Είναι που είναι θλιβερό το θέαμα των παρελάσεων - παιδιά στριμωγμένα σε ξένη φορεσιά, με στρατιωτικό βάδισμα αταίριαστο στην παιδική αποκοτιά και αχρείαστη επίδειξη ανύπαρκτης πειθαρχίας - φέτος έγινε ακόμα πιο θλιβερό γιατί το μενού περιέλαβε και πειθαρχημένη επανάσταση. Δεν έφτανε δηλαδή η μόνιμη αγκύλωση της κοινωνίας μας που θέλει να βλέπει τα παιδιά της στρατιωτάκια σε κάθε επέτειο για να προβάλλει πάνω τους τις μιλιταριστικές της φαντασιώσεις, αυτήν τη χρονιά είχαμε και τους εκπαιδευτικούς που πρόβαλαν πάνω στους μαθητές τους τη δική τους ανάγκη για μαζική αντίσταση στο μνημόνιο. Βρε, αφήστε τα παιδιά ήσυχα.
Λίγες φορές οι μεγάλοι καταφέρνουν να κρύψουν την πατερναλιστική τους ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά για τον σκοπό που έχουν κάθε φορά και να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. Από τον ανεκδιήγητο θεσμό της βουλής των εφήβων που παράγει μικρομέγαλες καρικατούρες ρητόρων της κοινοτοπίας μέχρι τα περιοδικά λάιφ στάιλ που βλέπουν στους μετεφήβους την δικαίωση του δικού τους τίποτα, η κηδεμόνευση των παιδιών γνώρισε μεγάλη κατάχρηση τα τελευταία χρόνια. Η (φαινομενική) παιδική αθωότητα είναι το καλύτερο όχημα να κουβαλήσει τις ενοχές του κόσμου των μεγάλων. Και απαιτεί γενναιοψυχία το να αφήσεις έξω από τα σχέδιά σου την χρησιμότητα που μπορεί να έχει η ανώριμη ορμητικότητα, η ανεπεξέργαστη οργή, η εύπιστη επιθετικότητα που ενδημεί στο παιδομάνι, όταν μπορείς να τα έχεις στο πιάτο. Και οι καθηγητές τα είχαν. Και δεν έδειξαν την αυτοσυγκράτηση να μην τα εκμεταλλευτούν.
Και καλύτερα να μη μας πουν ότι επρόκειτο για αυτόνομη, ακηδεμόνευτη αντίδραση των παιδιών όπως λέγεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Επί μέρες ακούγαμε για τις εκδηλώσεις πένθους των καθηγητών στη διάρκεια των παρελάσεων -ας μην ισχυριστούν τώρα ότι αυθόρμητα όλα τα παιδιά
εμφανίστηκαν με πένθος στο μανίκι και απέστρεψαν ομαδικά το βλέμμα τους από τους επισήμους γιατί θα γίνουν το ίδιο πιστευτοί με τις κομματικές παρατάξεις που ποδηγετούν “αυθόρμητες” μαθητικές καταλήψεις ή τους λοιπούς ρέκτες που κινούν τα νήματα διαδηλώσεων και επεισοδίων σαν του Δεκέμβρη, τάχατες αμιγώς μαθητικών. Ας μην κολακεύουμε τους μαθητές, δεν είναι δυνατόν να έχουν στέρεες απόψεις-ζυμάρι είναι στα χέρια των πονηρών μεγάλων και θα αναθεωρήσουν πολλές φορές αυτά που πιστεύουν μέχρι να χτίσουν την ατομική ιδεολογία της ζωής τους. Αν τα αφήσουν ανεπηρέαστα.
Είναι μεγάλη ευθύνη για τον οποιοδήποτε από μας η εισδοχή στον κόσμο τους και πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και φειδώ, γιατί είναι εύκολο να λειτουργήσουμε ως ηγέτες ή πρότυπά τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από λίγα αλλά θεμελιώδους σπουδαιότητας πράγματα. Ανυπόκριτη αγάπη, παροχή εφοδίων για να μορφωθούν με κάθε δυνατό τρόπο και δυνατότητα να συνυπάρχουν ανενόχλητα (όσο είναι ασφαλές) με άλλα παιδιά. Η σημαντικότερη μάχη που πρέπει να δίνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είναι με τα δικά τους όρια -να είναι δίπλα στα παιδιά αλλά σε απόσταση ασφαλείας ώστε να τους επιτρέψουν να γίνουν οι εαυτοί τους και όχι τα αντίγραφα των εαυτών μας.
protagon.gr
Λίγες φορές οι μεγάλοι καταφέρνουν να κρύψουν την πατερναλιστική τους ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά για τον σκοπό που έχουν κάθε φορά και να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. Από τον ανεκδιήγητο θεσμό της βουλής των εφήβων που παράγει μικρομέγαλες καρικατούρες ρητόρων της κοινοτοπίας μέχρι τα περιοδικά λάιφ στάιλ που βλέπουν στους μετεφήβους την δικαίωση του δικού τους τίποτα, η κηδεμόνευση των παιδιών γνώρισε μεγάλη κατάχρηση τα τελευταία χρόνια. Η (φαινομενική) παιδική αθωότητα είναι το καλύτερο όχημα να κουβαλήσει τις ενοχές του κόσμου των μεγάλων. Και απαιτεί γενναιοψυχία το να αφήσεις έξω από τα σχέδιά σου την χρησιμότητα που μπορεί να έχει η ανώριμη ορμητικότητα, η ανεπεξέργαστη οργή, η εύπιστη επιθετικότητα που ενδημεί στο παιδομάνι, όταν μπορείς να τα έχεις στο πιάτο. Και οι καθηγητές τα είχαν. Και δεν έδειξαν την αυτοσυγκράτηση να μην τα εκμεταλλευτούν.
Και καλύτερα να μη μας πουν ότι επρόκειτο για αυτόνομη, ακηδεμόνευτη αντίδραση των παιδιών όπως λέγεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Επί μέρες ακούγαμε για τις εκδηλώσεις πένθους των καθηγητών στη διάρκεια των παρελάσεων -ας μην ισχυριστούν τώρα ότι αυθόρμητα όλα τα παιδιά
εμφανίστηκαν με πένθος στο μανίκι και απέστρεψαν ομαδικά το βλέμμα τους από τους επισήμους γιατί θα γίνουν το ίδιο πιστευτοί με τις κομματικές παρατάξεις που ποδηγετούν “αυθόρμητες” μαθητικές καταλήψεις ή τους λοιπούς ρέκτες που κινούν τα νήματα διαδηλώσεων και επεισοδίων σαν του Δεκέμβρη, τάχατες αμιγώς μαθητικών. Ας μην κολακεύουμε τους μαθητές, δεν είναι δυνατόν να έχουν στέρεες απόψεις-ζυμάρι είναι στα χέρια των πονηρών μεγάλων και θα αναθεωρήσουν πολλές φορές αυτά που πιστεύουν μέχρι να χτίσουν την ατομική ιδεολογία της ζωής τους. Αν τα αφήσουν ανεπηρέαστα.
Είναι μεγάλη ευθύνη για τον οποιοδήποτε από μας η εισδοχή στον κόσμο τους και πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και φειδώ, γιατί είναι εύκολο να λειτουργήσουμε ως ηγέτες ή πρότυπά τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από λίγα αλλά θεμελιώδους σπουδαιότητας πράγματα. Ανυπόκριτη αγάπη, παροχή εφοδίων για να μορφωθούν με κάθε δυνατό τρόπο και δυνατότητα να συνυπάρχουν ανενόχλητα (όσο είναι ασφαλές) με άλλα παιδιά. Η σημαντικότερη μάχη που πρέπει να δίνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είναι με τα δικά τους όρια -να είναι δίπλα στα παιδιά αλλά σε απόσταση ασφαλείας ώστε να τους επιτρέψουν να γίνουν οι εαυτοί τους και όχι τα αντίγραφα των εαυτών μας.
protagon.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου