Οι Ζαμπούνηδες της Πολιτικής Ζωής

Δεν πρόλαβαν να αποσώσουν τα χθεσινά γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και τα παράθυρα των καναλιών άνοιξαν διάπλατα για να ξεπροβάλλουν τα κεφάλια των σχολιαστών, που, σαν τις παλιές κυράτσες στη ρούγα, άρχισαν να σχολιάζουν τα συμβάντα.

Μπορεί να ήταν πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή πολιτευόμενοι, σίγουρα όμως ήταν υπαράνω. Όπως ακριβώς εκείνες οι κυράτσες, που όλες οι άλλες ήταν ανεπρόκοπες, κακονοικοκυρές και πουτάνες εκτός από τις ίδιες.

Για να στηρίξουν την υπεροχή τους αξιοποιούν και τις ανάλογες ορολογίες όπως «το πολιτικό σύστημα», «ο πολιτικός κόσμος», «οι θεσμικοί παράγοντες» και σε αντίθεση «ο απλός λαός». Σα να λέμε εκείνοι δεν ανήκουν στο πολιτικό σύστημα, ούτε όμως και στον απλό λαό.
Το πώς γίνεται να είσαι πολιτευόμενος ή δημοσιογράφος και να είσαι εκτός του πολιτικού συστήματος είναι λιγάκι ακατανόητο. Όμως πολύ πιο ακατανόητο είναι το ποιος είναι ο απλός λαός και ποιος ο σύνθετος. Προφανώς απλός λαός είναι οι άλλοι και ανώτερη κάστα εμείς, για αυτό μπορούμε να βλέπουμε αφ’ υψηλού να κρίνουμε και να κατακρίνουμε.

Το ωραιότερο είναι όταν κάνουν την παραχώρηση και υιοθετούν την φρασεολογία του «απλού λαού». Λένε «για να το πω λαικά» και κολλάνε από δίπλα και ένα «συγνώμη» για το ατόπημα. Και το περίεργο είναι ότι το «συγνώμη» απευθύνεται μεν στον συνομιλητή με μια δόση σιχασιάς, που, αλλοίμονο τώρα, κι αυτός κάθε άλλο παρά του λαού είναι. Απευθύνεται όμως και στους τηλεθεατές που δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά λαός. Σαν να τους λένε «συγνώμη που βάζω στο στόμα μου το υποτιμητικό για το επίπεδό μου όνομά σου».
Βλέπετε, άλλωστε, κάνουν τόσο καλή χρήση του λόγου, που δεν αντέχουν να ξεπέσουν σε καμμιά λαική έκφραση. Αυτοί είχαν μεγαλώσει στις Βερσαλλίες και οι πατεράδες τους φορούσαν
πουδραρισμένα περουκίνια. Πού να καταδεχτούν!

Η συμπεριφορά του λαού αυτού, λοιπόν, γίνεται αντικείμενο ανάλυσης. Και εκφράζονται φόβοι διάφοροι. Α, ο λαός παρέβη το πρωτόκολλο, έπρεπε να γιορτάσει έτσι την επέτειο, όφειλε να φερθεί αλλιώς στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, η διαμαρτυρία του ήταν πέραν των ορίων, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν χαμηλότερους τόνους στα συνθήματα κλπ. κλπ.
Κι εκείνο που θέλουν να αγνοούν όλοι αυτοί οι Ζαμπούνηδες της συμπεριφοράς του λαού είναι πως οι νόμοι, το Σύνταγμα, η εξουσίες, είναι δικές του, του λαού, και τις κάνει ό,τι θέλει. Πηγάζουν από το λαό, απευθύνονται στο λαό και λειτουργούν μόνο χάριν του λαού.

Ότι γιορτάζει τους νεκρούς και τις επετείους του όπως κρίνει. Και πως αν το θεωρήσει επιβεβλημένο από τις περιστάσεις κράζει όποιους από τους ιθύνοντες θελήσει, επειδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπηρέτες του.
΄Η μάλλον αυτό δείχνουν και το διαλαλούν οι ιθύνοντες όταν ομάδες του λαού τούς ζητοκραυγάζει και τους εκλέγει. Τότε ο Λαός είναι κυρίαρχος. Όχι η συγκεκριμένη παράταξη, αλλά ο Λαός.

Όμως όταν σύμπας ο λαός έχει φτάσει στο μη περαιτέρω της αγανάκτησης τότε είναι υποκινούμενος και παραστρατημένος. Και αντί να δουν τι τον έφτασε σε αυτό το σημείο ασχολούνται με το πόσο τηρεί τους κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Λίγο ακόμα και θα του πετούσαν κανένα γάντι καλώντας το λαό σε μονομαχία αυτοί οι πέρα από κάθε υποψία αριστοκράτες από κούνια!

Κι όμως ο λαός είναι εκείνος που τους θέλει να είναι αριστοκράτες, ούτε κλέφτες, ούτε προδότες, ούτε πουλημένοι. Για αυτό και τους αποκαλεί «οι επίσημοι». Τον τίτλο όμως αυτόν οι πολιτικοί και λοιποί παρατρεχάμενοι πρέπει να τον κερδίζουν και να τον επιβεβαιώνουν καθημερινά. Διαφορετικά ο λαός βρίσκει τρόπους να τους πει κατάμουτρα ότι δεν την δικαιούνται την εξέδρα των παρελάσεων, ούτε τον τίτλο του «επίσημου».

Και «μη προς κακοφανισμό τους» για να το πω λαικά, και συγνώμη!
politismos politis