Οι λάθος ερωτήσεις

Η διαφαινόμενη πρόθεση των κυβερνητικών να καταλήξουν στη διενέργεια δημοψηφίσματος κρύβει πριν από οτιδήποτε άλλο έναν ακραίο λαικισμό. ΄Ασχετα δηλαδή αν ένα δημοψήφισμα θα έλυνε ή δεν θα έλυνε κάποιο σοβαρό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή (που ασφαλώς δεν θα έλυνε), υπάρχει μείζον θέμα στην αφετηρία της συζήτησης. Τον λαό τον ρωτάς για κάτι στο οποίο είναι σε θέση να απαντήσει. Σε αυτήν τη συγκυρία αυτό το κάτι δεν θα μπορούσε παρά να αφορά την οικονομική πολιτική.

Υπάρχουν δηλαδή εδώ κάποιοι που κολακεύουν τον λαό, λέγοντάς του ότι έχει την γνώση, την αναλυτική ικανότητα και εν τέλει την επάρκεια να λάβει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του τόπου απαντώντας σε διλήμματα τα οποία αν τα έθετες σε πέντε επιστήμονες υψηλής εξειδίκευσης και κύρους θα έπαιρνες ενδεχομένως πέντε διαφορετικές απαντήσεις. Δηλαδή εκεί που διαφωνεί ο Βαρουφάκης με τον Στουρνάρα, θα μπεί στη συζήτηση και ο κύριος Παναγιώτης ο εβγατζής επειδή ο Καστανίδης πιστεύει ότι χωρίς τη γνώμη του δεν προχωράμε. Αφήνω που στο τέλος θα ήμασταν και υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε την άποψη του κυρίου Παναγιώτη και όχι των άλλων δύο. Στο καλό σενάριο, δηλαδή αν για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί εφεξής θα μετρήσει και η άποψη κάποιων που μιλούν ελληνικά.
Στην Δημοκρατία ο λαός είναι κυρίαρχος, όχι παντογνώστης. Μπορεί ασφαλώς (και πρέπει) να ερωτάται για την μορφή του πολιτεύματος ή για άλλα λιγότερο ή περισσότερο θεμελιώδη ζητήματα λειτουργίας της κοινωνίας μας (π.χ πανεπιστημιακό άσυλο, νομιμοποίηση ναρκωτικών, ιδιωτικά πανεπιστήμια, διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους κλπ) και φυσικά σε χρόνο καταλληλότερο από τον σημερινό. Υπάρχουν όμως ερωτήματα τα οποία δεν πρέπει να τίθενται κατ΄αρχήν στην κρίση του, ακόμα και αν αφορούν κεφαλαιώδους σημασίας αποφάσεις για την τύχη του. Μπορούσε , ας πούμε , προ ετών, όταν υπήρχε το δίλημμα του μαζικού εμβολιασμού προ της επερχόμενης επιδημίας Η1Ν1, κάποιος να σκεφτεί με τα καλά του να ερωτηθεί ο λαός, αφού για την δική του μοίρα επρόκειτο; Εδώ, μετά από μακρά συζήτηση των ειδικών και πάλι κατέληξαν στη λάθος απόφαση. Πού να ρώταγαν και μερικά εκατομμύρια άσχετους.
Επιτέλους, δεν είναι κακό να κάνουμε ορισμένες παραδοχές. Δημοκρατία θα πεί να έχουν την ίδια αξία όλες οι ψήφοι, όχι όλες οι γνώμες. Και δεν είναι δυνατόν να αυτοακυρώνεται το πολιτικό
σύστημα μεταθέτοντας στις πλάτες των πολιτών την ευθύνη ιστορικών αποφάσεων που πρέπει να πάρει το ίδιο. Ορθώς ο Νίκος Μπίστης θυμήθηκε το δημοψήφισμα που ποτέ δεν έκανε ο Καραμανλής για την είσοδό μας στην ΕΟΚ και που οι περισσότεροι συμφωνούμε πού θα μας οδηγούσε. Αυτός, ο μόνος δεξιός οραματιστής, έλληνας πολιτικός, γνώριζε ποιος μπορούσε να απαντήσει και σε ποια ερώτηση. Πολλά χρόνια μετά, όταν ο γιατρός του τον κάλεσε να αποφασίσει αν θα προχωρούσε σε μία επιβεβλημένη αλλά επικίνδυνη λόγω ηλικίας επέμβαση, ο Καραμανλής απάντησε «Εμένα ρωτάς; Εσύ είσαι ο γιατρός».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr