Εις μνήμην, με την ευκαιρία της σημερινής επε(αι)τείου

Ο Ιωάννης Μεταξάς πριν 71 χρόνια είπε το ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό και ο ελληνικός λαός το επικρότησε και το τίμησε με το αίμα του.
Ο Μεταξάς ήταν οπαδός του φασισμού, όμως η ιδεολογία του παραμέρισε στον πατριωτισμό του.

Ο Ιωάννης Μεταξάς δεν ήταν σοσιαλιστής, ούτε καν δημοκράτης, τουλάχιστον με την έννοια που έχει ο δημοκράτης σήμερα, αντίθετα είχε εγκαθιδρύσει δικτατορικό καθεστώς. Ανεξαρτήτως (;) αν το εγκαθίδρυσε με την ψήφο της Βουλής και ανεξαρτήτως (;) αν η εγκαθίδρυση δικτατορίας ήταν τότε κάτι το σύνηθες. Μάλιστα μια από δικτατορίες της εποχής, από τις πιο σκληρές, είχε εγκαθιδρύσει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, παππούς του σημερινού Θεόδωρου Πάγκαλου, Α΄Αντιπρόεδρου της σημερινής σοσιαλιστικής Κυβέρνησης. Όμως το ότι ήταν δικτάτορας δεν εμπόδισε το Μεταξά να θεσπίσει τα πιο φιλολαικά και σοσιαλιστικά μέτρα για τους εργαζόμενους από καταβολής του ελληνικού Κράτους, όπως τον θεσμό της Κοινωνικής Ασφάλισης, το 8ωρο, την αργία της Κυριακής, το Ταμείο Ανεργίας, την Υποχρεωτική Διαιτησία, την συγκρότηση και στη στέγαση Σωματείων. Ούτε τον εμπόδισε να αντιμετωπίσει την ανεργία με τέτοιο τρόπο ώστε οι άνεργοι, ενώ το 1935 ήταν 128.000, να γίνουν 74.000 το 1936. Κι ας ήλθε αντιμώτωπος με τους κεφαλαιοκράτες της εποχής.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν γερμανόφιλος, αφού είχε φοιτήσει, ως στρατιωτικός που ήταν, με υποτροφία του ελληνικού Κράτους στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου, από την οποία απεφοίτησε με ιδιαίτερες διακρίσεις. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να προετοιμάσει, ως δικτάτορας, το αξιοπόλεμο της Ελλάδας, εκείνο που συνετέλεσε όσο τίποτα άλλο στο να χάσει η Γερμανία τον
Πόλεμο και να αποτελέσει τη μόνη χώρα στην Ευρώπη που αντιστάθηκε στους Γερμανούς, κάτι που δεν αποκλείεται …να μας ξεπληρώνουν σήμερα επί σοσιαλιστικής Κυβέρνησης.

Το 1936 το Ελληνικό Κράτος, δηλαδή ο δικτάτορας και μη σοσιαλιστής Ιωάννης Μεταξάς, έπρεπε να αντιμετωπίσει δάνειο που είχε συνάψει η χώρα με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale δε Belgique.
Πώς το αντιμετώπισε; Αρνήθηκε να το πληρώσει!

Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ).

Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Το Ελληνικό Κράτος (δηλαδή η δικτατορική Κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά), απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

« Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Οποια κυβέρνηση και αν ήταν στην θέση της, το ίδιο θα έκανε.»
(Yearbook of the International Law Commission 1980, τομ.ΙΙ μέρος Α., σελ 25,26.)

H δίκη έγινε το 1938 και ο νομικός επρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της δικτατορικής Κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά),κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και πρός τον Λαό τους.
Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν ταυτόχρονα δύο υποχρεώσεις.
Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο.
Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της Διοίκησης της χώρας.
Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».

Με βάση τα επιχειρήματα αυτά, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.

Σε αυτό το δεδικασμένο (Νομικά Επιχειρήματα και Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημοσίου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει τη χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.

Η σοσιαλιστική Κυβέρνηση της σημερινής Ελλάδας δεν θεώρησε σκόπιμο να στηριχθεί στο ίδιο δεδικασμένο! Ήταν του Μεταξά, βλέπετε, του δικτάτορα, και δεν μπορεί σε δικά του πεπραγμένα να στηριχθεί η Δημοκρατία…

Και φτάσαμε εδώ…

Αυτά χάριν της ιστορικής μνήμης και της οφειλής προς την αλήθεια.
politismos politis