χώρα στην ύφεση ρίχνοντας το φταίξιμο εντέχνως –αποκλειστικά- στους «ξένους που θέλουν να εξαγοράσουν κοψοχρονιά τον Παρθενώνα».

Η βρομιά κι η δυσωδία στη χώρα μας, ονομάζεται ευγενικά «ιδιαιτερότητα». Πολύ σωστά. Γιατί ακόμα και μειώσεις μισθών να μην είχαν γίνει –ακόμα και οι μισθοί να ήταν στο ύψος του μέσου ευρωπαίου, πάλι χαμένοι σε σχέση με αυτούς θα ήμασταν, διότι βλέπετε, οι ευρωπαίοι δεν ξοδεύουν ενάμιση, δύο ή και τρεις μισθούς (και βάλε) επιπλέον σε συνεχείς κι αλλεπάλληλους φόρους κατανάλωσης στα πάντα, δεν ξοδεύουν δεκάρα σε φροντιστήρια, σε ιατρικά, πολεοδομικά κ.α. φακελάκια.

Άλλος ο δικός τους πλανήτης, άλλος ο δικός μας.

Το ίδιο κι ο καπιταλισμός τους.
politismos politis