«Όταν ξεκίνησε η πρώτη δεκαετία της χιλιετίας οι δίδυμοι πύργοι ήταν στη θέση τους και το Youtube δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα», έγραφε περίπου ένα χρόνο πριν ο Κώστας Γιαννακίδης για να καταλήξει ότι η ιστορία έχει υιοθετήσει και αυτή τον τηλεοπτικό χρόνο. Λιγότερο από 12 μήνες μετά, όχι μόνο έχουμε ανεβάσει ταχύτητα, αλλά το γκάζι έχει κολλήσει στο πάτωμα και το όχημα κινείται ολοταχώς πάνω στον τοίχο. Το πρόβλημα δεν είναι η σύγκρουση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αερόσακος, δεν υπάρχουν ζώνες ασφαλείας. Αν υπήρχε ένας τρόπος να βγούμε από το σώμα μας -όπως στις ταινίες- και να παρακολουθήσουμε την καθημερινότητα εντελώς ψυχρά, ένα πράγμα θα δυσκολευόμασταν να κάνουμε. Να συλλάβουμε την ταχύτητα με την οποία τρέχει η επικαιρότητα. Το θέμα συζήτησης αλλάζει κάθε διήμερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όλα τόσο άσχετα μεταξύ τους, τόσο ετερόκλητα, αλλά στο τέλος μοιάζουν τόσο κοινά. Από τις επιθέσεις στα πολιτικά πρόσωπα στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος, από τις αναλύσεις για τη βία στις αναλύσεις για cds και spreads.
«Η ιστορία υιοθέτησε και αυτή τον τηλεοπτικό χρόνο», αλλά το παρόν κάνει κάτι περισσότερο. Τον έχει ξεπεράσει. Η καθημερινότητα τρέχει με ρυθμούς διαδικτύου και οι σκέψεις αδυνατούν να την ακολουθήσουν. Όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να σταθμίσουμε και να αναλύσουμε την κάθε άποψη που ακούγεται, δεν προλαβαίνεις καν να την ακούσεις. Η ταχύτητα παραπέμπει σε bytes που κατεβαίνουν από torrent. Το κακό είναι ότι όχι μόνο δεν πατάς pause, αλλά συνεχώς ζητάς ακόμη καλύτερες επιδόσεις. Είσαι εθισμένος στα τηλεοπτικά παράθυρα και στον σχολιασμό τους, που ακόμη
και η προοπτική ενός μεσημεριανού τσίπουρου σε κάνει να δυσφορείς γιατί θα χάσεις τον «τσακωμό» στα social media.
Άσχετα με την πλευρά με την οποία συντάσσεσαι το χειρότερο είναι ότι, υποσυνείδητα, δεν παίρνεις ανάσα. Από τη μία μέρα στην άλλη, πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Και όταν το αυτοκίνητο τρέχει προς τον τοίχο με κολλημένο το γκάζι, αυτό που χρειάζεσαι είναι ανάσες. Βαθιές αναπνοές για να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος, μήπως και σκεφτείς να ανοίξεις την πόρτα και σωθείς. Αν δεν γίνει αυτό, αν δεν πάρεις ανάσεις, οι επιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες, έρχεται ο θάνατος. Και όσο δεν παίρνεις ανάσες στην καθημερινότητα, από το ένα θέμα στο άλλο, τρέχεις ολοταχώς στο θάνατο της κοινής λογικής.
protagon.gr
«Η ιστορία υιοθέτησε και αυτή τον τηλεοπτικό χρόνο», αλλά το παρόν κάνει κάτι περισσότερο. Τον έχει ξεπεράσει. Η καθημερινότητα τρέχει με ρυθμούς διαδικτύου και οι σκέψεις αδυνατούν να την ακολουθήσουν. Όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να σταθμίσουμε και να αναλύσουμε την κάθε άποψη που ακούγεται, δεν προλαβαίνεις καν να την ακούσεις. Η ταχύτητα παραπέμπει σε bytes που κατεβαίνουν από torrent. Το κακό είναι ότι όχι μόνο δεν πατάς pause, αλλά συνεχώς ζητάς ακόμη καλύτερες επιδόσεις. Είσαι εθισμένος στα τηλεοπτικά παράθυρα και στον σχολιασμό τους, που ακόμη
και η προοπτική ενός μεσημεριανού τσίπουρου σε κάνει να δυσφορείς γιατί θα χάσεις τον «τσακωμό» στα social media.
Άσχετα με την πλευρά με την οποία συντάσσεσαι το χειρότερο είναι ότι, υποσυνείδητα, δεν παίρνεις ανάσα. Από τη μία μέρα στην άλλη, πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Και όταν το αυτοκίνητο τρέχει προς τον τοίχο με κολλημένο το γκάζι, αυτό που χρειάζεσαι είναι ανάσες. Βαθιές αναπνοές για να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος, μήπως και σκεφτείς να ανοίξεις την πόρτα και σωθείς. Αν δεν γίνει αυτό, αν δεν πάρεις ανάσεις, οι επιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες, έρχεται ο θάνατος. Και όσο δεν παίρνεις ανάσες στην καθημερινότητα, από το ένα θέμα στο άλλο, τρέχεις ολοταχώς στο θάνατο της κοινής λογικής.
protagon.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου